Crnogorsku pravoslavnu crkvu podržava 29% građana Crne Gore, tj oko 180.000 osoba. Taj podatak je saopštio CEDEM u novembru 2016, nakon ankete ("Najveće povjerenje u obrazovni i zdravstveni sistem", RTCG, 17. XI 2016) koju je ta organizacija sprovela.
Ova informacija se iz samog CEDEM-a dopunjava propagandnim komentarom kako CPC ima najmanje povjerenje građana (uz političke partije). No, istina je, s obzirom na okolnosti u kojima CPC bivstvuje - znamo da je crkva Crnogoraca onemogućena da vrši službu u hramovima koje su gradili i branili Crnogorci, i s obzirom na propagandu koja se decenijama vodi protiv CPC, podrška 29% građana je visoka.
SPC u istom istraživanju ima podršku od 48%, ali je za očekivati da će se, ukoliko Vaseljenska patrijaršija odobri autokefalnost za CPC, u roku od godinu dana SPC i CPC izjednačiti u procentima podrške. Znamo crnogorski mentalitet, Crnogorci su obično zadivljeni formom, a ne suštinom, tako da će, prema potpisniku ovih redova, sami čin priznanja autokefalnosti CPC znatno povećati broj vjernika i pristalica CPC.
Sofizam je filozofski pravac koji se njeguje u MPC: Iz Srpske crkve na Cetinju 20. juna stiglo je saopštenje koje sadrži ili 100% neistine, ili sofizme, dakle - fine, uređene neistine.
Analitika je o sofizmu kao filozofskom pravcu prihvaćenom u mitropoliji na Cetinju, više pisala 31. III 2018. u tekstu "Sofizmi ne mogu pobijediti istinu". U knjizi "Istorija helenske etike" (BIGZ, 1976), Miloš Đurić piše: "A tipsko obilježje sofističkog samoisticanja i samopreporučivanja jeste Protagorina hvala da može retorikom 'slabiji razlog učiniti jačim'." (str 178) To je ono što godinama radi srpska mitropolija na Cetinju - retorikom, varljivim riječima pobijediti činjenice, tj. istinu. A Aristotel je o sofistici rekao: "Sofistika je prividna, a ne prava mudrost." (str 179, ista knjiga Đurića)
Svaki vjernik Srpske crkve u Crnoj Gori zna da je saopštenje da Crnogorska crkva nije bila autokefalna cijela i čista neistina, niti jedan vjernik SPC ne vjeruje Srpskoj crkvi kad to saopštava, a kamoli da im bilo ko drugi vjeruje. Crnogorska javnost je već viđela 1000 dokumenata koji potvrđuju da je Crnogorska crkva do 1920. bila autokefalna i ne pada mi na pamet da ih u ovom tekstu ponavljam.
Svako u Crnoj Gori zna što je pisalo u Ustavu knjaževine Crne Gore iz 1905. godine i u Ustavu Svetog sinoda iz 1904. godine. Povodom ponovljenog vrijeđanja inteligencije svih stanovnika Crne Gore, javno molim da konačno kažu iz srpske mitropolije na Cetinju - ako Crnogorska crkva nije bila autokefalna, ko je je imao jurisdikciju nad njom, koja crkva je diktirala aktivnosti Crnogorske crkve? Možemo li iz Srpske crkve da dobijemo na uvid istorijske izvore tj dokumenta iz: Beograda ili Carigrada ili Moskve ili iz Bukurešta ili Atine - iz kojih se vidi da u vrijeme vladavine Petra I, Petra II, knjaza Danila i knjaza/kralja Nikole neka od tamošnjih pravoslavnih crkava određuje i naređuje kleru na Cetinju - što da radi?
Red bi bio da srpska mitropolija na Cetinju sa sofizama pređe na neke, bilo kakve činjenice, da pokaže neke istorijske izvore i da konačno jednom obrazloži tvrdnju da Crnogorska crkva nije bila autokefalna.
Mitropolija crnogorsko-primorska na Cetinju, nije nasljednica crkve Svetog Petra Cetinjskog niti je mitropolit Amfilohije njegov nasljednik:
- Sveti Petar Cetinjski je na desetine puta izgovorio sintagmu "crnogorski narod", a mitropolit Amfilohije nikada, on se grozi od pomisli da postoji crnogorski narod.
- Nikada prije 1920. godine crnogorski mitropolit se nije birao van Crne Gore, sada se bira u Beogradu, Cetinjski manastir i Ostrog nikada nijesu bili u vlasništvu Beograda, sada jesu i to ističe i predśednik Srbije Vučić pogledati vijest - "Vučić: Ugrožavanje imovine SPC bi pokvarilo odnose sa Crnom". Predśednik Srbije ne priznaje da Ostrog i Cetinjski manastir pripadaju Crnoj Gori! Nikada se kroz istoriju, do ovih godina (i Boris Tadić je imao isti stav kao Vučić), niko iz Srbije nije drznuo da negira državi Crnoj Gori pravo na pośedovanje Ostroga i Cetinjskog manastira, koje su Crnogorci i gradili i branili, u vrijeme dok je Srbija krotko robovala.
- Crkva Crnogoraca se u Ustavu knjaževine iz 1905. godine imenuje kao "CRNOGORSKA CRKVA", Petar II Petrović Njegoš je crkvu na čijem je čelu bio, nazivao Crnogorska pravoslavna crkva i ne postoji niti jedan jedini zvanični dokument prije 1920. godine u kom se crkva Crnogoraca naziva srpskom. U zvaničnim dokumentima nema potpisa "mitropolit Srpske (pravoslavne) crkve", nema pečata na Cetinju na kojima stoji "Srpska crkva na Cetinju" itd.
Recimo, neko hoće da naslijedi imovinu od svog đeda i pri tom taj isti tvrdi da đedova imovina nije bila njegova, da đed nije imao puno autonomno pravo na tu imovinu, kako je moguće da taj neko potom kaže da je on đedov imovinski i pravni nasljednik?! Kako se SPC može smatrati nasljednikom crkve koja je djelovala u okviru države kojoj ista SPC ne priznaje Ustav i istoj toj crkvi ne priznaje Ustav Svetog sinoda?!! Iz mitropolije na Cetinju kažu: "Ne priznajemo Ustav knjaževine Crne Gore i ne priznajemo Ustav Svetog sinoda Crnogorske crkve iz 1904, ali mi jesmo nasljednici te crkve?!!" Koje je sljedeće saopštenje, vjerovatno - "Ustav knjaževine Crne Gore iz 1905. godine i Ustav Svetog Sinoda nikada nijesu postojali." Hoće li to biti naredno saopštenje iz mitropolije na Cetinju?
Ako CPC nije postojala kao autokefalna, čemu briga oko njene obnove? Zašto se u SPC brinu da će se Crnogorci pri obnavljanju crkve pozvati na Ustav knjaževine iz 1905. godine i na još 1000 dokumenata, ako je to izmišljeno, neistina?
Mnogo puta ponovljena floskula: U istom saopštenju, iz Mitropolije crnogorsko-primorske su opet ponovili, po ko zna koji put - da autokefalnost ne može da dobije mitropolit Mihailo i da autokefalnost ne može da dobije CPC, saopšteno je: "Kome da je prizna? Čovjeku koji je raščinjen od Sinoda iste te Patrijaršije?"
Ovo je naravno samo jedan sofizam, mudrijašenje, lukavstvo. Crkve i religijske organizacije postoje zbog ljudi, zbog živih ljudi koji su svoje praktikovanje religije organizovali u tim crkvama (ili nekim vjerskim organizacijama druge vrste).
Postoji autokefalna crkva Čeških zemalja i Slovačke, na čijem je čelu Čeh rođen u Pragu. Od 16 miliona Čeha i Slovaka, svega njih 100.000 su pravoslavci, to je manje od 1% tamošnjeg stanovništva - i oni imaju svoju priznatu autokefalnu crkvu.
Malo je poznato, od 126 miliona Japanaca, njih 36.000 su pravoslavci. O tome možete čitati u članku "Da li ste znali da pravoslavaca u velikom broju ima u Japanu? Ovo je pet činjenica o njima" (Blic, 14. XI 2017, link). I oni, koji čine 0.03% stanovništva Japana imaju svoju Japansku autonomnu pravoslavnu crkvu koja je u sastavu Ruske pravoslavne crkve i ta crkva ima sveštenike Japance i bogoslužbu na japanskom.
Mitropolija Srpske pravoslavne crkve na Cetinju i gospodin Amfilohije treba da znaju, to nije teško razumjeti, desetine hiljada pravoslavaca u Crnoj Gori nijesu Srbi, shodno tome ne pristaju da budu ni simpatizeri ni vjernici crkve koja ne priznaje: crnogorsku istoriju, jezik, kulturu i ne priznaje sami crnogorski narod; ne pristaju da budu vjernici crkve u kojoj su vladike: Pahomije Gačić, Kačavenda, Filaret Mićević, Atanasije Jevtić; ne pristaju da budu simpatizeri ili vjernici crkve koja slavi Dražu Mihajlovića ili Macu Vukojičića za koga svako dijete u Pljevljima zna da je tamo tokom II svjetskog rata - i žene klao. Ako SPC u Crnoj Gori ne može nikako nagovoriti desetine hiljada Crnogoraca da prihvate vrijednosti koje njeguje SPC, a koje sam dijelom opisao, što ostaje sem da te desetine hiljada Crnogoraca imaju svoju obnovljenu Crnogorsku pravoslavnu crkvu? Ja mislim da nije teško razumjeti da bar 100.000 pravoslavnih Crnogoraca nikada neće pristupiti SPC i da nije teško razumjeti da oni moraju obnoviti svoju crkvu, a SPC ionako ne priznaje da je postojala, pa nema razloga za brigu.
U koju crkvu da idu Crnogorci koji neće da idu u crkvu Kačavende, Draže Mihailovića, Mace Vukojičića, crkvu koja im ne priznaje sopstvo? Da li je stav SPC - "ako vi Crnogorci nećete da budete naše stado, zabranjujemo vam da imate svoju crkvu, ne možete ići ni u jednu drugu crkvu, pa ni u vašu - crnogorsku."
Nema nikakve sumnje, kad bi postojalo 10.000 pravoslavnih Danaca, ili 10.000 pravoslavnih Portugalaca odmah bi dobili autokefaliju i SPC bi to podržala.
No, 100.000 Crnogoraca koji neće nikada postati vjernici SPC, ne mogu dobiti autokefaliju, to sprječava Srpska crkva i mislim kad sagledamo ovu činjenicu savršeno je istinita konstatacija i predśednika Đukanovića i bilo koga ko kaže isto, da je SPC čuvar projekta Velika Srbija, jer očajnički pokušava da u svoje okrilje uvuče sve Crnogorce, s vremenom ih posrbi i konačno jednog dana poništi Crnu Goru i uključi je u sastav Velike Srbije.
Otkada je Sv. Sava napravio Srpsku crkvu to je postala fabrika za proizvodnju Srba, samo se śetimo svježih primjera - Albanac Mahmut Bušatilija je kršten u Srpskoj crkvi, pa je izjavio da je Srbin, Musliman Emir Kusturica je kršten u SPC, pa je i on nakon toga postao Srbin. Jedan naš poznati političar, bivši pravovjerni komunista, je objasnio kako je postao Srbin pred popis 2011. godine, premda je godinama prije toga javno crnogorčio. Rekao je da mu je jezik srpski (u socijalističkoj Crnoj Gori zvanični jezik je bio srpskohrvatski), rekao da je vjernik Srpske crkve, pa je odlučio da to kompletira, da promijeni narodnost i da postane Srbin. Dakle, prevagnuo je ulazak u SPC.
Prema tome, stav nesporni stav SPC je - "vi ste Crnogorci, ali ne možete imati svoju crkvu, jer želimo da vas posrbimo, Velika Srbija je naš vječni cilj."
Srpska crkva na novoosvojenim teritorijama, primjer ponašanja Sv. Save: Možemo da pogledamo kako je Srpska crkva nastupala na teritorijama koje je Srpska vojska oružjem zadobila.
U javnosti je skoro nepoznato, prvi put su Srbi izašli na današnje Kosovu i Metohiju poslije Nemanjinih osvajanja - krajem 12. vijeka, nikada prije toga Kosovo i Metohija nije bila srpska zemlja, a prvobitni - slovenski Srbi, su na Balkanu živjeli već 500 godina - u oblasti grada Rasa i drugim oblastima.
Država Nemanjića je od rimskog Pape 1217. dobila odobrenje da postane kraljevina i time, kao nezavisna država, ispunila glavni uslov za dobijanje autokefalnosti. Potom je 1219. godine Sv. Sava, sin Nemanjin, iskoristivši potpuno neredovno stanje u Vizantiji, od izbjegličkog Nikejskog cara Laskarisa i njegovog patrijarha, dobio odobrenje da u državi kojom je vladao Savin brat - osnuje autokefalnu crkvu.
Crkvenu organizaciju do osamostaljenja Srpske crkve u Srbiji je držala Ohridska arhiepiskopija na čelu sa Dimitrijem Homatijanom. Homatijan je u maju 1220. poslao Savi protestno pismo, u kom ga optužuje da je prekršio sve kanone, da carstva u suštini nema, sugeriše da Laskaris nema legitimitet da dodijeli autokefalnost, ovako izlaže: "A i gde je danas carstvo, kome pripadaju i ostala pa i ovo dostojanstvo, pošto sada mnogi vrše vlast po oblastima, a niko nije sačuvao neokrnjeno carsko dostojanstvo?" (Miloš Blagojević, Pismo Ohridskog arhiepiskopa Dimitrija Homatijana svetom Savi, knjiga Srbija u doba Nemanjića, Beograd, 1989, str 72, link)
Homatijan još piše kako je Sava razvlastio kanonski postavljenog episkopa u Prizrenu i postavio nekog koji je njemu bio po volji. U vezi sa tim akademik SANU Dimitrije Bogdanović, izlaže: "Drukčije se srpska autokefalna crkva postavila prema pravoslavnim grčkim episkopima na teritoriji srpske države. Sva trojica episkopa - raški, prizrenski i lipljanski bili su odmah ili nešto kasnije, milom ili silom - zamenjeni Srbima." (Istorija srpskog naroda, Prva knjiga, Od najstarijih vremena do Maričke bitke (1379), Beograd, 1994, str 320)
Dakle, Sv. Sava se bez puno obzira ponašao, u skladu sa kanonima koji važe za pravoslavce i koji propisuju da država mora imati i državnu crkvu.
Kakav je crkveni poredak uspostavljao kralj Dušan Nemanjić: Kralj Dušan Nemanjić je rukovodio crkvom ne mareći za kanone, tj ako mu je odgovaralo, poštovao ih je, ako ne, nije ih poštovao, ni najmanje. Svog logoteta (dvorskog kancelara), Dušan je, gle komedije, postavio za arhiepiskopa, da bi ga 1346. unaprijedio u patrijarha. Tako je svjetovno lice, postalo arhiepiskop, pa patrijarh! Patrijaršija je Dušanu bila potrebna da bi mogao da se proglasi carem, što je i uradio, iste 1346. godine. Niti jedna veća sila tog vremena Dušanu nije priznavala carsku titulu, o tome je Analitika 22. XII 2015. objavila tekst "Caru Dušanu niko nije priznavao carsku titulu" - link.
Tih godina Dušan je osvojao neke oblasti od Vizantije (koja je bila iznurena zbog unutrašnjih sukoba), dva akademika SANU o tome pišu: "Kada je reč o zvaničnoj reakciji Vizantije na Dušanovo carsko krunisanje i proglašenje patrijaršije, mogu se navesti dve važne karakteristike: usledila je nekoliko godina kasnije, a njen pokretač bio je vaseljenski patrijarh Kalist. Zanimljivo je da o tom važnom koraku Romeja govori domaći izvor, jedan od nastavljača Danila II, u kratkom žitiju srpskog patrijarha Save (1354-1375). Tu se opisuje kako je posle osvajanja grčkih zemalja Stefan Dušan ''ostavio praroditeljsku vlast kraljevstva, poželeo je carski san i venčao se na carstvo..., štaviše, ostavio je od praroditelja i Svetog Save predanu arhiepiskopiju od carigradskog patrijarha dobijenu, pa je na silu sebi postavio patrijarha Joanikija, uz čiji savet je prognao carigradske mitropolite iz osvojenih gradova'’. Zbog toga je patrijarh Kalist poslao izaslanike koji su iz crkve odlučili srpskog cara, patrijarha i arhijereje.” (Sima Ćirković i Božidar Ferjančić, Stefan Dušan – car i kralj, Anatema srpskom caru, online „Večernje novosti”, 31. avgust 2005, link)
Dušan, srpski patrijarh i Srpska crkva dobili su prokletstvo od Carigradskog patrijarha. I opet vidimo da Srpska crkva na novoosvojenim teritorijama odmah razgoni kanonski postavljene sveštenike, rukovodeći se principom - moja teritorija, moja crkva, mogu da radim što hoću.
Ponašanje Srpske države i crkve na novoosvojenim teritorijama 1918. godine: Nakon što je srpska vojska 1918. godine okupirala Crnu Goru, odmah je pokrenuto pitanje brisanja Crnogorske crkve i organizovana je 16/29. decembra 1918. godine nelegalna śednica Svetog Sinoda Kraljevine Crne Gore, na kojoj je odlučeno da se autokefalna Crnogorska crkva ujedini sa crkvom u Kraljevini Srbiji. Śednica je bila potpuno nelegalna jer su od 7 članova Sinoda bila prisutna svega dvojica, dakle śednica nije imala kvorum i o tome je 8. II 2019. na portalu Antena M, tekst objavio Vladimir Jovanović pod naslovom "Petorica članova Sv. Sinoda Crne Gore nijesu 1918. potpisali „ukidanje” autokefalne Crkve" (link).
Odluka na ovoj śednici od 16/29 decembra 1918. jednako je legalna koliko bi danas bila legalna odluka Crnogorskog parlamenta donijeta od strane 30 poslanika, iako parlament ima 81 poslaničko mjesto i tako nešto se nikada nije desilo i može se desiti samo ukoliko se van zgrade parlamenta (ili i u samoj zgradi) nalaze okupacione vojne snage, kao što je to bio slučaj na Cetinju, krajem 1918. godine. Dakle, śednica na kojoj je odlučeno da se ukine Crnogorska crkva nije imala kvorum, bila je nelegalna.Potom je Mitrofan Ban poslao mitropolitu Kraljevine Srbije zahtjev za crkvenim ujedinjenjem, evo što je između ostaloga, naveo: "Pošto je Velika Narodna Skupština Srpskog Naroda u Crnoj Gori 13/26 novembra ove godine donijela odluku, da se nezavisna Crna Gora ujedini sa bratskom Kraljevinom Srbijom i Jugoslavijom, to je i naš Arhijerejski sabor, kao najviša Duhovna Vlast nezavisne Crkve u Crnoj Gori, u svojoj sjednici držanoj 16/29 decembra 1918. godine jednoglasno donio rješenje da se autokefalna crkva u Crnoj Gori sjedini sa nezavisnom Sv. Pravoslavnom Crkvom u Kraljevini Srbiji, a sa ovom zajedno i sa cijelom Srpsko-Pravoslavnom Crkvom u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca." (Branislav Gligorijević, Ujedinjenje Srpske pravoslavne crkve i uspostavljanje Srpske patrijaršije u Jugoslaviji, časopis Istorija XX veka, 2, Beograd, 1997, str 8)
Ovo pismo Mitrofana Bana danas Mitropolija Srpske crkve na Cetinju očigledno NE PRIZNAJE, jer je on naveo da je Crnogorska crkva bila autokefalna.
Srpski istoričar Branislav Gligorijević, u istom radu, nastavlja: "Do srpskog crkvenog jedinstva u novoj državi trebalo je doći i diplomatskim putem, sporazumom sa Vaseljenskom patrijaršijom u Carigradu, pošto je ona ranije priznala autokefalnost srbijanske, crnogorske i karlovačke mitropolije, te je pod svojom duhovnom vlašću imala srpske crkvene oblasti u Bosni i Hercegovini, Dalmaciji, Staroj Srbiji i Makedoniji. Sa tim ciljem u Carigrad je polovinom avgusta 1919. otputovala diplomatska delegacija na čelu sa Pantom Gavrilovićem, opunomoćena od strane regenta Aleksandra i snabdevena pismom srpskog mitropolita Dimitrija." (str 10, isti rad Gligorijevića)
I još Gligorijević predstavlja: "Međutim, pregovori za dobijanje saglasnosti Carigradske patrijaršije o ujedinjenju Srpske crkve nisu tekli glatko i trajali su skoro pola godine. Traženo je i pismeno izjašnjavanje Karlovačke i Crnogorske mitropolije o ujedinjenju. Sa saglasnošću sa pripajanjem bosansko-hercegovačke i dalmatinske crkvene oblasti išlo je lakše, ali se zatim zapelo oko eparhija i mitropolija u Staroj Srbiji i Makedoniji za koje je u Carigradu traženo da se zadrže crkveno-školske opštine i da se bogosluženje vrši na grčkom jeziku, što srpski delegati nisu prihvatili.
Najzad, pokrenuta su i materijalna pitanja, zapravo potraživanja Vaseljenske patrijaršije zbog izgubljenog dohotka, odvajanja usled eparhija u Staroj Srbiji, Makedoniji, Bosni i Hercegovini. Srpski poslanik Gavrilović odgovorio je da Patrijaršija nema zakonskog osnova da potražuje nadoknadu za "izgubljene" eparhije, koje je Srbija "oružjem predobila" i jedino joj se može nadoknaditi do tada neisplaćena novčana pomoć koju je Kraljevina Srbija davala u iznosu od 12.000 franaka godišnje.
Na kraju je postignut kompromis i Patrijaršija u Carigradu se zadovoljila da joj se kao nadoknada za neisplaćenu novčanu pomoć isplati milion i pet stotina hiljada franaka. Tek kad je dobijen izveštaj da su ta sredstva isplaćena, sporazum je brzo postignut. Dana 19. marta 1920. Arhijerejski sinod Vaseljenske patrijaršije doneo je odluku da se usvaja, odobrava i blagosilja ujedinjenje svih srpskih pravoslavnih crkvenih oblasti u jednu pravoslavnu crkvu pod imenom
Autokefalna ujedinjenja srpska pravoslavna crkva Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca." (str 11, isti rad Gligorijevića)
I na kraju je 17. juna 1919. godine regent Aleksandar donio rješenje o formiranju "Autokefalne Ujedinjene srpske pravoslavne crkve Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca", o tome je Analitika pisala prije nekoliko dana - link.
Makedonija je prije kraja I svjetskog rata posljednji put bila u sastavu srpske države u vrijeme kraljeva Milutina i Dušana, u 14. vijeku, a Stara Srbija (Kosovo i Metohija) u vrijeme Brankovića, u 15. vijeku. No, kao što vidimo, zakoniti crkveni poredak u Makedoniji i Staroj Srbiji odmah je beskompromisno rasturen, čim se Srbija teritorijalno proširila na te krajeve.
Nije moguće da kanonska crkva jedne pravoslavne države ima śedište u drugoj državi: Srbija se, kao što smo viđeli, uvijek vladala u skladu sa kanonima koji su prije mnogo vjekova donešeni na Halkidonskom i Trulskom Vaseljenskom saboru. Ti kanoni, koje je Analitika već nekoliko puta, crnogorskoj javnosti prva pokazivala, kažu da nezavisna država treba da ima i nezavisnu crkvu i u skladu sa tim kanonima država Srbija je uvijek odmah razgonila sve elemente koji su do tada kanonski djelovali, a koji joj se nijesu dopadali. Srpska crkva se u Crnoj Gori od 21. maja 2006. lažno predstavlja kao majka crkva pravoslavaca u Crnoj Gori, lažno, jer joj je śedište u Beogradu, i nije moguće da Rumuni imaju śedište svoje crkve u Sofiji, da Grci imaju śedište svoje crkve u Moskvi, da Bugari imaju śedište svoje crkve u Nikoziji.
U svoj ovoj anticrnogorskoj histeriji koja se podigla u Beogradu i među političarima u Crnoj Gori koji su pod kontrolom mitropolita Amfilohija, niko nije čuo jednu stvar - po kom crkvenom kanonu i zakonu Crnogorci u svojoj državi nemaju pravo na svoju svoju crkvu. A to ne znaju ni Sinod u Beogradu, ni Dačić, ni Vučić, ni cio kler srpske crkve u Crnoj Gori. Niti će oni taj kanon po kom Crnogorci nemaju pravo na svoju crkvu, ikada predstaviti.
