Crna Gora nedjeljama se nalazi pod združenom specijalnom operacijom „nezavisnih medija“, obavještajnih i paraobavještajnih službi, koje pokušavaju da od Andrije Mandića naprave državnika koji je u stanju da napravi emancipatorski iskorak i da napusti rigidne velikosrpske nacionalističke pozicije, odnosno da ih zamijeni evropskom agendom. Odosno da postane tipičan evropski konzervativac.
Pokazuje se da se Crnogoracima najlakše prodaju šćepani mali
Onima kojima svrake nisu sasvim popile mozak sjetiće se da jugoslovensko iskustvo potvrđuje da u državama nekadašnje SFRJ nema evropskih konzervativaca ili da ih je veoma malo. Politika i ideje tih "konzervativaca" u zapadnim demokratijama zove se fašizam i šovinizam.
Ipak, u postojećim političkim i društvenim okolnostima nije čudno što se bez ikakve kritičke refleksije, silom nasramotu, Andrija Mandić pokušava javnosti - i domaćoj i međunarodnoj- predstaviti kao "zdrava snaga" u odnosu na obskurante poput agenta u mantiji Metodija i lidera DNP-a Milana Kneževića. Ne tako davno istim adresama se Milo Božović prodavao za "evropskog lidera" Srba u Crnoj Gori. Pokazuje se da se Crnogoracima najlakše prodaju šćepani mali.
Sa druge strane, upravo tu počinje suštinska greška: prethodnih pet godina crnogorska politička i društvena opozicija sama učestvuje u stvaranju mita o Mandiću kao o lideru koji je navodno vješt i politički nadmoćan. Time opozicija nehotice pravda i podupire mistifikaciju o Mandiću, zaboravljajući da je ta slika u najvećoj mjeri rezultat njenog nečinjenja, neorganizovanosti i pogrešnog čitanja političke realnosti.
Suština je sljedeća: umjesto da se organizuje, strukturira, komunicira sa međunarodnom zajednicom i oblikuje narative, ona gubi energiju na kuknjavu nad postupcima Mandića i Mandićima sličnih, iako je objektivno nesputana da radi sve ono za što njega "hvale".
Iz svega toga se rađa fenomen mistifikacije i hiperbolizacije petparačkih provincijalnih političara kakvi su Andrija Mandić i Milan Knežević. Nerijetko se u javnom diskursu ogromne političke i društvene zasluge, pa čak i lična politička uvažavanja, pripisuju samom četničkom vojvodi.
Godinama slušamo o tome kako ta politička opcija lobira u SAD i EU, uspijeva da šarmira američke zvaničnike, uspostavlja koordinaciju nad medijima, uspješno plasira i gradi narativ.
Da li je to zaista tako? Realnost je potpuno drugačija. Niti je Andrija Mandić toliko sposoban, niti je on političar predodređen državnom interesu. Tavorili bi i dalje u opoziciji, povremeno u Skupštini priređujući performanse holivudske B produkcije, da nije bilo srpskih i ruskih obavještajnih službi, paraslužbi i njihove logistike.
Prethodnih pet godina crnogorska politička i društvena opozicija učestvuje u stvaranju mita o Mandiću kao o lideru koji je navodno vješt
Dakle, ne radi se o nikakvim izvanrednim političkim genijima, već o izvršiocima, lutkama na koncu, koje su više-manje za jednokratnu upotrebu. Opasnost je pridavati važnost bilo kome od njih.
Crnogorska opozicija mora da demistifikuje projekat Mandić, kao što mora i da prestane da u njega učitava ono što on nije. Drugim riječima, crnogorska opozicija ima zadatak da pređe na aktivni mehanizam djelovanja, umjesto da pasivno reaguje na procese koje drugi oblikuju. U suprotnom, suočiće se sa potpuno rehabilitovanim Andrijom Mandićem, koji bi u takvom rasporedu snaga sasvim realno mogao postati novi premijer.
