Godinama je crnogorska javnost ubjeđivana kako će Kadirovi sljedbenici i zeleni četnici demokratizovati Crnu Goru i, razumije se, pobijediti endemsku, valjda jer u regionu nema korupcije. Napori da se tadašnjim opozicionim partijama zamaskira ideološka suština i kao takvi izgrade u kredibilnu alternativu imali su uspjeha jednako kod građana kao i djelova međunarodne zajednice.
Krah tog projekta kroz sveopštu destrukciju kompletnog institucionalnog sistema ne obeshrabruje nastavak sličnih napora uz minimalne koncepcijske razlike. Ponovo je upregnuta kompletna medijska i obavještajna inteligencija da se rekonstruiše politička scena kreiranjem narativa o partijama centra. Odnosno stvaranjem novog ideološkog okvira u kome bi dosadašnji koalicioni partneri DF-a mogli da politički opstanu i u konačnici prošire biračku bazu u korist Beograda i Moskve.
Simpatično je upinjanje da se partije lišene ideološkog predznaka koje liče na frakcije DF-a smjeste u projektovani centar i glume ekvidistancu u odnosu na takozvana dva pola od kojih je samo jedan nepoželjni partner.
Crnogorsko društvo i dalje nije do te mjere demokratski zrelo da iskristališe tradicionalnu evropsku podjelu političkog spektra
Ovakav pristup, pored davanja kiseonika partijama ispod cenzusa, pokušava da postigne barem dva cilja koji nijesu u fokusu javnosti. Legitimiše poziciju dosadašnjih djelova izvjesne vlasti u očima međunarodnih partnera koji prenebregavaju hroničnu "predpolitičnost" crnogorskog društva i sužavaju manevarski prostor DPS i njenim partnerima.
Ovo posljednje jer je upravo DPS suštinski najbliži onom što se naziva politički centar, bar kako ga razumije evropska politika. Nadalje, grupisanjem stranaka poput URA i SNP uz Demokrate u zamišljeni politički centar amnestiraju se odgovornosti za katastrofalni učinak dvije vlade u kojima su direktno ili indirektno učestvovale.
Konačno, ta vrsta pozicioniranja magli suštinu političke podjele u Crnoj Gori koja je sad više nego ikad vrlo definisana na prozapadnu, odnosno evropsku, i onu drugu koja mašta o velikodržavnim svetovima.
Upravo tako postavljena politička scena najveći je protivnik centara van moći koji pretenduju na Crnu Goru jer onemogućava sumanuto manipulisanje kako građanima tako i međunarodnim partnerima. Kao ključna nejasnoća tog plana ostaje Evropa sad. Uklapanjem u jedan takav pseudocentristički, a u stvarnosti istureni DF savez, taj pokret gura na put gubitka političkog identiteta i što je važnije autonomije u odlučivanju.
Broj glasova koji potencijalno mogu da dobiju najbolja je odbrana Evrope sad od pokušaja da se disciplinuju medijski i politički ali je pitanje da li je liderstvo to u stanju da prihvati ili će nastaviti koketiranje sa četništvom u kome imaju daleko manje iskustva od DF vojvoda. Nažalost, crnogorsko društvo i dalje nije do te mjere demokratski zrelo da iskristališe tradicionalnu evropsku podjelu političkog spektra, mahom jer se dominantnim dijelom partija upravlja izvana što onemogućava bilo kakvo ideološko sazrijevanje.
Prema tome, svaki naredni pokušaj rekonstrukcije političke scene mimo onog što ona sad stvarno jeste, prozapadna i crnogorska odnosno antipod tome je ništa drugo nego još jedna bajka o zelenom premijeru i pripitomljavanju zmajeva.
