Raković je široj javnosti poznat kao „doktor za rock and roll“ pošto je za pripremu doktorske teze istraživao razvoj ovog muzičkog pravca u Jugoslaviji. Kao rezultat tog istraživanja, Raković je 2012. godine objavio veoma zapaženu istoriografsku studiju: Rokenrol u Jugoslaviji 1956-1968.
DOKTOR ROKA
Na osnovu onoga što je napisao u posljednjoj knjizi, čini se da bi za njega, ali i naučnu zajednicu bilo mnogo bolje da se nastavio baviti muzikom. Knjiga za koju je tvrdio da je prvorazredno istorijsko djelo više liči na neutemeljen revizionistički pamflet, prepun materijalnih i metodoloških grešaka.
O tome govori i činjenica da nijedan crnogorski istoričar nije želio komentarisati ovo djelo jer ono po sadržaju nema nikakvu naučnu vrijednost. Uvjeren sam da je ipak neophodno ukazati na nedostatke knjige jer ona može biti veoma opasna ukoliko dođe u ruke osoba kojima istorija nije profesija. Autor u knjizi koristi odabrane i veoma značajne istorijske falsifikate, na osnovu kojih čitaoci mogu dospjeti u stanje zablude i iste koristiti kao argumente prilikom formiranja i zastupanja svojih stavova.
Iako se Raković u srpskoj javnosti predstavlja kao vrsni stručnjak i poznavalac prilika u Crnoj Gori, u knjizi Crnogorski separatizam pokazao je jako skromno znanje, neupućenost i neskrivenu tendencioznost, mržnju i vrijeđanje nacionalnog ośećanja Crnogoraca. Nedovoljno poznavanje crnogorske istorije i relevantnih arhivskih izvora kao i evidentan izostanak sistematične metodologije naučnog istraživanja, Raković je nadomjestio proizvoljnim političkim floskulama.
Umjesto relevantnih i utemeljenih istorijskih stavova on se stavlja u službu politike, pošto je njegov jedini motiv, ukazivanje na navodni progon Srba u Crnoj Gori, dovođenje u pitanje nezavisnosti Crne Gore i otvoreno afirmisanje ideje o stvaranju neke nove, “Velike Srbije”. Ova knjiga stoga nikako ne može biti važno istoriografsko djelo (kako je predstavljena), već isključivo publicistički rad, preciznije politički pamflet. Na to prevashodno ukazuju korišteni izvori u kojima dominiraju: novinski članci, tekstovi sa različitih web sajtova, privatna pisma i publicistički radovi. Jedina inovativnost koju nam Raković donosi je uvođenje nove vrste istorijskog izvora, a to su „lične beleške“.
Naime kada govori o veoma ozbiljnim i kompleksnim temama za koje nema adekvatne izvore, a želi da ih predstavi u političkom tonu koji mu odgovara, Raković kao izvor navede „ličnu belešku“.UPITNA VJERODOSTOJNOST
E, sad se postavlja pitanje,kako ćemo mi provjeriti vjerodostojnost ovog podatka? Ili je možda dovoljno da vjerujemo na riječ, ovom velikom autoritetu u istorijskoj nauci?Takođe, Raković dosta komforno pravi selekciju izvora, a tako se naročito ponaša onda, kada te izvore tumači.
On skoro po pravilu koristi izvore koji afirmišu stavove saopštene u predgovoru knjige, a onda kada se poziva na svoje neistomišljenike, on to radi selektivno i zaključke izvodi iz konteksta, svjesno zanemarujući suštinu. „Intelektualni krugovi“, čija mu djela služe kao glavni oslonac u pisanju ove knjige, uglavnom su velikosrpski nacionalisti i osvjedočeni falsifikatori, od kojih su mnogi posvetili čitav svoj radni vijek i izgradili karijere, radeći na pokušaju osporavanja crnogorskog nacionalnog identiteta, kao što su Jovan Markuš, Vojislav Šešelj, Matija Bećković, Predrag Vukić i drugi.
Već u prvom dijelu knjige (Konvertitski identitet) može se prepoznati da autor ne poštuje osnovne principe istorijske nauke i da se postavlja kao narator, a ne istraživač. Predstavlja Crnogorce kao izmišljenu i nepostojeću naciju koja se odrekla svojih korijena, koji su prema njegovim tvrdnjama nesumljivo srpski.
Da bi dokazao tu tezu, Raković prvo navodi izjave pojedinih vladara iz dinastije Petrović-Njegoš i drugih istorijskih ličnosti iz Crne Gore, a vjerodostojnost dobrog dijela tih izjava, nauka je davno dovela u pitanje. Da Rakoviću istorijski falsifikati nijesu strani pokazuje pozivanje na jedan član Zakonika knjaza Danila iz 1855. godine, koji decenijama kao papagaji ponavljaju velikosrpski ideolozi i negatori crnogorske nacije.
Citirajući sporni član Raković navodi da u njemu stoji rečenica: “i ako u ovoj zemlji nema nikakve druge narodnosti do jedine srbske…”, ne objašnjavajući ili ne znajući da je ta rečenica običan falsifikat. U originalu zakonika, u formi rukopisa,koji je potpisao vlastoručno knjaz Danilo I i koji je ovjeren knjaževim pečatom i pečatom Praviteljstvujušćeg Senata crnogorskog i brdskog, ne stoji riječ “srbski”.
Tu riječ, kao i još 172 izmjene, umetnuo je knjažev sekretar Milorad Medaković u onaj tekst zakonika, koji je naknadno, štampao u Novom Sadu. Kada piše o Nikoli I, Raković navodi da postoje sumnje da je on śedio„ i na stolici hrvatstva“ zarad svojih interesa, odnosno da je bio spreman prihvatiti „hrvatstvo“ kao ideologiju, radi ostvarenja svojih ciljeva. Dakle, Raković ističe da je Nikola I bio spreman prihvatiti hrvatstvo kao ideologiju, ali kategorički odbija mogućnost da je srpstvo bilo upravo, samo Nikolina ideologija, za šta danas postoje brojni dokazi.
FALSIFIKAT
Da Raković olako falsifikuje istorijske činjenice pokazuje i primjer navodne crnogorske kapitulacije 1916. godine, koja je u ozbiljnim naučnim krugovima osporena još prije 50 godina. Važno je istaći, da se ne radi o grešci, koja mu se potkrala već o smišljenom falsifikatu, koji on neprimjetno provlači i tako priprema teren za pisanje o Podgoričkoj skupštini i dešavanjima u Crnoj Gori poslije rata. Istoriografija se jasno odredila o ovom pitanju i nema govora o kapitulaciju, pošto je premavažećem ustavu, pravo da potpiše kapitulaciju imao samo vladar, odnosno kralj Nikola, koji je odlučno odbio da to uradi.
Teza o kapitulaciji Crne Gore je dakle, uvod u pisanje o tzv. Podgoričkoj skupštini, koju želi predstaviti kao “demokratski čin”. Neupućeni čitalac bi zaista stekao utisak da je bilo tako, pošto Raković ističe da su poslanici birani na osnovu „Pravila za izbor narodnih poslanika“. Međutim, vješto izbjegava pomenuti da su ta pravila pisala četiri čovjeka, koji nijesu imali nikakav legitimitet za to i od kojih su dvojica bili strani državljani-državljani Srbije.Takođe, zanemaruje činjenicu, da su u tom trenutku postojali legitimni crnogorski organi vlasti, a to su bili kralj, vlada i Narodna skupština, kao i važeći crnogorski ustav iz 1905-e. Na sličan način Raković objašnjava i navodno oslobođenje Crne Gore od strane srpske vojske, i za te tvrdnje ne nudi nijedan dokaz, očigledno smatrajući da je dovoljna njegova riječ. Zbog toga i ne spominje istorijsku istinu da su Crnu Goru 1918. oslobodili samoorganizovani bataljoni crnogorske vojske i crnogorski komiti.
U istom dijelu, Raković zanemaruje sva pravila istorijske nauke i stavlja se u funkciju političkog i ideološkog zagovornika srpskog nacionalizma. Raković kao političar i ideolog ide toliko daleko da u svojim stavovima koketira sa idejama fašizma, objašnjavajući osobine, kako on kaže pravih Srba u Crnoj Gori i Separatista. Tako on za Srbe u Crnoj Gori navodi da ih krase vrline kao što su: čojstvo, viteštvo i spremnost na žrtvu, dok Crnogorce ili Separatiste kako ih on naziva, po njegovoj ocjeni karakterišu: mimikrija, konvertitstvo, poltronstvo, podaništvo i pljačka kao najznačajnija privredna grana.
Najveći dio druge cjeline koji nosi naziv Antisrpstvo i Srbofobija, Raković koristi za iznošenjeniza anticrnogorskih stavova, pokušavajući Crnogorcima osporiti pravo na identitet i nezavisnu državu. U ovom dijelu afirmiše i tezu o navodnom „pokatoličenju„ Crne Gore, a ovako ozbiljnu tvrdnju zasniva na tezi da su Hrvati i ostalo katolično stanovništvo, i naravno katolički biskupi u Crnoj Gori, podržali ideju o obnavljanju nezavisnosti Crne Gore. Prema mišljenju autora oni nijesu imali pravo, da odlučuju o svojoj i sudbini svoje otadžbine, a da to ne bude dio neke šire zavjere protiv srpstva?! (Autor je student istorije) (Nastavak sjutra)
