Nije istina da je Nikolaj Velimirović porijeklom iz Crne Gore: Vladika Nikolaj Velimirović rođen je 1881. godine u selu Lelić kod Valjeva, umro je 1956. godine u Sjedinjenim Američkim Državama. Bio je vrlo načitan, dobar govornik, pisac knjiga u kojima ima i pametnih misli, pa je prije II svjetskog rata postao vrlo poznat. SPC ga je proglasila za sveca 24. maja 2003. godine. Ničim nije zaslužio da postane svetitelj, jer se svetitelj ne postaje zato što si pametan, dobar pisac i govornik, da je to uslov za kanonizaciju, Rusi bi svetim proglasili Dostojevskog, Vatikan bi Dantea kanonizovao, Francuzi Dekarta, Španci Servantesa...
Istina je kad se kaže da ljudi imaju više identiteta, ali svakako velika većina ljudi ima onaj glavni, najvažniji identitet, bio to nacionalni ili neki drugi, a kod Nikolaja je to bilo vrlo jednostavno, to je bio srpski nacionalni identitet koji mu je, naravno, bio ispred hrišćanskog. Mnogo puta sam slušao monahe i sveštenike kako govore, nema sumnje i u SPC ima priličan broj njih kojima je Hrist na prvom mjestu, takav je bio patrijah Pavle. Ali, to naravno nije slučaj sa Nikolajem Velimirovićem, kao što nije slučaj ni sa mitropolitom Amfilohijem koji je bio glavni agitator da se Nikolaj kanonizuje. I Nikolaj nekad i mitropolit Amfilohije danas bi Hrista mijenjali za srpstvo, za srpsku nacionalnu ideologiju. Obojica (i mnogi drugi u SPC) ako bi se našli pred dilemom - neka srpstvo propadne, neka ga nema, ali da Hristovo učenje potpuno zavlada - ja sam uvjeren da ne bi pristali da Hristovo učenje potpuno zavlada, ne bi se odrekli srpstva zbog Hrista. Kad kažemo da je Nikolaj bio nacionalista time smo mu udijelili kompliment, što se njega tiče riječ nacionalista je eufemizam, ako znamo kakav je odnos imao prema Jevrejima, ali o tome možda neki drugi put. U svakom slučaju pravoslavne crkve su u 19. vijeku nacionalizam u crkvi osudile skoro kao jeres i dodijelile mu crkveni naziv - etnofiletizam, a Nikolaj je bio zagriženi etnofileta.
U životu Nikolaja Velimirovića nema ničeg svetog, jedan od uslova da bi neko bio kanonizovan je i da u narodu postoji njegov kult, da ga je narod prepoznao kao sveca. Ali, Nikolajev kult je vještački proizveden od etnofiletskih episkopa Srpske crkve, njegov kult nije potekao iz naroda. Nakon II svjetskog rata Velimirović je izbjegao u SAD, ali ga tamošnji Srbi nijesu cijenili, a kamoli da su ga smatrali za svetog čoeka. To je pośedočio Velimirovićev biograf, sveštenik SPC Predrag Šćepanović na predavanju koje je 29. XI 2009. održao u Duhovnom centru u Podgorici, evo što je Šćepanović rekao o boravku Velimirovića u SAD: "Jednom prilikom će mu neko od Srba u crkvi reći: ‘Šta ti Velimiroviću pričaš, ti zabadava jedeš srpski hleb’. To će ga jako zaboljeti i on će otići kod Rusa…” (Emisiju možete preslušati na linku)Jedna oprobana taktika posrbljavanja Crnogoraca je – što više znamenitih Srba (i onih za koje srpski nacionalisti misle da su znameniti) – proglasiti za Crnogorce, pa logika glasi – ako je mnogo srpskih velikana iz Crne Gore, onda je jasno da su Crnogorci Srbi! Izmišlja se da je Stefan Nemanja Dukljanin, iako elitni srpski istoričari medievisti tvrde da je Rašanin koji je rođen kao izbjeglica u Duklji, pročitajte na linku. Fantazira se za Karađorđa da je porijeklom iz Vasojevića, iako dokumenta ukazuju da je on porijeklom Kliment, Albanac dakle, o tome je Analitika objavila tekst "Mit je da je Karađorđe Petrović bio porijeklom iz Vasojevića" i u tekstu su pokazani izvori iz vremena dok je Karađorđe još bio živ.
Tako se izmišlja i da je Nikolaj Velimirović crnogorskog porijekla. Srpski pjesnik Matija Bećković je na planini Lukavici u avgustu 2010, ovako ćeretao: “Kao da se obistinjuje reč Sv. Vladike Nikolaja, najslavnijeg, kako beše, odakle je on? Najslavnijeg Zagarčanina, kad Srbi nemaju prijatelja na zemlji počnu da ih traže na nebu...” (Crkveno-narodni sabor na planini Lukavici, 2. avgust 2010)
Međutim, sami Nikolaj Velimirović izričito je tvrdio da nije crnogorskog porijekla. Pop SPC Predrag Šćepanović na pomenutom predavanju 29. XI 2009. u Podgorici, je rekao: “Pošto smo ovdje u Crnoj Gori, da ispričam jedan podatak, da je jedna grupa mojih Zagarčana došla tom prilikom kod Vladike Nikolaja, da ga pita da li su to Velimirovići, da li je njegovo porijeklo iz Zagarača, on je tom prilikom rekao: ‘Kad vas vidim tako kršne i lijepe, volio bih da jesam, ali nisam‘.“ (link)
Valjda Nikolaju otac i đed nijesu krili đe su im korijeni??
Nikolaj 1935. isfantazirao nacionalizam Sv. Save: Nikolaj Velimirović je 1935. na Kolarčevom narodnom univerzitetu održao predavanje pod nazivom “Nacionalizam Svetog Save“ i to njegovo predavanje se može pročitati na sajtu scribd.com. Godine 2013. objavljena je knjiga “Vladika Nikolaj Velimirović: Sveti Sava” (izdavači Štampar Makarije i Oktoih, štampa Artprint, Novi Sad) koju je priredio Velibor Džomić. U knjizi je od strane 215 do strane 227 dato to Nikolajevo predavanje pod naslovom “Nacionalizam Svetoga Save” i u ovom tekstu sve Nikolajeve riječi koje je izgovorio na tom predavanju 1935. godine, su preuzete iz te knjige.
Na tom čuvenom predavanju Nikolaj je isfantazirao nacionalizam Sv. Save, koga kod Save, naravno, nije bilo.
Jedna od zasebnih istorija sveukupne istorije čovječanstva je i istorija imitiranja. Npr kad je u nekim zemljama Evrope zavladao feudalni poredak, zavladao je potom skoro u svima, pa je kasnije u 19. vijeku pod uticajem Francuske revolucije (1789) feudalizam u Evropi propao u svim državama. Poslije II svjetskog rata podražavajući besmisleni sovjetski socijalizam u svijetu je nastalo mnogo socijalističkih država. Između dva svjetska rata nacionalšovinizam i fašizam bili su u modi, u raznim evropskim državama postojali su jaki fašistički pokreti ili su sami fašisti bili na vlasti. Tako, pod snažnim uticajem evropskih nacionalšovinističkih pokreta Nikolaj Velimirović je te 1935. krenuo da uveže, spoji u jedno, srpski nacionalizam i srpsku crkvu.
Pohvalio Adolfa Hitlera, savršeni dokaz da nije svetac: Na predavanju je pohvalio Adolfa Hitlera koji je dvije godine ranije došao na vlast u Njemačkoj, ovako je zborio Nikolaj: “Ipak se mora odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo, da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u XX veku on je došao na ideju Svetoga Save, i kao laik preduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju. A nama je taj posao svršio Sveti Sava, prvi među svetiteljima, prvi među genijima i prvi među herojima u našoj istoriji. Svršio ga je savršeno, svršio ga je bez borbe i bez krvi, i svršio ga je ne juče ili prekjuče nego pre 700 godina. Otuda je nacionalizam srpski, kao stvarnost, najstariji u Evropi. Po istorijama se piše, kako se nacionalizam u Evropi otpočeo buditi i ostvarivati tek od Mađarske bune 1848. godine. Ako je to istina, onda znači da je nacionalizam srpski stariji od evropskog za punih 600 godina.”
Da je srpski nacionalizam u starijim vremenima stvarno bio onakav kakvim ga Nikolaj zamišlja, Srbi ne bi ni pali pod Turke, ili bi se u najgorem slučaju, od Turaka oslobodili u 17. vijeku. Tek u 18. vijeku kod vojvođanskih Srba počelo je buđenje nacionalne svijesti, u najminimalnijoj mjeri, a srpski nacionalizam je prvi put buknuo poslije Prvog srpskog ustanka čiji je učesnik bio i otac srpskog nacionalizma - Vuk Karadžić. Jeste Sv. Sava napravio Srpsku crkvu, i da bi neko postao Srbin bilo je neophodno da je pripadnik te crkve, ali srpski nacionalni program i ideologiju, priču (mit) o Srbima kao narodu/naciji napravila su dva najbolja druga - Vuk Karadžić i Simo Sarajlija.
Što se tiče Nikolajevih riječi o Hitleru, kao čoeku, najobičnijem smrtnom čoeku koji nije u stanju da predvidi ni što će se śutra desiti, ništa mu ne zamjeram, jer Nikolaj, bez ikakavih svetačkih osobina nije 1935. mogao da predvidi kakvo će zlo nekoliko godina kasnije da ostvari ludi Adolf. Kad bi običnom čoeku, koji bi rekao o Hitleru to što je Nikolaj rekao - ljudi kasnije prebacivali zbog tih riječi, on bi mogao lako da se brani "nijesam znao u što će se on izroditi, nijesam vidovit", i to je u redu. Nikolajeve riječi o Hitleru su jedan od savršenih dokaza da u Nikolaju nema ničeg svetog, jer svetac bi sigurno ośetio takvo zlo kakvo je postojalo kod Hitlera.
Sava okrunio Prvovenčanog, narodne dinastije?! Na predavanju je Nikolaj i ovo kazao za Sv. Savu: "Najvažniji njegov akt u uređenju države jeste utvrđenje narodne dinastije. On je krunisao Stevana za kralja ne za to što mu je Stevan bio brat nego za to što je bio pravoslavni Srbin i uz to zakoniti nosilac državne vlasti.“
Kao što znamo svi znamo, ovo nije tačno. Sava nije krunisao Stefana Prvovenčanog, već ga je krunisao rimski papa Honorije III, 12017. godine. Papa je Prvovenčanom poslao legate iz Rima koji su mu donijeli kraljevski vijenac o tome je Analitika objavila tekst 18. II 2019. godine - link. Nepodijeljeni stav u srpskoj istoriografiji je da je Prvovenčani iz Vatikana dobio kraljevske insignie.
Nastavio Nikolaj da govori na predavanju: “Od Svetoga Save do danas nikada u slobodi nije nad srpskim narodom vladala nekakva strana dinastija, čak nikada nijedan stranac, sem možda Jerine, koju je narod prozvao prokletom Jerinom. Za srpski narod kao valjda ni za jedan drugi u svetu narodna dinastija postala je tako prirodna stvar, da mu je nepojmljivo kako neki narodi mogu uzimati tuđine za svoje vladare, a nepodnošljiva i sama pomisao da njemu u njegovoj slobodnoj državi tuđin bude vladar.“
U vezi sa ovim moramo znati - nijedan Nemanjić, Hrebeljanović, Mrnjavčević, Branković se nikada nije deklarisao kao Srbin. Srpska istoriografija ih smatra etničkim Srbima, ali oni za sebe to nikada nijesu naveli. Ikona srpskih nacionalista – knez Lazar Hrebeljanović, koji se suprostavio Turcima na Kosovu 1389. i tu junački poginuo, nije bio etnički Srbin. Milenko Filipović piše: “Prema tome, sasvim je verovatno što dubrovački istoričar Lukari kaže, da je srpski knez Lazar prvobitno bio katunar, a poznato je dobro da je i bugarski car Asen bio vlaškog porekla.“ (Milenko S. Filipović, Struktura i organizacija srednjevekovnih vlaških katuna, zbornik Simpozijum o srednjovjekovnom katunu, održan 24. i 25. novembra 1961. g, Sarajevo, 1963, strana 80).
Lazar Hrebeljanović je bio iz katunarske – vlaške porodice. Brankovići vode porijeklo iz Zahumlja, današnje Hercegovine, vjerovatno su i Brankovići Vlasi.
Karađorđevići su Klimenti – albanskog porijekla, to potvrđuju istorijski izvori koji su nastali dok je Karađorđe još bio živ; Francuzi su zapisali da je Karađorđe Kliment, zapisali su ono što im je rekao Karađorđev izaslanik Rado Vučinić. Analitika je 26. VIII 2017. o Karađorđevom porijeklu objavila tekst "Mit je da je Karađorđe Petrović bio porijeklom iz Vasojevića".
Nastavlja Nikolaj na predavanju: “Narodna država za Svetoga Savu značila je otadžbinu, zemlju otaca naših, u kojoj živi jedan i isti narod.“
Koji je to jedan i isto narod koji živi u Savinoj Srbiji? Sigurno su to Srbi, Nikolajev um nije spreman da pribere još neki narod. Tako, Velimirović svoju etnofiletsku fantaziju iz 20. vijeka projektuje na srednji vijek. Da li je Nikolaj Žički Velimirović čitao natpis na śevernom zidu pod kulom manastira Žiča, a živio je u tom manastiru? Na tom zidu je uklesano, kao povelja Stefana Prvovenčanog: “A ovo su Vlasi koje smo dali ovoj crkvi...“ (Stefan Prvovenčani, Sabrani spisi – Žički natpisi, www.rastko.rs)
Na njegovom manastiru Žiča uklesano da su u srednjem vijeku u Srbiji živjeli Vlasi, a Nikolaj kaže bio samo jedan narod (Srbi)?!
Češki istoričar Konstantin Jireček (1854-1918), za koga bi se moglo reći da je napisao prvu ozbiljnu istoriju Srba, piše: “Nema ni jedne srpske manastirske povelje XII-XIV veka, u kojoj ne bi bilo govora o vlaškim pastirima u unutrašnjosti Srbije.“ (Konstantin Jireček, Istorija Srba, Kulturna istorija, Biblioteka fototipskih izdanja, Zmaj, Beograd, 1990, str 34)
Osim Srba i Vlaha, istorijski izvori potvrđuju da su u srednjevjekovnoj Srbiji živjeli i Arbanasi i Sasi i Dubrovčani i Grci...
Narodna država Srba u vrijeme Nemanjića, o kojoj priča Nikolaj, nije postojala. Kao i svaka feudalna država u to doba i Srbija Nemanjića je bila država jedne porodice, jedne dinastije, u ovom slučaju dinastije Nemanjić, nije to bila država bilo kog naroda, već država u vlasništvu jedne feudalne porodice.
Sava otac prosvjete, srpske arhitekture i kulture?! Zatim Nikolaj na istom predavanju dalje priča: “Otac naše narodne prosvete Sveti Sava je shvatao prosvetu kao znanje i vežbanje. Pre svega kao znanje vrlina i vežbanje u vrlinama. Otuda je narodna prosveta u organskoj i neraskidljivoj vezi sa narodnom crkvom.“
Sveti Sava nije osnovao bilo kakvu “narodnu prosvetu“. Kao i u svim manastirima na svijetu i Savini monasi jesu prenosili pismenost na buduće monahe i popove, ali ne i na narod, nema dokaza da je Sava osnovao jednu jedinu školu za obične: Srblje, Vlahe, Arbanase, ili za bilo koga ko je živio u državi Nemanjića.
Još Nikolaj na istom predavanju: “Otac narodne prosvete Sveti Sava je u isto vreme i otac narodne kulture. Kultura je spoljašnji umetnički izraz narodnog uma i osećanja. Sveti Sava je neumoran bio u strojenju i stvaranju. I sve što je on postrojio i stvorio predstavlja savršen umetnički izraz: bilo da je to građevina, kao što su Hilendar i Žiča...“ (ista knjiga)
Nema podataka ko su bili arhitekte Hilandara i Žiče. Dečani su izgrađeni u prvoj polovini 14. vijeka, projektovao ih je rimokatolik fra Vita Kotoranin. U vrijeme građenja Žiče, u Srbiji nije postojao nijedan grad, što će reći da je tradicija građenja gradova ili velikih građevina u Srbiji bila ravna nuli, pa ako je stotinak godina kasnije rimokatolik iz Kotora gradio Dečane, sami promislite da li je moguće da je početkom 13. vijeka Srbin, to jest srpski arhitekta, gradio Žiču.
I još Nikolaj: “Po njegovom primeru i nadahnuću narod je srpski uspeo da sazda svoju savršenu nacionalnu kulturu, to jest da dâ savršen svojstven izraz svoga uma i srca u zidariji, u vezu i tkanini...“
Ne postoji srpski jedinstveni vez i tkanina, različite etničke grupe su naselile Srbiju i donijele svoje kulturne proizvode. Nikolaj je, naravno, Crnogorce smatrao za Srbe, a nošnja “vez i tkanina“ ljudi iz Srbije i Crnogoraca, se potpuno razlikuju.
Nikolaj kaže za Nemanjiće nijesu ratovali stranci: Nikolaj na istom predavanju: “Sveti Sava nije bio vojskovođ ni organizator vojske, ali je on bio opredelitelj smisla i cilja srpske vojske. Vojska mora biti narodna, da bi imala svoje moralno opravdanje i blagoslov crkve. Pre svega narodna vojska sastoji se iz sinova naroda a ne iz robova ili plaćenika, kao što je slučaj u imperijama. Dalje, narodna vojska ima za cilj, samo i jedino da brani narod i narodnu državu a nikako da napada druge narode i ruši tuđe države. Najbolje ime ovakvoj vojsci jeste narodna odbrana.”
Još jedna kompletna i cijela neistina, zapravo, čista uobrazilja. Kaže Sava "opredelitelj smisla" narodne vojske, dakle srpske, u kojoj nema plaćenika. Akademici SANU Božidar Ferjančić i Sima Ćirković su u knjizi "Stefan Dušan - car i kralj", zapisali: "Na samom početku Dušanove vladavine, već 1333. godine, pominje se jedna ličnost koja će imati važnu ulogu u ratnim zbivanjima. Bio je to vitez Palman, zapovednik odreda nemačkih najamnika, o kojima se više puta govorilo u istoriji Dušanovih ratovanja i osvajanja. Uzimanje stranih najamnika, ratnika po pozivu, uobičajilo se u Srbiji još za vreme kralja Milutina. Mnogobrojni su bili Turkopuli, hristijanizovani Turci, koje je on preuzimao od Vizantinaca. Ima, međutim, i tragova službovanja zapadnih vitezova. Milutinov sin već uzima u službu Katalance, koji su svoje usluge nudili u čitavoj južnoj Evropi. Ostavili su neizbrisive tragove u vizantijskoj istoriji početkom XIV veka. Iz nemačkih zemalja, kao i iz Italije, poticale su takođe najamničke družine, koje su stupale u službu vladara sposobnih da plate visoku cenu njihovih usluga. Pored Palmanovih Nemaca, pominju se i Latini kao druga najamnička grupa u Srbiji. Uz kralja je i kraljica imala svoj odred. Venecija je više puta izlazila u susret Dušanovim molbama da u njenoj okolini regrutuje najamnike..." (Verni vitez Palman, Večernje novosti, 20. VIII 2005, link)
A Sima Ćirković piše o zetskim velikašima: "Primeri nekih istaknutih rodova, kao što su bili Balšići, zatim Kalođurđevići-Crnojevići, Mazareki, Spani, pokazuju da je put društvenog uspona bio otvoren i vlaškom i arbanaškom elementu.” (Sima Ćirković, Srbi u srednjem veku, Beograd, 1995, strana 197, link)
"Vlaškom i arbanaškom elementu", kaže Ćirković, a ne srpskom.
Sava - jevanđelski nacionalist?!! Na predavanju 1935. Nikolaj maštari do iznemoglosti: “Takav nacionalizam Sveti Sava je smislio, u narodnu dušu ukorenio i svome narodu kao ostvareni ideal u amanet ostavio. To je njegov jevanđelski i organski nacionalizam.”
Svetog Savu proglasio za nacionalistu, pa kaže “jevanđeljski i organski nacionalizam”! Jevanđeljski nacionalizam, to je kao kad bi rekli – slatkovodni Jadran, kad Jadran bude slatkovodan tada će postojati jevanđeoski nacionalizam. U jevanđeljima, to svi znamo, nema ni traga od nacionalizma.
Vatromet Nikolajevih imaginacija se nastavio na istom predavanju, 1935. godine: “Pre svega naš svetitelj je proveo više od dve decenije u jednoj internacionalnoj sredini, ili bar interpravoslavnoj. To je Svetogorska sredina, monaška republika, sastavljena od Grka i Rusa i Rumuna i Bugara i Arnauta i Đurđijanaca i Arapa. U toj i tako raznorodnoj sredini Sava se naučio voleti ljude raznih narodnosti i bio je neizmerno voljen od sviju. Pa iako je proveo svoje najimpresivnije mladićske godine u takvoj internacionalnoj sredini, Sava nije postao internacionalist, no žarki jevanđelski nacionalist."
Možemo samo da se smijemo na to kako je Sava postao “jevanđeoski nacionalista”. I to srpski! Jevanđeljski nacionalista, mogao bi da bude jedino onaj koji bi se izjašnjavao kao Hrišćanin i koji bi iz svog bića izbacio bilo koji nacionalni identitet. Ali, pošto je Nikolaj rekao da je moguć srpsko-jevanđeoski nacionalizam, kler SPC je pomislio da je on tu nešto sadržajno rekao. Ja sam već napisao da u njegovim pisanijama ima pametnih misli, ali pošto je na predavanju 1935. pričao o srpskom nacionalnom pitanju, bio je previše ushićen i euforičan da bi mogao trezveno da razmišlja. Jednostavno, vrtlog etnofiletizma ga je ponio u duboke vode fantazija.
Mirko Đorđević komentariše: “Za nas postoji, slušajte sad ove čudovišne teze po mom mišljenju, ‘svetosavski nacionalizam i jevanđeljski nacionalizam’. Onaj ko je pročitao dela svetoga Save, a to nije teško, samo mi smo malo lenj narod, od originalnih spisa svetoga Save sačuvano je samo 150 strana, ni jednom se rečju u spisima Svetog Save ne može uopšte naći nikakvo forsiranje nacionalizma. Sveti Sava je bio tipičan čovek srednjega veka, a u srednjem veku kategorija nacionalizma ništa nije značila, apsolutno ništa. Još čudovišniji je zaključak da postoji neki jevanđeljski nacionalizam. Koliko je meni poznato u ukupnoj istoriji ljudskoj i kulturi nikome dosad nije palo na pamet da u Jevanđeljima nađe nacionalizam.” (TV emisija "Zašto se u crkvi šapuće 3. dio", 2005, link)
Sv. Sava nikada Srbe u spisima nije pomenuo: Nikolaj je kazao da je Sava na Svetoj Gori boravio u interpravoslavnoj sredini, to je tačno, a znamo da je na predavanju saopštio da je Sv. Sava autor srpskog nacionalizma. No, taj Sava koji je "autor" srpskog nacionalizma u svojom spisima nikada nije zapisao riječi Srbin i Srbi, izbjegavao je da pomene Srbe, to ćemo odmah pogledati. Sljedeći citat napisao je lično Sveti Sava, piše o događajima poslije smrti Nemanjine: "I tako mnogi narodi tada dođoše da mu se poklone i da ga sa velikom počašću opoju. Pojali su prvo Grci, potom Iverci, zatim Rusi, posle Rusa Bugari, potom opet mi, njegovo stado sakupljeno.” (Sveti Sava, Žitije Svetog Simeona Nemanje, www.rastko.rs)
Da li autor srpskog nacionalizma može biti čoek koji neće ni da napiše riječ Srbi?! Sami Sava izbjegava da pomene srpsko ime, izbjegava da imenuje njegov narod?! Da li ga je i mogao imenovati, ako je to Savino "MI", podrazumijevalo mješavinu Slovena, Vlaha, Arbanasa? Možda Nemanjići nijesu bili srpskog porijekla, pa mu je teško bilo da napiše - "mi Srbi"?
Nacionalizam Sv. Save je imenovan kao Svetosavlje: Ljudi su Nikolajevo predavanje o Savi 1935. godine shvatili ozbiljno, pa su taj "nacionalizam" Sv. Save nazvali - svetosavlje.
Vjerski analitičar Mirko Đorđević je za podgoričku “Republiku” 24. avgusta 2005. godine, izjavio: “Svetosavlje je ideološka sintagma nastala 1935. godine i ona nikakve veze nema sa Svetim Savom."
U tekstu "Molitva protiv kulture" (sajt Peščanik, 4. april 2009) isti Đorđević je naveo ko je skovao riječ svetosavlje: "I od ‘svetosavlja’ koje je kao sintagmu smislio i lansirao jedan očajni Rus koji se zvao Fjodor Titov, i to u Beogradu uoči poslednjeg svetskog rata.” (link)
A Vladimir Veljković saopštava drugačije: “Tvorac kovanice svetosavlje je pravoslavni svećenik i ljotićevac, otac Dimitrije Najdanović (1897-1986).“ (Vladimir Veljković, Svetosavska politička konfuzija, 13. VI 2012, pescanik.net).
Svetosavlje dakle jednom riječju označava - srpski nacionalizam Sv. Save, premda nikakvog nacionalizma kod Save nije bilo i bilo ko - ko kaže da je Svetosavac, tj da upražnjava neki poseban vid srpskog - Savinog pravoslavnog nacionalizma, ne može svoje svetosavlje temeljiti na riječima Sv. Save. Pitajte bilo kog svetosavca da vam kaže neko Savino srbovanje, neće vam dati nikakav odgovor.
Učenje Sv. Save je bilo skoro u potpunosti kopija grčkog pravoslavlja, Sv. Sava nije imao bilo kakvo svoje posebno - ni crkveno ni nacionalno učenje.
Sv. Sava je bio predstavnik feudalne porodice, a feudalci i nacionalisti su arhineprijatelji: Nacionalizam je u 19. vijeku srušio feudalizam i neograničenu moć crkve, Francuzi su 1789. podigli nacionalnu revoluciju u kojoj su zbačeni okovi u kojima su od strane feudalaca i crkve bili svezani evropski narodi.
Nacionalisti i feudalaci su arhineprijatelji, u suštini - nacionalisti su protivnici i crkve, jer nacionalisti žele da djeluju u interesu cijele svoje nacije, a ne u interesu nekih velikaša ili jedne institucije kao što je crkva. Istorija se ponavlja, i danas se vodi ogorčena borba između neofeudalaca-milijardera (Rotšildi, Rokfeleri, Soroš...) koji žele da zbrišu nacije i pretvore ih u bezobličnu masu i nacionalista kao što je Tramp koji je nedavno za sebe javno rekao "ja sam nacionalista".
Kao što sam pokazivao u prošlim tekstovima Sava je sve učinio za dobrobit svoje porodice - dinastije, osnovao privatnu crkvu na čijem je čelu bio prvo on, pa je svetiteljima proglasio tatu i brata, pa ih islikao u crkvama i manastirima, a to je sve radio da bi svojoj porodici obezbijedio dugo vladanje, u čemu je i uspio.
Da je Sv. Sava bio nacionalista, to bi značilo da je jačao kolektivnu narodnu svijest i ponos Srba (i ostalih naroda koji su živjeli u njegovoj državi). Jačanje narodne svijesti tj veličanje Srba bi značilo slabljenje ugleda dinastije i brzo bi se, kao i svuđe đe se nacionalisti razmašu, isti ti Srbi dośetili da nijesu Nemanjići jedina porodica sposobna da ih vodi. Sava je bio vrlo prepreden i znao je kuda bi vodilo ako bi počeo da snaži kolektivnu narodnu srpsku svijest.
Jedan od glavnih razloga zašto je prebogata srednjevjekovna Srbija pala pod Turke bio je taj što Sloveni/Srbi i ostali u njoj nijesu imali razvijenu nacionalnu svijest, samim tim - nijesu imali ni nacionaliste.
Nemanjići, Mrnjavčevići, Hrebeljanovići nijesu branili Srbiju zbog Srba, zbog srpskog naroda. O ne, oni su samo branili svoje FEUDE, ko to ne razumije, ne razumije istoriju, no dobro, takvi koji ne razumiju istoriju su velika većina.
Po srednjevjekovnim shvatanjima i Srba i Turaka, Turci nijesu osvajali zemlju Srba, već zemlju Nemanjića, Mrnjavčevića, Hrebeljanovića... Turci su otimali oružjem tuđe feudalne pośede i uspostavljali svoj feudalizam.
Tačno je da je Sava napravio autokefalnu Srpsku crkvu, i tačno je da je tokom istorije Srbinom mogao postati samo neko ko je bio pripadnik te crkve, jer je srpsko ime postalo skopčano sa imenom te crkve. Ali, srpsku nacionalnu ideologiju, ovu koja je i danas dominantna među Srbima, su uglavnom napravila dva najbolja druga - Vuk Karadžić i Simo Sarajlija.
Priča Nikolaja Velimirovića o nacionalizmu Sv. Save lišena je bilo kakvih činjenica, ideja da je Sava bio srpski nacionalista je jeretička ideja, Sava se u potpunosti držao Hristovog učenja, Hrist o Srbima ništa nije rekao, pa tako ni Sveti Sava.
