Demokratski front, pod vođstvom četničkog vojvode Andrije Mandića, lidera Nove srpske demokratije – kojemu je titulu ,,vojvode“ dodijelio četnik i obavještajac iz Drugog svjetskog rata emigrant Milo Rakočević (kum Pavla Đurišića), jedan od organizatora političkog ubistva dr Boža Krivokapića, u Kotoru jua 1944, crnogorskog suvereniste, zelenaša i potpredsjednika Crnogorske stranke - primarno je, na idejno-političkim tračnicama Draže Mihailovića, Pavla Đurišića i velikodržavnog projekta ,,Homogena Srbija“ dr Stevana Moljevića iz 1941. godine, a protiv Crne Gore i autohtone crnogorske nacije.
Taj politički i konvertitski savez (DF) je prvenstveno sjedbenik ideologije bjelaša iz Crne Gore te Nikole Pašića i veleizdajničke Podgoričke skupštine 1918. godine, kao što je srpski uzurpatorski mitropolit Amfilohije Radović, revnosni sljedbenik i promovent ratne politike Radovana Karadžića, Ratka Mladića, Momčila Krajišnika, Biljane Plavšić, Milana Martića i drugih, od Tribunala u Hagu osuđenih ratnih zločinaca. Ali i ideološko-politički saučesnici ideologije Željka Ražnatovića Arkana, kojeg je svojedobno Tužilaštvo Haškog suda, tada na čelu sa Luiz Arbur, optužilo za ratne zločine...
Ko je u frontu sa Frontom
U dugotrajnoj i aktuelnoj, (premda je ista malo, u potonje vrijeme, objektivno, relativno utišala, potisnuta privremeno u drugi plan zbog pandemije virusa kovid-19), ideološko-političkoj i kleronacionalističkoj, masovnoj kampanji protiv Crne Gore, kao i normi i postulata parlamentarne građanske demokratije, a koju predvodi Srpska pravoslavna crkva iz Beograda, i njena filijala u Crnoj Gori, od starta se uključilo nekoliko partijskih, političkih, opozicionih parlamentarnih i vanparlamentarnih subjekata, koji tom, subverzivnom, procesu pružaju jasnu podršku.
U tom stroju, pored Srpske crkve, njene centrale i eparhija raznih, od partijskih faktora dominantan je opozicioni politički savez - Demokratski front (DF), odnosno, bolje rečeno Dražin front, ali i neke druge opozicione parlamentarne stranke (Demokrate CG, SNP, Ujedinjena CG), kao i neke ekstremne i galamdžijske vanparlamentarne ultradesničarske stranke.
Srpska pravoslavna crkva (SPC) do 1918. nije postojala u Crnoj Gori, već autokefalna CPC, a nakon bespravnog uništenja, nasilne aneksije državne nezavisnosti Kraljevine Crne Gore, nekanonski i nasilno ukinuta je i autokefalna CPC.
Istorijska i kanonsko-pravna autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve je potvrđivana na taj način što je ona bila samostalna, nezavisna i ravnopravna u međusobnim odnosima, kako sa Carigradskom patrijaršijom i Ruskom crkvom (Petrogradskom mitropolijom), tako i u međusobnim odnosima sa drugim pomjesnim autokefalnim crkvama, sa kojima je održavala kanonsko-pravne i bogoslužbne (liturgijske) i druge odnose.
Sve autokefalne pomjesne pravoslavne crkve priznavale su i poštovale njenu ostvarenu i afirmisanu, vjekovnu, autokefalnost (kanonsku, crkvenu nezavisnost, samostalnost, suverenitet) u pravoslavnom svijetu.
Političko-ideološki negatori njene viševjekovne autokefalnosti, kao i legitimnog prava na njenu obnovu i postojanje, uvijek, svjesno i namjerno, prećutkuju istorijske i pravne činjenice koje o tome pouzdano i akribično svjedoče, a sve to oni čine sa konkretnim ciljem pokušaja podrivanja državne nezavisnosti Crne Gore i velikosrpske nacionalne, etničke i kulturne negacije samonike crnogorske nacije i građanskog društva u modernoj Crnoj Gori.
Autokefalnost CPC
Relevantno je, ovom prilikom, javnosti prezentirati da je još 1889. arhimandrit Nićifor Dučić o tome sasvim precizno piše: »Carigradska patrijaršija nije imala mogućnost da vrši duhovnu kanoničku vlast nad Crnogorskom crkvom. Ruski Sinod priznao je Pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori autokefalnom za vrijeme slavnoga mitropolita crnogorskoga Petra I Petrovića-Njegoša« (Nićifor Dučić, ,,Književni radovi“, knjiga 9, Beograd, 1889, str. 245).
Koherentno tome, višedecijski sekretar Crnogorske crkve i član njenog Svetog sinoda (od njegovog normativnog ustanovljenja nakon 1903) protođakon Filip Radičević je 1889. g. tvrdio: ,,Pravoslavna naša crkva kao autokefalna, nezavisna je. Ona se kao takva odnosi prema Ruskom Sinodu, Carigradskoj i drugim patrijaršijama, kao i ostalim autokefalnim crkvama. Sve autokefalne pravoslavne crkve priznaju nezavisnost Crnogorske crkve, svagda joj dostavljaju događaje koji se u pojedinim crkvama zbivaju, na primjer, kad koji patrijarh dolazi na upravu svoje crkve“ (Vidi opširno: Filip Radičević, ,,Pravoslavna crkva u Crnoj Gori“, Prosvjeta, državni časopis, X, Cetinje, 1889, str. 322-327).
Naročito je važno istaći da SPC u Crnoj Gori od 1918. nije legalnim i legitimnim putem ušla u posjed sakralnih pravoslavnih pokretnih i nepokretnih dobara, već ih je, uz zaštitu supremativne državne vlasti, (KSHS/Kraljevine Jugoslavije), otela od države Crne Gore i CPC, okupirala ih i od tada ona njima gospodari i koristi ih, te u svojstvu otimača tuđe svojine i uzurpatora imovinskih prava drugoga hoće da zadrži bespravni monopol.
Istorijska nauka, publicistika i literatura je pouzdano prezentovala činjenice o vjekovnoj autokefalnosti Crnogorske pravoslavne crkve, ukidanju njene autokefalnosti 1918. godine, kao i o okupatorskom i uzurpatorskom ulasku SPC u posjede čiji je korisnik bila CPC. Srpska crkva je ušla u osvajački posjed i okupaciju državnih sakralnih pokretnih i nepokretnih dobara, koje su činom otimanja prešle u vicioznu državinu druge države (Srbije) i takođe druge strane crkve (SPC).
Imovina
Crna Gora, nakon usvajanja i stupanja na snagu Zakona o slobodi vjeroispovijesit ne otima crkvenu imovinu; oni drugi, iz klerikalnih struktura, antipodni istome, su otimači i uzurpatori! SPC je nakon uništenja nezavisne Crne Gore i uništenja Crnogorske autokefalne crkve otela imovinu koja je i sada u njenom posjedu. Imovina se od otimača ne može otimati, već se njemu mora reći što je, a imovina se mora vratiti onome kome pripada.
Do kraja 1918. crnogorska država je bila vlasnički titular, a autokefalna CPC korisnik sakralnih dobara u Crnoj Gori. Odnosno, Crnogorska crkva je bila u aprehenziji hramova i crkvene imovine, a današnja Mitropolija crnogorsko-primorska SPC nikako ne može biti i nije pravni sukcesor, nasljednik i sljedbenik prava i imovinskih prava nekadašnje autokefalne Crnogorske crkve.
Podsjetimo samo na činjenicu da u Ustavu Svetog sinoda Pravoslavne crkve u Crnoj Gori od 30. decembra 1903., u članu 15, kojim se regulišu nadležnosti Svetog sinoda, pored ostalog, u stavu 2 navedenog člana, piše i to da je mitropolit, kako se eksplicitno veli, predsjednik Svetog sinoda i ,,poglavica autokefalne crnogorske crkve“.
Činjenica je da do 1. decembra 1918. godine SPC nije postojala u Crnoj Gori, a kamoli da je vlasnik crkvene imovine. Naprotiv. Ta nacionalno-politička i eklezijastička organizacija, čiji je centar u Beogradu, je decenijama i u sadašnjosti faktički protivnik nezavisnosti Crne Gore i crnogorske slobode i jedini cilj ideologije i politike koju ista propagira i sprovodi je da se pokuša Crna Gora vratiti na status kakav je imala 1918, 1989, 1991. godine. No zrela je Crna Gora, ona je ozbiljna država, i to se, naravno, dogoditi neće.
Upravo aktuelna priča, medijska fama i podvala, o navodnom otimanju imovine ide u prilog hegemonističkim, velikosrpskim aspiracijama ove svetosavske organizacije (SPC). Privremeno obustavljene, tzv. litije i molebani SPC su samo navodni vjerski skupovi, ali sa konkretnim anticrnogorskim i velikosrpskim političkim i doktrinarnim ogrtačem. To su dominantno politička okupljanja.
Velikosrpski ideolozi
Amfilohije (Radović) od početka svog djelovanja 1990. godine u Crnoj Gori nije organizovao nijedan vjerski skup koji nije bio duboko politički, svetosavski i velikosrpski. Svi današnji skupovi koje on organizuje usmjereni su i vođeni sa ciljem da se u Crnoj Gori ponovi 1918. i 1989. godina i da ona nestane kao država.
Ovo je duboko kamuflirana politička akcija koja za cilj ima da se vaskrsne velikosrpska državna ideologija.
Sjetite se samo kad su sramno 1996. episkopi i sveštenstvo SPC nosili mošti Svetog Vasilija Ostroškog u tzv. Republiku Srpsku i kad su ih dočekivali Radovan Karadžić i episkop Atanasije Jeftić; sjetimo se kad je Amfilohije podržavao velikosrpsku agresiju na Hrvatsku i guslao na dubrovačkom ratištu, kad su njihovi-srpski - episkopi poput Gavrila blagosiljali ratne zločine, ubistva civila i ratnih zarobljenika i oružane formacije ,,Škorpioni“ u Trnovu u Bosni, zatim kada se episkop Filaret slikao na tenku sa mitraljezom da bi podržao agresiju na Hrvatsku…itd.
Taj episkop mileševski Filaret bio je negda vrli Miloševićev sljedbenik i pomoćnik ministra vjera u srpskoj vladi u doba tiranije Slobodana Miloševića.
Ovo su samo neki od primjera kriminalne velikosrpske ideologije koja se nikad nije odrekla hegemonističkih tendencija prema Crnoj Gori, a kojoj je, pogotovo devedesetih godina XX vijeka, SPC davala duhovnu i političku podršku.
Rehabilitacija nacionalističke, etnocentrične, šovinističke i kolaboracionističke, četničke, velikosrpske ideologije i politike iz Drugog svjetskog rata, za vođu litija u Crnoj Gori Amfilohija Radovića bila je politička i crkvena ,,misija“ i pasija, kojoj je revnosno bio predan. I odan, i dan-danas privržen isto, kada, identično kao i ranije. On veliča Dražu Mihailovića i četnički pokret iz Drugog svjetskog rata. Nesporno je da je glavni vođa donedavnih, provremeno obustavljenih, ,,litija i molebana“, a u osnovi klero-političkih protesta u Crnoj Gori, mitropolit Amfilohije, bio je i ostao sljedbenik ravnogorske četničke velikosrpske i anticrnogorske ideologije i politike, što potvrđuju i njegove riječi, više puta saopštene, a kojima je on veličao, pravio apoteozu četničkom vođi osuđenom ratnom zločincu Draži Mihailoviću.
Hajka
Pored navedenog, od značaja je istaći da je na sceni već dugo sinhronizovana hajka, medijska i politička, usmjerena fundamentalno protiv opstanka države Crne Gore i njene nezavisnosti, a sa ciljem pokušaja vaskrsavanja, propalog i poraženog, projekta Velike Srbije.
Ta medijsko-protestna kleropolitička akcija sprovodi se, notorno, u punoj koordinaciji svih njenih strukturnih djelova, ne samo unutar Crne Gore, već naročito i permanentno to je eksponirano iz Srbije, kao i tzv. Republike Srpske, entiteta unutar suverene i nezavisne države BiH, ali i od brojnih srpskih udruženja i krugova iz regiona i znatno šire, potpomognuta na razne načine od strane centara i punktova ruske politike.
Crna Gora se brani i odbraniće se uspješno i ovoga puta od povampirenog velikosrpskog klero-nacionalističkog zla i ataka. Odbraniće se otimača i uzurpatora trona Svetog Petra Cetinjskog, odnosno, od onih koji ugrožavaju ustavni i zakonski poredak Crne Gore i pokušaju osporiti državnu nezavisnost Crne Gore; od onih koji su otimači naših, crnogorskih svetinja, koje odavno SPC u Crnoj Gori drži pod okupacijom i od onih koji zastavama druge države barjače po našoj domovini.
Barjačili su, donedavno, masovno po ulicama Crne Gore sa zastavom, trobojkom sa četiri ognjila (4s), što je zvanična zastava Srpske crkve. Ta zastava je nasilno uvedena, nametnuta ovđe 1919, iako do tada nikada nije bila u zvaničnoj ili bilo kakvoj upotrebi u Crnoj Gori.
Naprotiv, ona je bila i ostala okupacioni simbol u Crnoj Gori i na taj način oni samo pokazuju svoje stvarne i loše namjere prema državi Crnoj Gori, građanskom društvu u njoj i crnogorskoj naciji, koju osiono i beskrupulozno pokušavaju negirati.
