Vrijeme je da se Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori registruje kao - interesna svetosavska politička partija; da njeni sveštenici, na čelu sa mitropolitom, skinu mantije, saviju ikonare i pokažu pravo lice vjerskih ideologa političke sadržine „nebeske Srbije“.
I da prestanu obmanjivati pravoslavne vjernike pričama da oni prenose blagodat Božiju na vjernike i da od grešnika prave pravednike. Da se manu sholastičkih priča o sabornosti, čovjekoljublju i hristoduliji, kad praktičnim činjenjem stvaraju raskole i sukob među građanima Crne Gore.
SPC kao opozicija: Svetosavski „vjerski ideolozi“ u Crnoj Gori su istureni borbeni odred velikosrpskog projekta zla. Oni su preuzeli ulogu „avangarde“ da ruše ustavni poredak i viziju savremene i slobodne Crne Gore.
Kao neki obnovljeni red moderne inkvizicije, riješeni su da ostvare ono što njihovim svetovnim istomišljenicima nije uspjelo u pokušaju državnog udara. Zlupotrebom religije vladike SPC pokušavaju da religiozni kolektivitet građana Crne Gore zloupotrijebe kao materijalnu snagu velikosrpskog etnofiletizma i etnocentrizma.
Time se SPC u Crnoj Gori, praktično, kandiduje kao teokratska opozicija protiv legalne i legitimne svetovne vlasti?
Za te potrebe „vjerski ideolozi“ SPC u Crnoj Gori su priredili političke aktivnosti na sva tri nivoa vjerskog djelovanja: religioznom, crkvenom i kadrovsko-svešteničkom. Njihova aktivnost nije u funkciji prenosa blagodati Božije na vjernike, nego je u funkciji ostvarenja Projekta velikosrpske hegemonije nad Crnom Gorom.
U sinergiji sa DF-om i sa mentorstvom Beograda, SPC pokušava da blokira djelovanje legitimnog ustavnog poretka crnogorske države.
U središtu duhovnog učenja „vjerskih ideologa“ nije borba za božansku istinu i vječni moralni zakon koji je dat od Gospoda, nego primjena svetosavske varijante pravoslavlja koja je priređena ideologiji „nebeske Srbije“ na zemaljskom prostoru. Tamo gdje su Srbi, srpska groblja i srpske zemlje.
Borbeni gard umjesto simfonije: Svetosavlje je postalo osnov pravoslavlja, entitet vjerskog i identitet nacionalnog. Taj ideološki konstrukt „ugroženi“ Srbi u Crnoj Gori, žele da nametnu svim pravoslavnim Crnogorcima.
Srpskoj crkvi, kao crkvenoj organizaciji strane države u Crnoj Gori, nije cilj da uspostavi „simfoniju“ sa crnogorskom državom. Ona se u Crnoj Gori ponaša kao „strano toksično tjelo“ po svim pitanjima. Umjesto „simfonije“ zauzima „borbeni gard“ prema državi Crnoj Gori, kao njen politički rival. Izvan zakona i ustavnog poretka.
Nakon što je nezakonito prisvojila cjelokupnu duhovnu i kulturnu tekovinu milenijumskog državotvornog trajanja Crne Gore, njeni „vjerski ideolozi“ proglasiše da su oni stvorili crnogorsku državu?
Da je SPC stvorila crnogorsku državu, čak i onih vjekova kad nije ni postojala? Čak i onda kad je bila anatemisana!
Sljedeća podvala će da glasi, da SPC ima pravo i da ukine crnogorsku državu?!
I kada sve to, uz pomoć „lomehuzovih buba“ koje su se namnožile u institucijama neprovjetrenog državnog sistema, glatko prolazi, od džepne crkve na Rumiji, kao probe, do megalomanskih devastacija kulturnih spomenika i divlje gradnje po ćeifu Amfilohija, do političkih marševa pod maskom svetog pričešća.
Negiranje sekularne države: SPC u crnogorskoj državi ne poštuje princip sekularnosti, po kome, „predstavnici klira treba da su oslobođeni od staranja o svetovnim stvarima kako bi što predanije i savršenije služili hrišćanskoj crkvi“.
Amfilohije, kada je u pitanju materijalna dobit i profit, prestaje biti vladika i postaje ,,tajkun“, ne interesuje ga ni sekularna etika, ni hrišćanski ni demokratski sekularni pluralizam. SPC u Crnoj Gori samo interesuje anarhistički protivzakonski sekularizam, sa svetosavskom teokratskom dominacijom.
Na tim osnovama SPC je postigla punu „simfoniju“ sa državom Srbijom i profašističkom petom kolonom u Crnoj Gori!? S namjerom, da kulturni i duhovni prostor Crne Gore koriste, kao „slobodno lovište“.
Nema tu ni traga od „asketske bogočovječanske zajednice“ od oboženja koje znači ljubav prema svijetu, strancu, čak i prema onome koji drukčije misli... SPC u Crnoj Gori nije crkva „duševne etike“ ona produkuje raskole, sukobe, mržnju.
Sveta Božija Crkva se pretvara u političku instituciju, koja postiče građanske sukobe. Na tim osnovama se, pod firmom litija, organizuju predizborni i pred popisni „vjerski“ anti-crnogorski marševi.
U njihovoj idejnoj osnovi i propagandnom diskursu sadržan je inkvizicijski karakter sa retrogradnom i destruktivnom retorikom paganskog tribalizma i religijom koja prijeti da pređe u religiozni fanatizam.
Politika ispred moralnih principa: Spiritus agens dinamike te socijalne patologije pod formom vjerskih marševa je religiozna ideološka elita SPC koja se pred vjernicima krije iza svetosti Boga, a u suštini služi Mamonu.
Zloupotreba religije i crkve na crnogorskom prostoru možda će se bolje razumjeti ako djelimično osvijetlimo moralnu i duhovnu sliku dijela svještenstva i klira SPC koja je uspjela da prodre do javnosti.
Postoji cio ansambl sveštenika SPC, na viskom crkvenima položajima, vladika, starešina, rektora, vjeroučitelja… koji se ponašanjem rugaju ne samo blagodati božijoj, nego su kao lažni sveti „OCI“, ukaljali i Krst i Hrista i Čovjeka.
Ko se još ne sjeća pedofila, vladike Kačavende, Pahomija i starješine manastira Hopovo, koji su dječacima od 11 godina u ime božije blagodati zagorčali život. Niko nije odgovarao zbog, zastarjelosti (sic) postupka. Onomad su svješenici SPC preobučeni u ženske odore dilovali drogu. A još uvijek je aktuelna seks-afera u kojoj je prodekan Bogoslovskog fakulteta u Beogradu optužen za silovanje studentkinje.
Kada su pitali patrijarha srpskog Irineja, da li je upoznat sa ovim slučajem, rekao je, „načuo sam neke stvari“?
I dok je patrijarh SPC samo ,,načuo“ o skandalima koji se dešavaju u „njegovoj božijoj kući“, dobro i „vidi i čuje“ ono što ne dešava u svetovnoj sferi Crne Gore, ,,vidi“ da crnogorska vlast žešće ugrožava Srbe, od ustaške vlasti u NDH!? Nije čak ni „načuo“ kada su, uz njegov blagoslov, nedavno palili crnogorsku zastavu na ambasadi u centru Beograda...
U Novom Pazaru SPC ne dozvoljava ćerki da ispuni amanet svoga oca, prvoborca, da mu postavi spomenik sa oznakom zvijezde petokrake. Dvije godine ćerka vodi sudski spor.
U nekim selim u okolini Pljevalja svešenici SPC odobravaju da se na kapijama seoskih grobalja postavljaju „ocila“ oznake strane države. U jednom selu je čak, morala intervenisati i policija da bi se ove neprimjerene oznake uklonile.
Nepočinstava i aktivnosti koje čini klir SPC na prostoru Crne Gore razlikuju se samo u tome što su ,religiozni ideolozi“ angažovani kao propagandni aktivisti i jurišnici na ustavni poredak crnogorske države.
Mitropolit Amfilohije i Crna Gora: Zbog tih svetovnih političkih obaveza vladike i sveštenstvo SPC nemaju vremena da se bave pedofilijom i silovanjem, oni se bave specijalnom metodom „duhovnog silovanja“ čestitih vjernika i neobaviještenih građana.
Mitropolit Amfilohije, još prije obnove crnogorske državnosti i njenog konačnog odlaska od podaništva ka slobodi, u društvo država koje njeguju civilizacijske vrijednosti, koristi i Boga i Đavola da zadrži Crnu Goru u provincijalnoj kaljuzi u društvu Sultanovih izmećara.
Davao je Mitropolit SPC na Cetinju blagoslove zločincima da čine zločine, a posvećivao zločince učinjenih zločina.
Amfilohije je, toliko ružnih epiteta javno lijepio svim Crnogorskim patriotama opredijeljenim za viziju slobodne, civilizovane i građanske Crne Gore, koji su, na referendumu, vođeni razumom i emocijama, stvorili uslove da se Crna Gora oslobodi metanija tuđih popova i osionosti palanačkih tutora.
Nažalost, ni do danas država te uslove nije iskoristila.
Od popa Rista, sva patriotska slobodarska javnost Crne Gore, javno je dobijala uvredljive epitete tipa; „krivomozgići“, „okot iz Brozovog jajca“, „komunistička kopilad“. One koji nijesu „svetosavci“ stigmatizovao je kao jeretike i „antiljude“, nepodobne za „srpsku spartu“. Njih je tada pred referendum Risto, indirektno, nazvao gov…ima, od kojih se ne može napraviti država.
To je bio Ristov metod trijaže građana Crne Gore za terapiju specijalne „duhovne higijene“ po receptu beogradske svetosavske ideološke radionice.
SPC i mržnja prema crnogorskom identitetu: Danas, kada je ansambl velikosrpskih kleronacionalista prihvatio ulogu Jude i Mamona, „Božija promisao“ i „Božija blagodat“ su postali samo reklamni ideološki paravan za uspostavljanje velikosrpske hegemonije nad Crnom Gorom.
U ulozi političkih ideologa, vladike SPC više nijesu gadljive ni na one, za koje onomad reče da se od njih „ne pravi pita“. Sada, Amfilohije i njih poziva da glasaju protiv aktuelne političke nomenklature u Crnoj Gori i da se priključe litijsko-političko-propagandnom maršu ispod ikonara i tuđih zastava u društvu, grdne smješe mantija, kokardi DF na čelu „pete kolone“.
Definitivno, više se ne radi o odnosu crnogorske države i SPC bona fide, niti je u pitanju uobičajena antinomičnost Države i Crkve, „tijela i duše“, „duše i duha“ sa izglednim šansama da se postigne potrebna „simfonija“ u korist istinskih vjernika i svih građana Crne Gore.
Radi se, par ekselans, o sukobu, „vjerskih ideologa“ SPC koji su u „simfoniji“ sa stranom državom, kojoj nije u interesu postojanje samostalne građanske Crne Gore, sa nosiocima legalne i legitimne vizije savremene, slobodne i građanske Crne Gore u evroatlantskim integracijama.
S pravom se Dušan Pajin pita: „Da li se u posljednjih nekoliko godina, kod nas, iz htonskih dubina aktivirao jedan krvoločni paganski tribalizam kome su nacionalna pripadnost i religijska pripadnost poslužili kao pokriće, kao maska? Da li je taj paganski tribalizam pretvorio nacionalizam u šovinizam, a religioznost religiozni fanatizam?“.
Akumulirana kolektivna patriotska energija milenijumskog crnogorskog trajanja i patriotska intelektualna javnost crnogorska, uz pomoć progresivnih snaga Evrope, ima, na prvi pogled, banalan izazov, ali on je samo vrh ledenog brijega novih globalnih geopolitičkih prestrojavanja u skladu sa interesnim sferama velikih sila.
Crna Gora je na „pravoj strani istorije“, sa pravim prijateljima i partnerima i biće u stanju da, i ovog puta, Velikosrpsku pošast ustavi crnogorskim - Slobodarstvom, Čovječnošću i Čestitošću.
