Poltron će uvijek sa potajnom mržnjom gledati onoga koji hoda uspravno. Koji misli svojom glavom. Koga krase vrline časti, dosljednosti i pravičnosti. Pred takvima se poltroni tope kao vampiri pod jutarnjim suncem.
Takav čovjek je hodajuća kazna za poltrona, jer čini vidljivijom strukturu poltronske ličnosti, koja se najtačnije može opisati jednom sjajnom riječju, koja osim novokomponovanog, prenesenog značenja, ima i simpatičan zvučni odjek - SPLAČINA.
Priznajte, ima nečeg neopisivo zadovoljavajućeg, katarzičnog i oslobađajućeg, antistresnog, kada za nekog poltrona iz svoje svakodnevice, iz punih usta kažete: „Koja je to splačina!“
Probajte, ako već niste, pa u komentarima podijelite utiske. Častite sebe, makar jednom dnevno, privilegijom da nekoj hodajućoj sramoti, u sebi, naglas, vrišteći, kako god, posvetite jednu mesnatu, kvalitetnu, dnevnu „splačino poltronska“ dozu!
Manje-više, ulizica to i ostaje bilo koji sistem da dođe
Ta autoterapeutska, etičko moralna kvalifikacija nam je jedino ostala u vremenu ekspanzije fenomena poltronerije. Turbo političko društvo, sa političarima oskudnih vrijednosti, a u vremenima interesnih prelamanja između centara moći, sa demokratijom koja se pali na kurblu, savršeno je pogodno tlo za razmnožavanje virusa poltronerije.
Uz sve to, ova postizborna epoha donosi na stotine, hiljade novih funkcionera - od članova vlade, pa piči po dubini, preko raznih direktora direktorijata, institucija, sekreatrijata, pa sve do direktora škola i lokalnih preduzeća. Niko od njih još nije ni zagrijao fotelju, a tek da je naučio zanat žongliranja sa poltronima.
Lideri-novajlije, kako svakodnevno vidimo, i dalje nisu izgradili mehanizme odbrane od ulizica, laskavaca i žbireva. I dalje im rastu uši na komplimente, na slatke riječi, a potkazivanja kolega, za koje „sumnjaju da su komite“ ili bilo što drugo, novopečeni direktorčići bezrezervno uzimaju za istinu. Novorođeni „mali bogovi“ institucija nisu imali kad da se nauče lekcijama, pa ulizice žongliraju njima, a ne obratno.
Manje-više, ulizica to i ostaje bilo koji sistem da dođe. Onaj koji je to bio prema sekretaru komiteta, danas je s istim žarom, ali s više umješnosti, sekretaru apostolata. Međutim, dok novodirektori nauče da se nose sa svakodnevnim uticajem desetina laskavaca i potkazivača, čitave karijere bivaju demolirane, ugledi srozani, budućnost razorena, svima onima koji odlučuju da nastave da hodaju uspravno, vjerujući u svoje ideje, kakve god one bile.
Kao pojedinac protiv društva koje nagrađuje špijune i ulizice, naspram inovatora i pregaoca, nemaš apsolutno nikakvu šansu
Zamislite jedan prosječan kolektiv u kom je poltron svakog dana na poslu osuđen na drugačiji odnos ostalih kolega, u odnosu na onog koji iz kuće na posao nosi dostojanstvo, umjesto sklepanih tajnih spiskova. Poltron neće stati dok kolegu sa dostojanstvom ne pošalje „u Kinšasu“. Makar današnja Crna Gora to dopušta. Ma današnja je sagrađena skoro isključivo od takvih!
Takva poslovno kadrovska inercija, u džungli od administracije u kojoj vlada pravilo goreg, beskrupuloznijeg, jeftinijeg, dovela je do toga da su javnim prostorom objavili sezonu lova na talente, a nagrada za žbireve!
Danas smo i zvanično najnecivilizovanija evropska država. Pogledajte samo naše TV kuće i njihove sadržaje. Čovjek se pita da li urednici, direktori TV kuća, članovi savjeta medija ikada gledaju HBO, NETFLIX, Hulu? Da li uopšte imamo minut snimljenog igranog programa u zadnjih godinu, u vremenu kada TV kuće u istorijskom procesu, preuzimaju primat od velikih filmskih studija?
Lideri-novajlije i dalje nisu izgradili mehanizme odbrane od ulizica, laskavaca i žbireva. I dalje im rastu uši na komplimente
Evo, došlo je vrijeme kada i na TOP VOLEJ gledamo sa čežnjom, a show poput Biramo lidera ili Za minut slave, iz ove perspektive beznadežnosti, izgledaju kao bljesci briljantnosti u TV produkciji.
Tako je i u svim drugim sferama. Lojalni poltroni bivaju nagrađeni pozicijama, a među armijom onih koji su zabranjeni, skrajnuti, sabotirani, krije se neki novi Pekić, Živko Nikolić ili Stevan Jovetić.
Odgovor na pitanje zašto živimo najbezbojnije vrijeme potpune atrofije kreativnosti i inicijative u javnom prostoru, upravo je krvnička politička borba ispod pojasa, bez morala i etike. U kojoj se nagrađuje svaki izborni glas, a ne rezultat koristan za zajednicu.
Ovo je vrijeme u kom kao društvo bezidejno lutamo, bez pravca i svrhe. Euforije prethodnih decenija, oko stvaranja države, ulaska u NATO i euro integracija, zamijenio je dnevno-politički reality, koji je postao svrha sam sebi.
Preskupo je i samo dostojanstveno hodati, jer kao pojedinac protiv društva koje nagrađuje špijune i ulizice, naspram inovatora i pregaoca, nemaš apsolutno nikakvu šansu. No, „svak' je rođen da po jednom umre, čast i bruka žive dovijeka“.
