Pitanje priznavanja kosovske nezavisnosti je ključ upliva Rusije u srpsku politiku i mehanizam kojim se, ne samo odlaže, već parališe proces demokratizacije. Konstanta koju mnogi ne shvataju ili ne žele da shvate. Posebno zapadne diplomate čiji posao uključuje projektovanje sljedećeg koraka autoritarnog Beograda i vječitog pokrovitelja u Moskvi.
Posljednji teroristički napad na kosovsku policiju potvrđuje iznijetu tezu ali joj daje zlokobniji karakter. Menadžment destabilizacije, kako se naziva strategija Moskve za Balkan, sa terena blokada i 'događanja naroda' prelazi na otvoreni terorizma koji se teško može ignorisati čak i među najvatrenijim pristalicama appeasement-a, kojim se kani odvojiti srpski od ruskog sveta. Motivi za probuđenu agresiju leže u konvergenciji dva interesa.
Primarno, težnja Moskve da otvaranjem novih frontova rastereti pritisak sa onog gubitničkog - ukrajinskog. Nije dovoljno zapaliti Kavkaz ili inicirati puč u Centralnoj Aziji, balkansko žarište je ono čega se Zapad najviše plaši. Repriza ratova devedesetih, pomalo stupidno, tjera Zapad na preispitivanja i popuštanje. U tome najviše prednjači Brisel koji i pored najbolje namjere (a time je popločan put do pakla), nastavlja da zasmijava regionalnu javnost pričom o evropskoj perspektivi regiona sve sa ovakvom Srbijom kao njegovim ključnim dijelom.
3
Za Rusiju zapaliti sjever Kosova je lakše nego transportovati tenk od Moskve do Rostova, ili obratno. Istovremeno, drugi interes je onaj Vučićev - težnja da poput reketaša ucjenjuje međunarodnu zajednicu i monopolizuje položaj u pregovorima. Upravo se međunarodna zajednica ponaša kao talac jednog korumpiranog i duboko autoritarnog režima koji po svaku cijenu želi da povrati projektovani regionalni uticaj. Terorizam na Kosovu je zapravo pokazna vježba za ono što su spremni da urade Moskva i Beograd, ali i testiranje tih mehanizama.
Gerilski karatker ovog čina upućuje na promjenu operacionalizacije sličnih operacija koje su vođene prije svega u Gruziji i Ukrajini. Uprkos izvjesnoj inventivnosti u destabilizaciji - suština ostaje nepromijenjena. Sve oči su uprte u međunarodnu zajednicu prije, svega SAD.
Njihovo ambivalentno i sklerotično ponašanje, prije svega diplomata zaduženih za Balkan, dozvolilo je rast i razvoj prvo kompetitivnog a zatim agresivnog autoritarizma. Kao i u ranijim iteracijama, potcijenjen je velikosrpski nacionalizam a precijenjen Vučićev državni kapacitet da mijenja karakter srpskog društva. Čak i nakon otvorenog čina agresije protiv institucija države Kosovo, reakcije ne prelaze uobičajen diplomatske note o zabrinutosti. Čak ni to nije eksplicirano na način da odredi uzrok i posljedicu.
Opšte je mjesto da SAD ulaze u izbornu trku, a da se EU bavi konsolidacijom unutrašnjih prilika. Sve to nije opravdanje da se toleriše ekspanzija nasilja. Mnogo puta do sad Zapad je pokazao da vjeruje suzama Vučića. Nastavak te prakse zaplakaće cijelu Evropu.
