Izbori koji traju skoro dvije godine - zvuči kao naslov skeča u nekom late-night show. Međutim, u Crnoj Gori to je realnost, sumorna politička i društvena. Paradigma svega što su donijele promjene 30. avgusta.
Teško je reći šta je besmislenije, činjenica da država nema snagu, ni volju da sprovede i osigura poštovanja zakona na cijeloj teritoriji ili način, tapkaroški i amaterski, na koji trenutna Vlada premijera Milojka Spajića pokušava da otpetlja ovaj gordijev čvor. Krenimo redom.
Lokalni izbori u Šavniku "zamrznuti" su kao posljedica kontinuiranog nasilja pristalica bivšeg DF-a. Pomenuta gospoda pokušavaju da reformišu izborni sistem razbijajući glasačke kutije na onim biračkim mjestima gdje projektuju, po njih, negativan finalni rezultat.
0
Ovi reformatorski napori se sa nivoa centralne vlasti dalajlamski pravdaju neautentičnim biračkim spiskom. Odnosno, upisom birača, što je omogućeno odlukom Ustavnog suda ali i zloupotrebom instituta prebivališta, koji efektivno ne žive u ovoj opštini. Čak i to je proizvod propagandnog djelovanja medija naklonjenih trenutnom režimu jer upravo toj vrsti mahinacije pribjegavaju oni koji reformatorski razbijaju kutije.
Njihov politički pokrovitelj i lider svekolikog srpstva predsjednik Aleksandar Vučić sličan model izvodi (odnosno izveo je, a sprema se opet) na lokalnim izborima u Beogradu. Stoga je Šavnik poslužio kao model ili testno polje lojalistima Beograda da vježbaju seljenje birača. Kad ta strategija ne uspije onda se koristi ona puno učinkovitija, nekad razbijanje prozora Stare zgrade Vlade (1998) ili Skupštine (2015), a danas glasačkih kutija.
Umjesto obezbjeđivanja uslova da "zakon i red" zažive na teritoriji cijele države, pokušajem uvođenja prinudne uprave legitimišu nasilje kao sredstvo političke borbe
Borba za osvajanje vlasti u Šavniku ima i širu, nacionalno opasniju, namjeru. Kako to vole da kažu apologete inoviranog velikodržavnog projekta, transverzala Pljevlja-Herceg Novi treba da služi novom obliku saoizacije države Crne Gore i pogodnom instrumentu destabilizacije kad za to kucne čas.
Na tom prostoru jedina opština koju za sad ne kontroliše litijaška većina je Šavnik. Tu treba tražiti i razlog opšte agresije i pritiska koji se generiše sa različith nivoa vlasti ne bi li se pošto-poto nelegalno i antidemokratski ova varoš privela uz skute velikosrpskog nacionalizma. Iz toga proističe i rekacije trenutne Vlade, koja podliježući pritiscima ostataka DF-a ulazi u njoj poznatu zonu amaterske improvizacije i grubog kršenja zakona.
Umjesto obezbjeđivanja uslova da "zakon i red" zažive na teritoriji cijele države, pokušajem uvođenja prinudne uprave zapravo legitimišu nasilje kao sredstvo političke borbe. Danas Šavnik, sjutra Podgorica a onda i cijela država. Poruku koju Vlada šalje je da svi nezadovoljni rezultatom mogu banalnim lomljenjem kutija postići politički i velikodržavni cilj. Naravno, bez kazne i sankcije, zanimljivo baš u trenutku kad država nestrpljivo čeka završna mjerila za zatvaranje spornih poglavlja 23 i 24. Možda tom logikom da ista grupa slomi i IBAR ako izostane u junu.
Na koncu, ponašanje opozicije potvrđuje tezu koja u javnosti figurira već mjesecima a tiče se same aktivnosti odnosno njene smislenosti. Ovog puta je DPS zauzeo jasan opozicioni stav i uslovio dalji rad u nadležnom Odboru povlačenjem sporne odluke, dok je i fokusiranom kampanjom prema diplomatama na "privremenom radu" u Podgorici približio suštinu šavničke sage.
Institucionalna blokada kao odgovor na političko varvarstvo i principijelni stav ipak imaju mogućnost da natjeraju ako ne bivši DF, onda nezainteresovanog premijera Spajića da pregovora. Mala, ali značajan pobjeda opozicije, a veliki poraz zapadne diplomatije. Kako riješiti galimatijas Vučićeve Srbije ako ne umiju obezbijediti glasanje na dva birača mjesta u Šavniku!?
