Prošao je, skoro vijek i po, od kada je Jozef Holaček primijetio endemske simptome čudne kolektivne samoidentifikacije Crnogoraca u tadašnjoj crnogorskoj državi: „Ako ga pitaš što je po vjeri, Crnogorac će reći da je Srbin. Ako ga pitaš za narodnost, reći će da je Crnogorac“.
Od tada do danas, taj ideološki konstrukt - „srpska vjera“ - podmeće se crnogorskom entitetu i kao „lažnjak“, postaje manipulativno sredstvo pravoslavnim vjernicima i neinformisanim građanima Crne Gore.
„Srpska vjera“ naknadno upakovana u Svetosavlje, tek poslije 600 godina od smrti sv. Save, postaje forma etnofiletizma za potrebe velikosrpske ideologije. S ciljem da mit „nebeskog srpskog carstva“ ostvari u zemaljskim garnicama Velike Srbije, na jugozapadnom Balkanu. Tamo gdje su Srbi, srpski grobovi ili srpske crkve?
Velikosrpski nacionalizam i svetosavki etnofiletizam u Crnoj Gori koriste sve savremene oblike specijalnog rata uključujući i tzv. Strategiju Šeherezade, da velikodržavna vizija Beograda sa svetosavskom „srpskom vjerom“, nametnu crnogorskom nacionalnom identitetu kao jedini entitet.
Ovako upakovana kombinacija retrogradne i destruktivne sadržine može Crnoj Gori da donese samo inkvizicijske metode za krstaške namjere velikosrpske politike u oslobađanju, šatro, ugroženog „srpskog svijeta“ i ugnjetavanju crnogorskog.
POSRBLJAVANJE LAKOVJERNIH CRNOGORACA
U mentalnom sklopu čelnika duhovne i političke elite ove pogubne patološke opcije kao da dominira Hibris - Bog oholosti, koji im blokira percepciju realnog sagledavanja stvarnosti i afirmiše arhivirani velikosrpski Projekat Zla.
Śutra će taj lažni oholi biljeg ponovo barjačiti, na čelu sa ikonašima i četničkim vojvodama, da arbitrira Crnogorcima na popisu stanovništva. Da se u ime ničega odreknu milenijumskog identitetskog državotvornog trajanja i prihvate tuđu nevjeru kao entitet crnogorskog identiteta.
Taj biljeg Zla, ponovo, postaje podvala za posrbljavanje lakovjernih Crnogoraca.
U tom naumu SPC je protjerala Hristovu vjeru iz centra duhovnosti, na njeno mjesto se afirmiše vjerski nacionalizam, koji u Crnoj Gori ne priznaje pravoslavnog vjernika ili pravoslavca - ako nije Srbin. Da takvo činjenje predstavlja jeres, s aspekta uloge Hristove crkve, odavno su upozoravali poznati srpski teolozi i bogoslovi.
„Crkva je vaseljenska, saborna, bogočovječanska, večna, zato je hula, neoprostiva hula na Hrista i Duha Svetoga, činiti od nje nacionalnu instituciju, sužavati je do sitnih, prolaznih, vremenih nacionalnih ciljeva i metoda… Vreme je, dvanaesti je čas, da pojedini naši predstavnici prestanu biti isključivo sluge nacionalizma i politike, svejedno koje i čije, i postanu prvosveštenici i sveštenici jedne, svete, saborne i apostolske crkve. U crkvi nema Jevrejina i Grka, roba i slobodnjaka, muškog i ženskog, već su svi jedno u Hristu“ - govorio je Justin Popović.
O onome što čini SPC u Crnoj Gori bogoslovu i srpskom teologu svetom Justinu Popoviću se nije moglo ni sanjati, da crkva, kojoj on pripada, ne samo da se neće udaljavati od politike i nacionalizma, već, da će ona kreirati politiku (izbor Mandatara) i da će velikosrpski nacionalizam pojačati sopstvenim - crkvenim etnofiletizmom.
Da će Vjeru, ne samo, poistovjetiti sa nacijom, već da će svetosavska - „srpska vjera“ u tzv. „srpskom svijetu“ postati nadnacionalna.
Zapravo, SPC u Crnoj Gori je postala preduzeće koje trguje falsifikatom vjere, umjesto da služi Hristovoj vjeri. Ona je u ambijentu sveopšte buke o tzv. ugroženosti Srba obezbijedila veoma lagodnu poziciju. Napravila je otklon od Hristove crkve i otklon od svih svetovnih zakona države Crne Gore. Istovremeno je litijama siromašne građane zloupotrijebila da na izborima obezbijedi teokratsku dominaciju nad državom.
TEOKRATSKI PROFITERI
SPC u Crnoj Gori je „oslobođena“ i od Boga i Države! Njen Bog je postao profit koji uzima i od živih i od mrtvih.
Teokratski profiteri, zapravo, čine veći grijeh od partitokratskih profitera. Prvi kradu sa lažnom vjerom u Boga, a drugi kradu u ime lažne demokratije i pravnog reda. Prvi trguju najintimnijim ljudskim duhovnim osjećanjem u ime lažne „srpske vjere“, a drugi u ime iluzije za boljim śutra.
Apsurdnosti postupaka SPC u Crnoj Gori valja cijeniti uz pomoć mišljenja još jednog savremenog srpskog teologa, protojereja-stavrofora, profesora i dekana pravoslavnog bogoslovskog fakulteta u Beogradu Radovana Bigovića: „Svaka nacija ima pravo i mogućnost da uđe u crkvu sa mogućnošću da u njoj sačuva svoj nacionalni identitet, ali nijedna nema pravo da ima „svoju“ ekskluzivnu „nacionalnu crkvu“, koja bi „nacionalizovala Hrista“, učvršćivala nacionalni egoizam i obogotvoravala samu naciju.“
SPC u Crnoj Gori radi baš to, što nijedna Hristova crkva ne bi smjela da radi, negira crnogorsku naciju, a Svetosavljem nacionalizira Hrista. A to predstavlja jeres i otpadništvo od istinske vjere i crkve Hristove o kojoj govori Bigović.
Umjesto da SPC radi na „pomirenju različitosti“, ona favorizuje i nameće posebnosti srpske nacije. Ne podstiče stvaranje zajedništva „naroda božijeg“ različitih naroda, vjera i nacija. Ne doprinosi smirenju i pomirenju različitosti, SPC čini raskole i sukobe. Ona razjedinjuje.
Zbog univerzalnosti Hristove crkve, Bigović misli da „bi bilo pravilnije govoriti o Pravoslavnoj crkvi u Srbiji, Rusiji, Crnoj Gori, Evropi, Aziji, Africi… „Autokefalnost pomesnih pravoslavnih crkava ne treba poistovećivati sa idejom državnog suvereniteta 19. veka, što i danas neki čine“.
MENTALNA HIGIJENA
Ako je tako govorio, pisao i radio „čovjek po mjeri Boga“, kako su govorile za profesora Bigovića njegove kolege, što se može reći za današnje vladike SPC koji prikazuju Boga po sopstvenom liku fariseja i srebroljubaca. Oni su sve dalje od „duševne etike“ i apostolove misli, „da spasava vera koja kroz ljubav dela“, a sve bliže religioznom političkom fanatizmu.
Potomci generacija Crnogoraca koje su kroz vjekove branile, Slobodu, Čovječnost i Čestitost Crne Gore, od Nemanja, Osmanlija do Fašista i drugih osvajača, znaju da to nije bilo djelo litijaša i ikonara sa metanijama lojavih popova, no čin kolektivnog junaštva crnogorskih patriota.
Junaštva što „pjani pokoljenja“!
Da bi se izbjeglo takvo „pijanstvo“, patriotama Crne Gore ostaje stalna obaveza (u trendu korone): držati racionalnu distancu i čuvati mentalnu higijenu od neprijatelja Crne Gore. Činiti redovnu dezinfekciju pojmova koji imaju toksični uticaj na duhovno i mentalno stanje crnogorske nacije.
