Duboka država

Posljednjih nekoliko godina, među političarima, političkim analitičarima, novinarima i drugim akterima političke scene, raširio se u upotrebi izraz “duboka država“ ili na engleskom – Deep State. Sintagma “duboka država“ sada je u modi, u engleski i ostale jezike ušla je prevodom turskih riječi “derin devlet“. Decenijama u Turskoj sintagma “duboka država“ označava grupu uticajnih ljudi iz vojnih, bezbjedonosnih, obavještanih službi koji vrše pritisak na legalno izabranu vlast sa ciljem ostvarivanja svojih ciljeva. U Turskoj aktivnosti “duboke države“ podrazumijevaju i sprovođenje nasilja, zbog toga se koriste i kriminalne organizacije.

Duboka država je isto ono što se vjekovima zove "država u državi": Izraz “duboka država“ nije ništa novo, od davnina je ta pojava bila kod nas poznata kao država u državi, u engleskom jeziku State within a state, u grčkom κράτος εν κράτει, u latinskom imperium in imperio, itd.

Dakle, zaboravimo Turke, kad kažemo “duboka država” tj kako se kod nas govori “država u državi”, znamo da se taj izraz u Crnoj Gori upotrjebljava za Srpsku crkvu, koja s vremena na vrijeme blokira odluke crnogorske vlade, kao što je bila odluka o rušenju krstionice u Tivtu, pa recimo – crnogorska vlada ne može da naćera Srpsku crkvu da se registruje, iako je to ona u obavezi.

Pripadnici Srpske crkve u Crnoj Gori se ośećaju toliko moćno da često prijete i ratom, o tome je Analitika pisala 13. IX 2015. u tekstu “Da li mitropolit Amfilohije ozbiljno prijeti ratom - ili se šali?".  Pa je tako opet, nedavno, Mijajlo Backović, sveštenik – u Crnoj Gori nekanonske SPC, zaprijetio da će krv da se lije po Crnoj Gori, portal IN4S je 11. juna prenio njegovu izjavu i  istakao je u naslovu: “Backović: Vladin zakon o vjerskim zajednicama znači građanski rat u Crnoj Gori”. Možete li da zamislite da neđe drugo pop SPC da ovakvu izjavu? Kad bi u Srbiji ovo izjavio, završio bi istog dana u policijskoj stanici, a potom u zatvoru, ali u Crnoj Gori kad jedna crkva preuzme četnički kanon Stevana Moljevića “Homogena Srbija”, a odbaci kanone svetih otaca sa Vaseljenskih sabora - u skladu sa kojima je pravoslavlje funkcionisalo vjekovima, onda se dešavaju ovakve stvari, imamo u Crnoj Gori popove koji narodu iz kojeg su potekli –  krvoprolićem prijete.

Iza svake “duboke države” ili “države u državi”, stoji neka moć: novčana, medijska, intelektualna ili brojčana u ljudstvu…

Ovaj tekst se bavi  i onom “dubokom državom” (državom u državi), o kojoj se danas najviše govori, a to je – američka “duboka država”. Sintagmu Deep State često upotrjebljava predśednik SAD Donald Tramp da označi one snage unutar američkog državnog aparata koje:

- prave opstrukcije njemu kao legalno izabranom predśedniku i onemogućavaju ga da ispuni svoje glavno predizborno obećanje i izgradi zid prema Meksiku,

- snage koje omogućavaju da po volji Demokratske, a ne pobjedničke Republikanske stranke, i dalje rijeke ljudi iz El Salvadora, Hondurasa, Gvatemale, Meksika… nelegalno ulaze u SAD.

- snage koje neprestano pokušavaju da pokrenu impičment (impeachment), tj postupak za Trampovu smjenu, premda za to nemaju osnova.

- to su snage koje već nekoliko godina pričaju o ruskoj umješanosti u predśedničke izbore 2016. godine, čak su te snage uspjele da nagovore državne organe da pokrenu istragu u vezi sa glasinama “duboke države” prema kojima je Tramp sarađivao sa Rusima prije izbora 2016. godine. Grandioznu dvogodišnju istragu sproveo je specijalni tužilac i objavio izvještaj u kom je saopšteno – Tramp prije izbora 2016. godine nije sarađivao sa Rusima. (“Malerova istraga: Trampov štab nije sarađivao sa Rusima”, RTS, 24. III 2019) Tako je “duboka država” dvije godine i na ovaj način ometala Trampa u vođenju SAD.

U junu ove godine, republikanski senator Rend Pol je za CNN rekao: “To me doista brine. Ljudi govore o dubokoj državi. Sada duboka država zaista štiti svoje ljude i ne sluša predsjednikove naredbe. Osobno sam bio u Bijeloj kući kada je predsjednik Trump kazao:  “Želim da mu se oduzme pristup klasificiranim podacima”, i vidio sam kako je naredba dana. Vidio sam da je tamo bio predsjednikov predstojnik ureda, bivši, ne sadašnji. Ako rade protiv predsjednika, onda ometaju našu zemlju, ometaju predstavničku demokraciju u kojoj predsjednik donosi odluke, ako netko radi protiv toga, mislim da to trebamo dubinski istražiti. Nadam se da će predsjednik Trump ispitati tko odbacuje njegove naredbe. Vjerujem da je Brennan zlorabio svoj položaj u razvoju istrage protiv Trumpa. Mislim da je ona pokrenuta zbog izmišljenih razloga, odnosno iz političkih motiva”, zaključio je senator Rand Paul.” (Rand Paul: ‘Duboka država odbila je izvršiti Trumpov nalog da se bivšem direktoru CIA-e oduzme pristup klasificarnim podacima’, narod.hr, 6. jun 2019)

Skoro svi glavni mediji u SAD blisko sarađuju sa američkom “dubokom državom” i godinama sprovode medijsku histeriju protiv Trampa, najveću medijsku histeriju uperenu protiv jednog čoeka, ikad viđenu.

Postojanje “duboke države” potvrdio je Džon Dojč (John M. Deutch), bivši šef CIA i ukazao na ekstremne primjere njenog djelovanja – kada je svojevremeno “duboka država” na čelu sa Dragutinom Dimitrijevićem Apisom, ubila 1903. srpskog kralja i kraljicu. Blic je prenio njegove riječi: “Džon Dojč, nekadašnji šef CIA, zamenik ministra odbrane u administraciji Bila Klintona i obaveštajni savetnik Džordža Buša, kaže da postoje mnoge grupe koje na tajne načine pokušavaju da utiču na vlade širom sveta. On je kao jedan od primera naveo i "Crnu ruku", tajno društvo koje je, između ostalog, stajalo iza Majskog prevrata u kojem su ubijeni kralj Aleksandar Obrenović i kraljica Draga. - Postoji mnogo istorijskih primera grupa koje operišu unutar, pored ili protiv legitimno ili nelegitimno postavljenih vlada. Možda je najozloglašeniji primer efikasne "duboke države" tajna organizacija "Crna ruka". Predvodio ju je šef srpske obaveštajne službe pukovnik Apis, a ona je isplanirala zaveru za ubistvo austrijskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda u Sarajevu 1914. godine, čime je pokrenut Prvi svetski rat - rekao je Dojč za “Nešnel Interest” rekao da i danas "bez sumnje" postoje slična tajna društva. Danas u SAD i drugde, bez sumnje postoje grupe koje motivišu principi, zabava ili profit, zbog čega teže da tajno utiču na vladine aktivnosti. Takve grupe se služe konvencionalnim alatima kao što su lobiranje i doprinosi kampanjama i preko konvencionalnih i društvenih mreža utiču na to da se objavljuju njihove poruke – izjavio je on.” (“Bivši šef CIA: Najbolji i najozloglašeniji primer DUBOKE DRŽAVE viđen je u Srbiji”, online Blic, 12. II 2018)

Ono u što sam ja potpuno uvjeren, nakon što sam sagledao meni dostupne informacije – Deep State u SAD je grupa najmoćnijih i najbogatijih ljudi (većina među tom kategorijom ljudi), koja unutar svoje organizacije ima predstavnike svih (ili skoro svih) većih medija, zatim podobne političare, intelektualce, vojna lica... za koje se misli da mogu biti od koristi grupi i na koncu – Deep State članove grupe zapošljava u državnom aparatu, preko njih (i medija), vrši uticaj na politiku SAD. 

Tokom većeg dijela istorije 20. vijeka “duboka država” u SAD, je zapravo bila na vlasti. 

Duboka država u SAD je – ili sami njujorški Savjet za spoljne odnose (Council on Foreign Relations, CFR), ili je ta njujorška NVO mozak “duboke države“ u SAD. Do ovog zaključka sam došao pošto sam pročitao dvije knjige, jednu od Smilje Avramov, drugu od Danijela Estulina. Činjenice u vezi sa Savjetom za spoljne odnose koje su ti autori predočili, su me uvjerile da je “duboka država“ ta NVO koju su prije skoro 100 godina osnovali neki od najbogatijih Amerikanaca. Nakon što sam došao da zaključka da je njujorški CFR isto što i Deep State, na internetu sam potražio informacije – da li postoje ljudi koji su već izveli isti zaključak kao ja. Postoje. Npr, u konzervativnom časopisu “The New American“ se pojavljuju napisi i izjave da je njujorški Council on Foreign Relations nukleus “duboke države“ u SAD – link 1 i link 2.

Kako je nastao njujorški Savjet za spoljne odnose: Srpska naučnica i nacionalistkinja Smilja Avramov 1998. godine objavila je knjigu “Trilateralna komisija“.

Na sajtu Pravnog fakulteta Univerziteta u Beogradu data je biografija Smilje Avramov: "Rođena je 15. februara 1918. godine u Pakracu, u Zapadnoj Slavoniji (tada Austrougarska). Završila je gimnaziju u Sušaku 1936. godine i upisala fakultet u Beču, ali je to školovanje prekinuo Drugi svetski rat.  Diplomirala je na Pravnom fakultetu u Zagrebu 1947, a doktorirala na Pravnom fakultetu u Beogradu 1950. godine.  Na Pravnom fakultetu u Beogradu je izabrana za asistenta 1949. godine, za vanrednog profesora 1960. godine, a za redovnog profesora međunarodnog javnog prava 1965. godine. Od 1973. godine do odlaska u penziju, 1985. godine, bila je šef Katedre za međunarodno pravo i međunarodne odnose na Pravnom fakultetu u Beogradu.  Pored započetih studija u Beču, stručno se usavršavala i u Londonu i u SAD, na univerzitetima Harvard i Kolumbija. Predavala je po pozivu na brojnim univerzitetima u Evropi, Aziji i Americi.  Bila je dugogodišnji predsednik Jugoslovenskog udruženja za međunarodno pravo, a od 1980. do 1982. godine i svetskog Udruženja za međunarodno pravo (International Law Association - ILA). Bila je i predsednik Svetske konfederacije za mir i razoružanje (International Confederation for Disarmament and Peace) sa sedištem u Londonu, član izvršnog odbora Međunarodnog udruženja pravnika za borbu protiv nuklearnog naoružanja (International Association of Lawyers Against Nuclear Arms - IALANA), član Odbora za istraživanje ratnih zločina počinjenih od strane SAD u Vijetnamu, kao i član Komiteta za pitanje nastajanja običajnog (opšteg) međunarodnog prava (Committee on Formation of Customary /General/ International Law), koji je pripremio izveštaj koji je podnet konferenciji Udruženja za međunarodno pravo održanoj u Londonu 2000. godine."

Smilja Avramov je umrla 2018. godine, u 101. godini života.

U Beogradu je 30. X 2014. održan okrugli sto “Srbija i Trilateralna komisija“, povodom toga što je  evropska grupa Trilateralne komisije tih dana zasijedala u Beogradu. Na okruglom stolu profesorica Avramov je rekla (YouTube video: “prof.dr. Smilja Avramov - Srbija i Trilateralna komisija - okrugli sto - 30.10.2014.") da se, dok je u SAD bila predśednica Svjetskog udruženja za međunarodno pravo (International Law Association - ILA), upoznala sa čelnicima Trilateralne komisije i zahvaljujući svom visokom položaju imala je odličan pristup bibliotekama u SAD, pa i velikoj Kongresnoj biblioteci u Vašingtonu. Ljudima iz rukovodstva Trilateralne komisije koji su je pitali da li je komunista, rekla je da je bila u partizanima, ali da nije član Komunističke partije. Nakon toga imala je pristup i arhivi sekretarijata Trilateralne komisije. Sem arhivskih dokumenata Avramov se pozvala i na podatke iz desetina knjiga koje su napisali razni svjetski autori. Dakle, knjiga Smilje Avramov o Trilateralnoj komisiji je vrlo kredibilna, naročito ako čitajući knjigu shvatamo da ono što su Trilateralna komisija i druge slične organizacije zacrtale – dvadesetak godina kasnije – se i ostvaruje.

Savjet za spoljne (spoljnopolitičke) odnose koji je pomenula Avramov, osnovan je u Njujorku 1921. godine, kao nezavisna, nestranačka, “think tank“ (trust mozgova) organizacija. Smilja Avramov piše: “...osnovan je (29. jula 1921) Savet za spoljne odnose (Council on Foreign Relations, CFR), sa složenijom strukturom, kao “privatna, nevladina organizacija“. Petnaestočlani odbor definisao je Savet kao grupu ljudi zainteresovanih da prošire znanja o međunarodnim odnosima, posebno za razvoj jedne razumne spoljne politike. Među članovima osnivačima posebno mesto pripalo je bankarskoj porodici Rokfeler, čiji su članovi zauzeli ključne položaje u Savetu i imali presudan uticaj na njegov rad sve do današnjeg dana. Kao osnovni cilj Saveta postavljeno je “kontinuirano organizovanje konferencija o političkim, ekonomskim i finansijskim problemima američke politike.“ (Smilja Avramov, Trilateralna komisija (drugo izdanje), Idij, Veternik, 1998, str 18)

Ovu organizaciju (ponekad ima izuzetaka) ne finansira vlada SAD, kao ni inostrane vlade, finansira se od donacija korporacija i velikih fondacija, od članstva, od prodaje njihovog časopisa Foreign Affairs, od rentiranja nekih nekretnina koje pośeduju, itd. Dakle, ovo je privatna organizacija, doslovce – korporacija i milijardera. 

Članstvo u Savjetu za spoljne odnose, istorijat: Smilja Avramov dalje piše:  “Tokom svog sedamdesetgodišnjeg delovanja Savet je proširivao svoje ciljeve i delatnost. Delujući iza scene, diskretno uvodeći svoje ideje i odluke u zvaničnu politiku, on je od skromnog tela prerastao u najuticajniju organizaciju u političkom životu SAD. Postao je centar iz koga su regrutovani kadrovi za najviše državne funkcije, od predsednika SAD, ministara, do direktora Centralne obaveštajne agencije (CIA), ali i vodećih izdavačkih kuća. . .

 Savet je zamišljen kao kanal preko koga će bankarski krugovi vršiti uticaj spoljnu politiku SAD. Taj cilj je uspešno ostvaren. . .

Na čelu Saveta nalazi se Odbor direktora, u čijim je rukama koncetrisana sva moć. Sednice su zatvorene, daleko od javnosti, a odluke su strogo tajne prirode, “off the record“. Odavanje tajni kažnjava se iskučenjem iz članstva, ali su posledice u pojedinim slučajevima daleko teže. Odbor usvaja projekte budućnosti, bira nove članove iz bankarskih i univerzitetskih krugova, moćnih kompanija i iz vladajućih struktura. Bankari obezbeđuju finansijska sredstva, ali se projekti budućnosti ne mogu sačiniti bez tesnog saveza sa naukom. Intelektualci Amerike prihvatili su ovaj izazov sa uverenjem da na taj način pomažu svojoj zemlji u njenim odnosima sa svetom. . .

Pri kraju prve godine svog postojanja Savet je imao 300 članova da bi se danas taj broj popeo na nešto manje od 3000. Treba naglasiti da je to broj spoljnjeg kruga članova, čija se imena objavljuju u prilogu godišnjih izvještaja; unutrašnji krug članova predstavlja strogo čuvanu tajnu. . .

Nepisano je pravilo Saveta, koje se decenijama strogo poštuje, da državni sekretari za spoljne poslove, pre polaganja zakletve, izlažu svoje ideje pred njima. .  . 

Iza svih značajnijih odluka predsednika SAD stajao je, a i danas stoji, Savet, na primer iza odluke predsednika Trumana o bacanju bombe na Hirošimu i Nagasaki. Aprila 1945. predsednik Truman formirao je privremeni Komitet za eventualnu upotrebu atomske bombe. Od osam članova, njih pet, kao i predsednik ovog tela, ministar rata Stimson (Henry Stimson) bili su članovi Saveta.  Komitet je zauzeo pozitivan stav i bezrezervno se opredelio za upotrebu atomske bombe, sa uverenjem da će bomba ''impresionirati svet i učvrstiti dominantnu ulogu Amerike u svetu''.

U Savet su pozivana velika imena iz političkog života sveta da izlože svoje stavove i planove. . .  Na desetine istaknutih političara, sa Istoka i Zapada, prodefilovali su kroz sedište Saveta u Njujorku, koje je smešteno u kući čuvenog bankara Prata (Harold Pratt), partnera Džona Rokfelera. Među gostima našli su se nemački kancelari Konrad Adenauer i Vili Brant, kralj Saudijske Arabije Fejsal, generalni sekretar Komunističke partije Poljske Gomulka, itd. Aprila 1959. poziv je upućen i Fidel Kastru, prilikom njegove posete Njujorku. Posle izlaganja bio je obasut pitanjima o budućnosti Kube, odnosu prema SAD, privatnoj imovini i slično. Na pitanje jednog člana ''Šta zapravo hoće Kuba i koliko'', misleći na kredite i investicije, Kastro je hladno odgovorio: ''Mi nećemo vaše pare. Mi tražimo da nas poštujete''.

U proteklom periodu Savet, sa mrežom instituta, nije bio samo centar naučne misli, nego i posve drugačijih ciljeva, kao što su, na primer, planiranje državnih udara, izazivanje kriza itd. Scenarij za mnoge nemile događaje u Latinskoj Americi sačinio je, znatno pre kritičnih događaja, Aspen institut (Kolorado), centralna uporišna tačka Saveta. . .

Bez preterivanja se može reći da je istorija Saveta u stvari diplomatska istorija SAD-a.“ (strane 18, 19, 20 i 21, ista knjiga Smilje Avramov)

Estulin je bestseler o Bildeberg grupi objavio 2005. godine. Piše kako je počelo finansiranje Savjeta za spoljne odnose, o članovima i percepciji Savjeta kod građana SAD: “Za nepunih godinu dana od njenog osnivanja, Rokfeler i Karnegi fondacija prihvatile su da finansiraju aktivnosti i razvoj Saveta za spoljnopolitičke odnose. . . Udovica naslednika Standard Oil – Čarlsa Pratsa darovala je zgradu Savetu za spoljnopolitičke odnose 1929. godine. Danas vodeća mesta u establišmentu zauzima skoro 3000 članova Saveta za spoljnopolitičke odnose. Iako je Savet veoma uticajan u vrhu vlasti njegovo postojanje i delovanje i dalje su nepoznati prosečnom Amerikancu. Tek jedan od 5000 Amerikanaca zna da on postoji, dok je broj onih koji znaju njegovu pravu svrhu daleko manji.“ (Danijel Estulin, Istinita priča o klubu Bildeberg, portaLibris, Beograd, 2008, str 78 i 79)

Jedan od 5000 Amerikanaca zna da postoji ovaj NVO u vlasništvu Rokfelera i ostalih milijardera, NVO koji regrutuje skoro sve vodeće političare u SAD! Zašto Amerikanci ne znaju ništa o tome da je skoro cio njihov državni vrh prvo prošao testiranje kod Rokfelera i drugih milijardera, to zato što su sami vlasnici vodećih medija u SAD članovi Savjeta i oni ne pišu o svojim zakulisnim igrama. Estulin nastavlja: 
“Tokom prvih pedeset godina postojanja Saveta za spoljnopolitičke odnose o njemu se retko govorilo i pisalo u medijima. Takva anonimnost vam se može činiti neobičnom dok ne vidite listu članova. Na njoj se nalaze čelni ljudi New York Timesa, Washington Posta, Los Angeles Timesa, Wall Street Journala, NBC-ja, CBS-a, ABC-a, FOX-a, Timesa, Fortuna, Business Weeka, U.S. Newsa, World Reporta i mnogih drugih.“ (ista knjiga Estulina, str 79)

Naravno da je moguće da Deep State tj najvažnija američka oligarhijska NVO, decenijama igra zakulisne igre, ako su članovi te NVO čelni ljudi glavnih medija. Jedan od 5000 Amerikanaca je čuo za organizaciju koja regrutuje establišment SAD?!! Takao nešto jeste moguće, zato što vodeći mediji ne žele da se proširi priča o toj organizaciji.

Da vidimo ko je sve iz vrha američke politike bio član Savjeta za spoljne odnose, ovako izlaže Estulin:  “Da bismo razumeli razmere moći Kluba Bildeberg, Trilateralne komisije i Saveta za spoljnopolitičke odnose dovoljno je podsetiti se da svi predsednički kandidati obe američke partije pripadaju jednoj od tih organizacija, većina američkih kongresmena i senatora, većina pojedinaca koji su na mestima na kojima se donose važne odluke, naročito u spoljnopolitičkim odnosima, većina važnih ljudi u medijima, svi koji rade u CIA, FBI i IRS i većina preostalih vladinih organizacija u Vašingtonu. Članovi Saveta zauzimaju skoro sva mesta u kabinetima Bele kuće.

Od direktora CIA jedino Džejms R. Šleziger koji je nakratko bio na njenom čelu nije bio član Saveta. On je, međutim bio štićenik člana Saveta Danijela Elsberga, čuvenog po objavljivanju pentagonskih dokumenata u vijetnamskoj eri, a njegovo naimenovanje je odobrio Henri Kisindžer, ključni čovek Saveta za spoljnopolitičke odnose, Trilateralne komisije i Kluba Bildeberg.

Što se tiče američkih predsednika, svedoci smo da su članovi Saveta neprekidno pobeđivali na predsedničkim izborima. Član Saveta Adlej Stivenson upustio se 1952. i 1956. godine u predsedničku trku s drugim članom Saveta Dvajtom Ajzenhauerom. Godine 1960. usledio je okršaj Niksona i Kenedija, a 1964. godine konzervativno krilo Republikanske partije ''zapanjilo je establišment'' nominacijom kandidata Barija Goldvotera kao ''opasnog radikala koji će ukinuti socijalnu zaštitu, baciti atomsku bombu na Hanoj i uopšte biti reinkarnacija fašističkog diktatora Musolinija''. Goldvoter je ponižen, a Nikson je odneo ubedljivu pobedu.“ (ista knjiga Estulina, str 81 i 82)

Estulin je knjigu objavio 2005. godine, a 2015. godine Donald Tramp se u okviru Republikanske stranke kandidovao za predśednika SAD, u utrci među Republikancima pobijedio je Teda Kruza i potom postao protivkandidat omiljenom liku Savjeta za spoljne odnose – Hilari Klinton. Isto kao nekada protiv Goldvotera - pokrenuta je propaganda mašinerija protiv Trampa, jer je Savjet za spoljne odnose neprijateljski nastrojen prema Trampu, naročito zbog njegove najave izgradnje zida prema Meksiku. Zid  prema Meksiku korporacije u SAD onemogućava da se domognu planiranih 100 ili 200 miliona potrošača koji bi (bar u prvo vrijeme – većina među njima), živjeli na račun budžeta SAD a profit od njihove potrošnje bi ubirale korporacije. Takođe, zid prema Meksiku sprječava da SAD masovno nasele budući glasači Demokratske stranke – poslušnice korporacija, glasači porijeklom iz latinoameričkih zemalja velikom većinom glasaju za Demokrate. Dakle, što se tiče poređenja Goldvotera i Trampa, vidimo da je argumentacija medija bila ista (istorija se ponavlja), “opasni radikal“, “otpočeće nuklearni rat“...  i još mnogo toga. No, propaganda naručena iz Savjeta za spoljne odnose, 2016. nije uspjela, zato što je 2016. postojao jedan medij kojeg nekada nije bilo, a taj medij su – društvene mreže.

Nastavlja Estulin:  “Godine 1968. okršaj je vođen između republikanca Niksona i demokrate Hjuberta Hamfrija, obojica su članovi Saveta. Godine 1972. Nikson se suprostavio demokratskom kandidatu, takođe članu Saveta Džordžu Makgavernu. Godine 1976. u trku su ušli republikanski kandidat i član Saveta Džerald Ford i demokratski kandidat, član Saveta i Trilaterale Džim Karter. Godine 1980. predsednika Kartera pobedio je Ronald Regan, koji je, iako sam nije bio član Saveta za spoljnopolitičke odnose, za potpredsednika imao člana Saveta Džordža Buša Seniora. Regan je, nakon što je izabran za predsednika, brzo popunio svoj kabinet sa 313 članova Saveta. Uzgred, i treći nezavisni kandidat Džon Anderson, takođe je bio član Saveta na izborima održanim 1980. godine. Protivkandidat Ronalda Regana 1984. godine iz tabora demokrata bio je još jedan član Saveta – Volter Mondejl. Na izborima 1988. godine, republikanski kandidat za predsednika Džordž Buš Senior, član Saveta i bivši šef CIA namerio se na Majkla Dukakisa, malo poznatog guvernera Masačusetsa i člana Saveta.

Godine 1992, predsednik Buš suočio se sa malo poznatim guvernerom nazadne federalne države Arkanzas. To je bio Bil Klinton, član Kluba Bildeberg, Saveta za spoljnopolitičke odnose i Trilateralne komisije. Kada je Klinton postao predsednik, popunio je svoju administraciju sa skoro 100 članova Saveta za spoljnopolitičke odnose. Takođe treba znati da je Klintonov i Gorov tim podržavao i finansirao Savet za spoljnopolitičke odnose.

Godine 1996. Klinton je uspio da odoli snažnom pritisku republikanskog veterana i još jednog člana Saveta – Roberta Dola. Godine 2000. demokrata i član Saveta Al Gor podelio je glasove sa guvernerom Teksasa Džordžom Bušom Juniorom. Republikanac Buš koji je na kraju pobedio, nije bio član Saveta, ali kako to obično biva, Savet je i pored toga ostao dobro reprezentovan u kuloarima moći establišmenta. Bušov najbliži tim je uključivao Kondolizu Rajs, Dika Čejnija, Ričarda Perla, Pola Vulfovica, Luisa Libija, Kolina Pauela i Roberta Zoilika – svi su članovi Saveta za spoljnopolitičke odnose. Godine 2004. sadašnji predsednik Džordž Buš Junior namerio se na člana Saveta i Kluba Bildeberg demokratu Džona Kerija.

Zapravo, od 1927. do 1972. uvek je neki štićenik Saveta za spoljnopolitičke odnose pobeđivao na predsedničkim izborima (osim Lindona Džonsona, ali on je kompenzovao establišment i popunio većinu najviših mesta u vlasti članovima Saveta). Džordž Buš Senior imao je 387 članova Saveta za spoljnopolitičke odnose i Trilateralne komisije u svojoj administraciji, dok ih je Ronald Regan imao 313. Nikson je, na početku svoje administracije, postavio 115 članova Saveta na ključna mesta u izvršnoj vlasti. Prema izveštaju koji je sačinio Arnold Bejhman, a koji je 1. septembra 1961. godine objavljen u Christian Science Monitoru, od 82 imena koja su se našla na listi pripremljenoj da popune Stejt department za vreme predsednikovanja Kenedija, 63 su pripadala Savetu za spoljnopolitičke odnose. Naslov je jednostavno glasio: ''Savet za spoljnopolitičke odnose''. Zaista, Savet je imao ulogu agencije za zapošljavanje federalnih službenika kako pod demokratama, tako i pod republikancima.“ (ista knjiga, strane 82, 83 i 84)

Ser Vinston Lord bio je predśednik Savjeta za spoljne odnose od 1977. do 1985. godine, američki ambasador u Kini, pomoćnik državnog sekretara SAD. Ostala je zabilježena njegova izjava iz 1978. godine, pohvalio se: “Trilateralna komisija ne upravlja svetom. To čini Savet za spoljnopolitičke odnose.” (ista knjiga Estulina, str 67)

Jedan od ciljeva Savjeta je razgradnja nacija, jer kompaktne nacije milijarderima kvare planove: Frenklin Delano Ruzvelt  je bio jedini predśednik SAD koji je vladao više od dva mandata, jedini koji je na predśedničkim izborima pobijedio četiri puta, umro je tokom svog četvrtog mandata, 12. aprila 1945. godine, pred sam kraj II svjetskog rata. Svima nam je poznato kako je – uspješno, vodio rat protiv Japana i Hitlerove Njemačke, u anketama o najvećim američkim predśednicima skoro uvijek ga stavljaju na neko od prva tri mjesta. Estulin navodi Ruzveltove riječi: “U pismu koje je 21. novembra 1933. godine uputio svom saradniku, Frenklin D. Ruzvelt je napisao: ‘Prava istina o ovoj stvari je, kao što ti i ja već znamo, da su centri finansijske moći upravljali vladom još od vremena Endrua Džeksona…’.” (ista knjiga Estulina, str 88)

Valjda je Ruzvelt znao što govori? Ili će markuzijanci opet izustiti svoju sintagmu-oružje  – teorija zavjere?

Estulin daje riječi nekih intelektualaca o Savjetu za spoljne odnose: “Istoričar Artur Šlezinger Junior nazvao je Savet za spoljnopolitičke odnose ‘prikrivenom organizacijom’ u ‘srcu američkog establišmenta’. Časopis Newsweek označio je vođe Saveta kao ‘spoljnopolitički establišment Sjedinjenih Američkih Država’. Ričard Rover ih je, pišući za magazine Esquire, označio kao ‘jednu vrstu američkih prezidijuma onog dela establišmenta koji upravlja sudbinom naše nacije’.”  (ista knjiga Estulina, str 80)

Estulin navodi riječi Lestera Milbrata (Lester Milbrath): “Mada Savet za spoljnopolitičke odnose ne finansira vlada, on tako blisko sarađuje s njom da je teško razlučiti delokrug Saveta od poslova koji čine u ime vlade… Najznačajni izvor njegovih prihoda jesu korporacije i velike fondacije.” (ista knjiga Estulina, str 90)

Kingmen Bruster (Kingman Brewster Jr. 1919-1988) bio je diplomata u Karterovoj administraciji i član Savjeta za spoljne odnose. Estulin pokazuje njegove riječi: “U pedesetom jubilarnom izdanju zvanične tromesečne publikacije Saveta Foreign Affairs Kingmen Bruster Junior, američki ambasador u Velikoj Britaniji i dekan univerziteta Jejl, napisao je uvodni članak – Reflection on Our National Purpose. Kao član Saveta nije ustuknuo pred objavljivanjem cilja Saveta: ''Naš nacionalni cilj trebalo bi da bude da potisnemo američki nacionalizam i da preduzmemo izvesne rizike da bismo ohrabrili druge da podele svoj suverenitet s našim...“ (ista knjiga Estulina, str 85, link za Brusterov članak koji je objavljen u aprilu 1972)

Stvari se odvijaju onako kako su članovi Savjeta zacrtali još prije 50 godina, granice se brišu, svaki terorista ili kriminalac iz Trećeg svijeta ima pravo da živi na Zapadu, sve nacije zapadne civilizacije su napadnute. Donald Tramp je 22. X 2018. na jednom mitingu izjavio ''Ja sam nacionalista'' i to je izazvalo histeriju lobista korporacija – takozvanih novinara i intelektualaca, i naravno histeriju kod savremenih markuzijanaca/kulturmarksista. Duboka država tj Savjet za spoljne odnose kreirao je antinacionalnu histeriju u Americi, a to isto naravno radi i njegova bratska organizacija Bildeberg grupa, kao i dijete Savjeta za spoljne odnose – Trilateralna komisija.

Estulin je pokazao izjavu još jednog člana Savjeta i visokog funkcionera: “Još jedan saradnik Foreign Affairsa, Ričard N. Gardner, bivši zamenik državnog sekretara, napisao je aprila 1974. godine: ’Ukratko, kuća svetskog poretka će morati da se gradi od temelja, a ne od krova… Premošćavanje nacionalnog suvereniteta postepenom razgradnjom daće mnogo bolje rezultate od staromodnog frontalnog napada’.” (ista knjiga Estulina, str 86)

Svi ljudi koji politički promišljaju, danas se u Zapadnoj civilizaciji (kojoj pripadamo), dijele u dvije osnovne kategorije – nacionaliste, ljudima kojima su svoje nacije na prvom mjestu i (anarho)globaliste, ili kako se još nazivaju – mondijalisti/internacionalisti, to su ljudi koji su spremni na etnocid nad svojim nacijama, zarad svojih kulturmarksističkih ili korporatističkih ideja. Naravno, Dejvid Rokfeler je bio (anarho)globalista, bez njegovog pristanka na brisanje granica na Zapadu, nikada neki makroni, merkeli, lofveni, bildtovi, ne bi otvorili svoje granice i bez kontrole u svoje zemlje puštili milione ljudi iz Trećeg svijeta. Rokfeler je u svojim Memoarima napisao: “Neki čak veruju da smo mi tajno udruženje koje radi protiv interesa Sjedinjenih Država, optužujući moju porodicu da smo nekakvi internacionalisti koji žele da izgrade integrisaniju ekonomsku i političku strukturu – jedan svet ako hoćete. Ako je to optužba, kriv sam i ne stidim se.” (ista knjiga Estulina, str 224)

Lijepo je rekao da je globalista i da se zalaže za fantazmagoričnu ideju jedne svjetske vlade (“jedan svet”).

Razgradnja nacionalnih  suvereniteta je daleko odmakla, nacije prenose svoja ovlašćenja na međunarodne organizacije kao što su EU, u SAD (i na Zapadu), mediji kojima upravlja Deep State razgrađuju nacije svojim beskopromisnim ratom protiv porodice i porodičnih vrijednosti, te se preko lažnog javnog mnjenja (korporatističko mnjenje), potom kreiraju anti-family zakoni. 

Članovi Savjeta za spoljne odnose, danas: Poznat je spisak osoba koje su posljednjih godina bile u članstvu Savjeta za spoljne odnose i on se nalazi na zvaničnom sajt Savjeta a prepisan je i pregledniji na Wikipedijinom članku “Members of the Council on Foreign Relations”. Sastav Savjeta je zapanjujući. Bar polovina američke elite je u Savjetu, tu je i većina korporacija iza kojih stoje hiljade miljardi dolara. Ko pročita spisak članova ove njujorške NVO, opet će se uvjeriti da je ta organizacija ništa drugo nego ta “duboka država” o kojoj se puno govori, “država u državi”, kako se kod nas kaže.

Svakako da su se tokom skoro 100 godina politički planovi Savjeta donekle mijenjali, premda su odavno ustanovljeni zadaci:

- borba protiv nacija (etnocid nad zapadnim nacijama), tj, kako oni to zovu – borba protiv nacionalizma;

- uspostavljanje svjetske vlade, to često izlazi iz Savjeta kao ideja, naravno, to je jedna fantazmagorična, neostvariva u dogledno vrijeme, dakle – imbecilna ideja;

- iz Savjeta se često čuju priče o nekakvom Novom svjetskom poretku itd.

No, politička ideja koja je sada postavljena na vrh agende (van svake sumnje proistekla od ljudi koji su članovi Savjeta za spoljne odnose, Soroš je član Savjeta, naravno), je ideja brisanja granica, ideja da svako ima pravo da živi bilo đe. U slučaju SAD to konkretno znači da ulične bande iz Meksika, Salvadora i Hondurasa, iz zemalja koje imaju vjerovatno najveću stopu ubistava na svijetu, te bande imaju pravo da se nasele u SAD. Ideja Savjeta je da granice ne treba čuvati i da recimo heroin od koga godišnje umre 70.000 stanovnika SAD, može bez puno prepreka da ulazi u SAD. Povrh svega, ipak je glavni cilj Savjeta da se u SAD u sljedećih 20-30 godina naseli 100 miliona imigranta koji će dobrim dijelom živjeti na račun budžeta SAD, a novac koji oni troše će, naravno, ubirati korporacije.

Ovoj ideji se suprostavio Donald Tramp koji je rekao da će izgraditi zid prema Meksiku kojim će zaustaviti nezakonitu imigraciju u SAD iz Meksika i Latinske Amerike. Tramp je prije par godina izjavio da je bio dio istog tog establišmenta, ali da je izašao iz njega i da hoće da smanji moć američke državne administracije koja decenijama loše obavlja svoj posao. Već sam napisao da je Tramp rekao (poslije izbora), da je nacionalista. 

(Nastavak sjutra) (Autor je publicista, stavovi izraženi u tekstu nužno ne predstavljaju stavove redakcije Analitike)