Fašizam je ideologija koju je lakše pobijediti u ratu nego u miru. Slika zapadnobalkanskih društava najbolja je ilustracija žilavosti te ideologije.
Pobjeda litijaške kontrarevolucije Crnogorcima je bjelodano pokazala da je teza o antifašizmu kao jednom od stubova savremene Crne Gore – laž. Crna Gora nije antifašistička, građanska i multietnička. Ovdje su, da citiram Latinku Perović, pobijedili četnici i informbiroovci.
Oni su većina koja je, kao i 1945, 1997/98. promijenila stranu i ušunjala se među pobjednike. Ta se vrsta ”prilagođavanja” u nekim kulturama drugačije zove.I ne govori naročito afirmativno o Crnogorcima.
Iluziju o Crnoj Gori kao multietničkoj, antifašističkoj, građanskoj, evropskoj, civilizovanoj zemlji, u koju su, zahvaljujući političkoj vještini i umješnosti bivšeg predsjednika Mila Đukanovića, Crnogorci nakratko povjerovali, 2020. godine razbili su litijaši-oslobodioci.
Jalovo je i besmisleno ponavljati da je predsjednik nikšićke opštine pokazao srednji prst Crnoj Gori, jer to neće postidjeti ni njega ni Nikšićane koji su za njega glasali
Da nije tako, zar bi Joanikije i brat, pop Backović, Marko Kovačević, Vraneš pet godina politički urinirali i po Crnoj Gori i po spomenicima onih koji su - i ideološki i po herojstvu, vazda bili manjina? Upravo su ovi ”junaci doba zlog” crnogorskom društvu sasuli istinu u lice, izvrnuli ga kao rukavicu.
Koliko je u Crnoj Gori bilo četnika 1943. godine, a koliko ih je 1944. prešlo na stranu pobjednika? U kojoj je to jugoslovenskoj republici, u odnosu na broj stanovnika, 1948. procentualno bilo najviše onih koji su sanjali Staljinovu slobodu i upad sovjetskih tenkova u svoju zemlju?
Koliko se Crnogoraca 1989. odazvalo Miloševićevom pozivu na velikosrpsko ratno orgijanje, a koliko njih je tada pjevalo ”Oprosti nam, Dubrovniče”? Zašto je i 1997. i 2006. za dlaku izbjegnut ponovni nestanak crnogorske države i njeno pretvaranje u 27. izbornu jedinicu velike Srbije?
Ima toga još.
Umjesto suočavanja sa istinom, crnogorsko društvo - naročito njegov politički i intelektualno uškopljeni, malograđanski dio koji duboko vjeruje da je baštinik evropskih vrijednosti i antifašizma a nije - nastavlja da gusla o ”slavnoj prošlosti” i herojima kojih nisu dostojni. Možda je vrijeme da se manemo mitova i pozabavimo se ključnim problemom: pokušajem asimilacije Crnogoraca i nestanka Crne Gore.
Jalovo je i besmisleno ponavljati da je predsjednik nikšićke opštine pokazao srednji prst Crnoj Gori, jer to neće postidjeti ni njega ni Nikšićane koji su za njega glasali. Naprotiv: ta je politička spodoba upravo zato osvojila drugi mandat.
No, nije on problem. Problem je lažna evropska stranka besprizornog i beskrupuloznog premijera liferanta, koji ih podržava i održava. Taj gramzivi, gladni politički klovn od prvog dana ruši Crnu Goru, beogradska posluga samo su izvođači radova. Kritikom njih, stvara se utisak da se nešto radi i ponešto brani, dok se suštinski kapitulira pred velikosrpskim fašizmom. Bez ispaljenog metka.
Koliko se Crnogoraca 1989. odazvalo Miloševićevom pozivu na velikosrpsko ratno orgijanje, a koliko njih je tada pjevalo ”Oprosti nam, Dubrovniče”?
Autorski tekstovi i saopštenja u kojima sve „može da bude, ali ne mora da znači“ služe dodatnom samozavaravanju o smislenom djelovanju ili pokušaju da se elementarno odbrani pravo na postojanje. Kad već to neće opozicija, možda je vrijeme da se ”intelektualci ovoga našeg vijeka, ovog našeg doba” (D.Kiš) - ako takvih još uopšte ima u Crnoj Gori - pozabave suštinom, a ne formom aždaje velikosrpskog fašizma, koja pet godina proždire sve pred sobom – vrijednosti, institucije, organizacije, pojedince.
Siguran sam da je mnogo lakše voditi polemiku o spomeniku Titu ili o koljaču Pavlu Đurišiću, nego otvoreno reći da državni vrh Crne Gore - svi, imenom i prezimenom - po diktatu crkve Srbije temeljno radi na nestanku Crnogoraca i Crne Gore. Najodvratnije od svega je na kraju isturiti Ervina Ibrahimovića da se obračuna sa nastavljačima ideologije onih koji su 1942/43. poklali i sa fočanskog mosta u Drinu bacili 8.000 muslimana.
