Tipologija i klasifikacija tranzitornih režima već duže vrijeme predstavlja omiljenu disciplinu političkih nauka. Pokušaji da se napravi razlika i konceptualizuju trajektorije onih zaglavljenih između autoritarizma i liberalne demokratije nikad nisu bili smisleniji posebno osvrćući se na opšti pad demokratskih standarda.
Crnogorski slučaj često je bio predmet medijsko propagadnih, prije nego naučnih, opservacija. Javnost je zatrpavana termina poput hibridnog i diktatorskog, da bi nam nakon uspjeha litijaške kontrarevolucije objašnjeno kako je Crna Gora demokratizovana i oslobođena represije režima.
Utisak je da ministar pravde nastupa kao individua bez formalne podrške, a uz suštinsku opstrukciju dijela Vlade
Taj narativ, u nedostatku smislenog političkog sadržaja, mahom forsira predsjednik Milatović. Nesmetano se manipuliše pojmom demokratizacija i osvajanja sloboda. Realnost je pak sasvim drugačija. Tri godine nakon mirne smjene vlasti, akcenat je na mirna jer upravo to ruši sve prethodne teze, nije viđen napredak odnosno značajni demokratski iskorak. Kao paradigmu treba uzeti stanje u sistemu bezbjednosti.
Upravo je to dobar lakmus papir za opštu sliku stanja demokratije jedne političke zajednice. Kontrola od izabranih predstavnika odnosno izostanak iste ukazuju na to koje su iskrene namjere političkih elita, ali i u kojem smjeru kao društvo idemo.
Prethodna Abazovićeva vlada, pod optužbama je za zloupotrebu i monopolizaciju obavještajne zajednice. Argumente za to možemo naći kroz smjenu Sava Kentere, u trenutku razbijanja ruske agenture i šverca cigareta, postavljenje Artana Kurtija ali i ispostavlja se nelegalna smjena direktora Uprave policije Zorana Brđanina.
Uprkos jasno ekspliciranim stavovima, svi osim Kurtija i dalje čine kičmu obavještajne zajednice
Istovremeno se Abazoviću spočitava zapošljavanje nestručnih, a njemu lojalnih kadrova u ANB i estradna hapšenja. Sve to daje razlog da se vjeruje ministru Miloviću kad bivšeg premijera označava krivcem za zarobljavanje tog aparata.
S druge strane, nova Vlada ne čini gotovo ništa da ispravi te greške. Utisak je da ministar pravde nastupa kao individua bez formalne podrške, a uz suštinsku opstrukciju dijela Vlade. Kako drugačije shvatiti insistiranje na nepoštovanju sudskih odluka i izostanka bilo kakve smislene institucionalne reakcije na optužbe koje su ravne pokušaju državnog udara.
Uprkos jasno ekspliciranim stavovima, svi osim pomenutog Kurtija i dalje čine kičmu obavještajne zajednice, a SDT ne pokazuju interesovanje za sijasete javnih i tajnih optužbi. Iz te situacije moguća su dva zaključka: da je cijela Vlada uz izuzetak ministra pravde i formalnog premijera na strani Abazovićevog antidržavnog djelovanja ili da se radi o pukoj borbi za kontrolu nad aparatom sile koja je lišena bilo kakve ideološke glazure. Odnosno da se novootkriveni patriotizam koristi kao oruđe za pridobijanje onog dijela javnosti na koga Abazović ne može da računa još od potpisivanja Temeljnog ugovora.
Istovremeno svi akteri ovog zamešateljstva uveliko izlaze iz svojih institucionalnih i zakonskih nadležnosti mikroskospki uvećavajući problem manjakva demokratske kontrole nad sektorom bezbjednosti.
Izgleda da se zloupotrebama i antidržavnim djelovanjem bave svi osim SDT kome je to jedino i posao. Tužilac Novović odlučno ignoriše optužbe na relaciji poslanik - ministar i javnosit, odnosno njemu bliskim medijima prepušta tužilačku aktivnost. Šampionski i demokratski.
