Bijedna kopija Podgoričke skupštine izvela je još jedan napad na ustavni poredak i državnu stabilnost Crne Gore. Ovog puta se stvarne namjere i destruktivnost tog čina nisu skrivale iza fasade besmislica o borbi protiv korupcije i vladavini prava.
Rastakanje političkog sistema dobilo je novu agresivnu formu koja suštinski podsjeća na zlogalasni Zakon iz 1933. u Njemačkoj koji je suspendovao ovlašćenja parlamenta i vlast prenio na kancelara. Razumije se da ovo nije ni prvi a vjerovatno ni posljednji nasrtaj na državu u režiji onih kojima je nestanak Crne Gore jedini strateški cilj. Međutim, težište treba prenijeti na one koji su direktni politički konzumenti ovakve destrukcije.
Nema sakrivanja iza lidera!
Unazad dvije godine jedino što Crnogorci gledaju je predano i posvećeno uništenje cijele političke zajednice i njenih nosećih stubova. Prije nepune dvije nedjelje na lokalnim izborima povjerenje su dali upravo tim strankama. Reakcija na sveopšti haos gotovo da ne postoji. Svedena je na stihijski i impulsivni refleks koji oslikava očaj, a ne taktički odgovor na državno potonuće.
Društvena i politička logika u tom kontekstu nužno postavlja pitanje o tome šta zapravo žele Crnogorci. Ne nužno samo nacionalni, već u američkom smislu, svi oni koji osjećaju lojalnost prema državi. Da li je teret državne odgovornosti pretežak za zajednicu koja je više puta civilizacijski napredak žrtvovala mitovima i zabludama. Odnosno, žele li građani Crne Gore emancipaciju u evropsku porodicu naroda uz sve benfite koje to donosi, a neke već uveliko uživaju, ili alternativu oličenu u Čečeniji i Bjelorusiji.
Reakcija na sveopšti haos gotovo da ne postoji
Događaji prethodnih mjeseci uspjeli su da probude čak i sklerotičnu briselsku administraciju koja je zadugo crnogorske probleme smještala u kontekst demokratske političke utakmice. Čini se da su svi shvatili pred kakvim je izazovima država i društvo. Svi osim onih na koje se ovo najviše i odnosi. Crnogorci konačno treba da sami, na individualnom nivou, donesu odluku da li i kakvu državu žele.
Taj mentalni proces sveden je na dva vrlo jasna izbora a za odluku im ne trebaju ni elita ni partije. Stvari su otišle predaleko da bi se stalno skrivali, odnosno kukavički čekali da kapitalne državne odluke donese lider ili partijski organ.
Trenutak kao nijedan u savremenoj istoriji iziskuje da Crnogorci sami 'prelome' i ponovo potvrde referendumski rezultat. U suprotnom, osudiće sebe na ponovni gubitak državnosti i nacionalnog identiteta, a sopstvenu djecu na život trećerazrednih građana Evrope zarobljenih u balkanske provincijske okove.
Oba izbora su politički legitimna, ali za oba treba imati hrabrosti da se preuzme odgovornost. Nema sakrivanja iza lidera!
