Piše: Blažo SREDANOVIĆ
Stiv Benon, nekada bliski saradnik i strateg predsjednika Trampa, a sada idejni predvodnik revolucionarnog konzervativnog brenda kapitalizma, smatra da je EU sistem u kojem se razvodnjava nacionalni identitet i čija emigrantska politika ohrabruje agresivno širenje Islama. Smatra da je ideja francuske revolucije: liberty, equality, fraternity, bila samo korumpiranje autentičnog identiteta Francuske od strane liberalnih kosmoplita.
Masovni dolazak muslimanske emigracije prestavlja eroziju tradicionalnih hrišćanskih vrijednosti, kao temalja civilizacije Zapada. Sadašnju “Baby Boomers” generaciju u Americi smatra sebičnom, pokvarenom i egocentričnom. Odbacila je patriotizam, nacionalizam, umjerenost i Judeo-Hrišćanske vrline svojih roditelja, kao i prosvijećeni kapitalizam, koji je pomogao Americi da izbjegne varvarstvo XX vijeka.
Ova nova generacija ljevičara, jednako među republikancima i demokratima, favorizuje pluralizam, egalitarizam, neograničene seksualne slobode i sekularizam. Preuzela je kontrolu institucija, medija i akademije i svojim apstraktnim novotarijama potkopala kapitalizam, što je dovelo do gotovo katastrofalne ekonomske krize 2008. godine.
Za Trampove birače Islam nije religija, već sekta sa subverzivnim političkim programom i ideologijom osvajanja i dominacije. Muhamedov period u Meki, bila je samo privremena mirna faza uzdržanosti od borbe, da bi prelaskom u Medini došlo do intezivne kampanje i ubjedljivije primjene Muhamedovog učenja, za potpuno pokoravanje Alahu, čime bi čovječanstvo navodno postiglo istinsku slobodu i pravdu.
Za njih Muhamed nema nikakve veze sa Kuranom, za kojeg se nezna ko ga je pisao, a verzija te svete knjige, koja se danas koristi, objavljena je dvjesta godina poslije Muhamedove smrti. U Kuranu su riječi božje koje je anđeo Gabriel recitovao Muhamedu u toku dvadeset tri godine, tako da ih Muhamed može postepeno recitovati narodu, a oni imali vremena da ih zapamte i primijene, što je srž islamske vjere. Ali kako to mogu biti božje riječi kad Alah nema glasne žice, niti je prikazan u ljudskom obliku. Ako strofe u Kuranu, koje su pisane zadnje imaju suprotno značenje od prethodnih, Muhamed je navodno odredio da je u tim zadnjim Alahova posljednja poruka. Postoje strofe u Kuranu koje jasno govore da je Alah zaista zamjenjivao stare strofe novim. No, kako Kuran nije pisan hronološkim redom, ne zna se tačno koje su strofe prve a koje zadnje, pa sve to više liči na loše aranžiran plagijat pun kontradikcija-zaključuju oni.
Čudne inovacije: Štampanje i umnožavanje knjiga dugo poslije Gutenberga smatralo se u Islamu čudnom inovacijom i bilo je zabranjeno, jer bi time neuk svijet dobio priliku da pogrešno interpretira Kuran. Zato vam imami preporučuju da Kuran vratite u policu, a slušate njih kako u interpretiranju i upotrebljavaju široku lepezu intelektualnih i verbalnih akrobacija da objasne strofe, koje sadrže nasilje, jer su “izvan konteksta”, “metaforične” ili “alegorične”. No, ni među njima nema konzensusa koje su strofe jasne, a koje sa “skrivenim značenjem”, pa ove zadnje po njima treba interpretirati u svijetlu onih prvih koje su jasne, čime dokazuju da u Kuranu nema kontradikcije!? Razvili su “abrogation doctrine” što znači borbeni stihovi zvani “sure sablje” ukidaju prethodne miroljubive stihove.
U jednoj TV polemici učesnici su se pitali šta bi se desilo ako bi oni pred kamerama zapalili primjerak Kurana? Konstatuju da bi već za par sati pobunjeni muslimani bi širom svijeta izašli na ulice, palili američku zastavu i jurišali na ambasade. Međutim, kad džihadisti zarobe stotine mladih žena, zlostavljaju ih i siluju, onda se pojave samo male grupe mirnih demonstranata, većinom u gradovima Evrope, dok u islamskim državama niko javno ne reaguje ni kad se užasni zločini vrše i nad samim muslimanima! Ako je Islam miroljubiva religija, zašto se onda propovijeda džihad, koji traži smrt svih “nevjernika.”?
Samoubistvo kao grijeh: Islamski zakon jasno definiše samoubistvo kao najveći grijeh, koji se kažnjava vječnim proklestvom, a istovremeno se u islamskim centrima za obučavanje terorista mladi ljudi pripremaju za takav akt. Ističu da je u ratu izmedju Irana i Iraka Homeini formirao “odred dječaka” da gaze kroz minska polja, a jedino su u rukama imali ”pasoš” za ulazak u raj! Golda Mejer je svojevremeno izjavila: Imaćemo mir sa Arapima kad oni budu voljeli svoju djecu više nego što mrze nas!
Rat u Iraku islamski teroristi su iskoristili da mobilišu pristalice za njihovu apokaliptičnu viziju borbe na život i smrt protiv “hrišćanskih krstaša”, čak i među onima koji nijesu muslimani. Stvoren je kalifat i ISIS i usijedili su najstrašniji zločini, što je postalo prijetnja ne samo hrišćanskim narodima, već i samom Islamu. Za ISIS nevini narod, žene i djeca nijesu “kolateralna šteta” već primarna meta sa ciljem da dobiju što veći publicitet i usade strah, kao psihološku pobjedu. Džihad se pojavljuje kao ekvivalent krstaškim ratovima, mada su krstaški ratovi vođeni mnogo kasnije i predstavljaju ostupanje od hrišćanske doktrine, dok je džihad prisutan na samom početku istorije Islama, još za života proroka Muhameda.
Fundamentalizam u Islamu nije ništa novo, mada je do skoro egzistirao marginalno, bez mnogo uticaja. Ipak, miroljubivi i daleko brojniji dio muslimana nije uspio da potpuno neutrališe ove protagoniste kulta smrti, pa se treba prisjetiti Lenjinove tvrdnje da je u jednoj državi potrebno ne više od tri odsto motivisanih, odlučnih i potpuno predanih fanatika, da bi se revolucija uspješno sprovela.
Radikalizacija Islama: U Francuskoj smatraju da nije najveći problem radikalizacija Islama, već islamizacija radikalizma. Hrišćanstvo i Islam su dvije religiozno definisane civilizacije, koje su u konfliktu ne zbog različitosti, već zbog sličnosti. U poređenju sa religijama Dalekog istoka Islam, Judaizam i Hrišćanstvo su u bliskim odnosima i izgledaju kao različite verzije jedne iste religije i tradicije.Opšte je mišljenje u Americi da se Islam danas nalazi u najvećoj krizi od svog postojanja. Islam je imao sizme, ali ne na teološkoj osnovi, kao kod drugih religija, već o sukobljenim mišljenjima ko je istinski nasljednik Muhameda, dok nikakve promjene u religioznoj doktrine nije bilo. Ta “zamrznutost” se sukobila sa realnim svijetom i brzim promjenama u njemu što je dovelo u “slijepu ulicu” ovu veliku civilizaciju koja je toliko dala čovječanstvu.
I Katolička crkva bila je vjekovima netolerantna i krvni neprijatelj jevreja, ali je vremenom odbacila militarizam. Danas je anti-semitizam sveden na izolovane manjine niskog profila. Kad se led počeo topiti, Jevreji su za Katolike postali “naša starija braća u vjeri” No, trebalo je da prođe dva milenijuma mržnje, poniženja i mučenja, koje je kulminiralo u Holokaustu, da bi hrišćani konačno sagledali pogubnu ulogu anti-semitizma i zablude svoje vjere. Konačno je u encikliki iz 1965. godine i zvanično najavljen kraj anti-semitizmu. Jevreji su prihvatili ponuđenu ruku, a Papa Pavle je 1986. godine prevalio “najduži put njegovog pontifikata” distancu od dvjesta metara izmedju Vatikana i najpoznatije sinagoge u Rimu.
Ima i ortodoksnih Jevreja- kaže Bernard-Henri Levi - čije je mišljenje o vjeri fiksirano i “zamrznuto”, ne zbog toga što mnogo čitaju Talmud, nego što ga uopšte ne čitaju! Najviše se vjeruje ono što se najmanje poznaje. A Jevreji su se pojavili na ovaj svijet manje da vjeruju, a više da proučavaju, manje da obožavaju, a više da razumiju, da im obaveza prema bogu ne bude iznad obaveze prema drugim ljudima.
Svakodnevni humor, šale i dosjetke o religiji, sve ono sto Islam striktno zabranjuje, lišava religiozne tekstove “nedodirljivosti”.
Šta je govorio Dizraeli: Tako je bivši britanski državnik Dizraeli, porijeklom italijanski Jevrej, govorio da je Hrišćanstvo pojednostavljena verzija Judaizma, kako bi postalo pristupačno neobrazovanim masama. Kad je Darvin objavio “Porijeklo vrsta” navodno je papa rekao: Nadajmo se da nije istina, ali ako je istina, nadajmo se da se neće širiti suviše brzo. Na optužbe jevreja da su katolici sve od njih pokrali, pa i Isusa Hrista, koji je bio jevrej, katolici odgovaraju: Bio je Jevrej, ali samo po majci! Bog je prvo stvorio nebo i zemlju, a sve ostalo je “made in China.”! A tek kakve su šaljive verzije božjih zapovjesti: Ne poželi ženu bližnjega svoga-uzalud, itd.
Kako se Judeo-hrišćnske svete knjige ne razikuju mnogo od islamskih mnogi se pitaju ima li onda smisla ubijati se zbog Kurana, Biblije i Torah, ako su ih pisali ljudi, koji su bili daleko lošiji literate od Šekspira. Brojni katolici više se drže svojeg kulturnog identiteta i običaja, nego da se opterećuju slijedeći svaki aspekt kanona i rituala svoje vjere. Često ignorišu poziciju Crkve o abortusu i preljubi, a ipak zadrže katolički identitet. Zovu ih “ meat-eating vegetarian” i “cafeteria catholics”.
U knjizi “The end of Power” Moises Naim izmedju ostalog piše: Hrišćanstvo u Latinskoj Americi, za dugo bastionu katolicizma, došlo je na udaru protestanata i Pentekosta evangelista, pa je jedan jezuita zapomagao: oni nam kradu naše ovce! Slično se dešava i u Americi i Africi. Vjernici su pronašli atraktivniji produkt na tržištu duhovnog spasenja. To su često samoproklamovani apostoli koji propovijedaju “prosperity gospel” i drže da je bogu drago bogastvo na ovom svijetu.
U Americi gotovo u jednoj trećini većih crkvenih parohija propovijeda se da bog nagrađuje finansijskim uspjehom one koji ostanu čvrsti u vjeri. Ove Crkve su većinom lokalnog karaktera, ustaljene po periferijama velikih američkih gradova, đe žive Crnci i emigranti. Osnovane su često u podrumu, ili garaži bez prethodne saglasnosti, ili odobrenja bilo koga, slično osnivanju malog biznisa.
Nude vjernicima usluge, kao čuvanje djece, liječenje od droge, pronalaženje zaposlenja i ostale praktične usluge, što nazivaju “mentality revolution”. Imaju kratke liturgije, a ne striktno po kanonu ponavljanje dugih rituala. Oni ne negiraju Vatikan i Anglikansku crkvu, ali ne osjećaju obavezu da ih u svemu pokorno slijede. Do prije dvadeset godina glavni problem Vatikana bila je postepena sekularizacija Evrope, a danas su to oštra neslaganja u crkvenoj doktrini i centralizovanoj strukturi, što je ogromni problem, koji prati veliki gubitak moći, posebno uticaja u politici - zaključuje Moises Naim.
Iluzorno Arapsko proljeće: Mada se “arapsko proljeće” za Zapad, koji je očekivao demokratizaciju, pokazalo iluzornim, ipak se pojavila istinska želja za promjenama, koja nikad prije nije postojala. Dvije trećine populacije u Iranu, Egiptu i Saudi Arabiji su ispod 35 godina starosti. Za njih Facebook, YouTube i Twitter nijesu samo zabava, već ulazak u novu realnost i način života, koji im je prije samo desetak godina bio uglavnom nepoznat. Ovi mladi ljudi se u naletu velikih promjena pitaju što im je Islam donio, a čega ih je lišio. Organizuju se simpoziumi, konferencije i forumi o međuvjerskim odnosima, bogastvu pluralizma i mudrosti u dijalogu i suživotu u različitostima. Naglašavaju da gotovo sve religije svijeta napajaju svoje vjernike sistematskom iracionalnošću, dok se u svakodnevnom životu i tehnološkoj realnosti, od njih svakog momenta traži optimum racionalnosti.
Ipak, mnoge je iznenadilo kad se predsjednik Egipta, general Abdel el Sisi, obratio skupu vodećih imama u Al-Azhar, citadeli konzervatinog religioznog učenja sunitskih muslimana i arbitrima i autoritetima islamskog Serija zakona. Pozvao ih je na revoluciju u Islamu i otvaranju prema hrišćanima, jevrejima i ostalim religijama: “Zar je moguće da 1,6 milijardi muslimana žele da pobiju ostatak svijeta od sedam milijardi “nevjernika” da bi smo mi sami živjeli? Mi razdiremo Islam našim vlastitim rukama. Treba nam novi diskurs, jer tekst i ideje koje smo pretvorili u svetinje antagonizuju čitav svijet”-zaključuje ovaj autokrata, koji je vojnim pučem svrgnuo s vlasti “Muslimansku braću”.
On se, međutim, ograničio samo na promjene u interpretaciji Islama, dok su disidenti za suštinsku reformaciju Islama i promjenu teksta u Kuranu. Prvi korak mora biti prepoznavanje humanosti u proroku Muhamedu i ulozi ljudskih bića u kreiranju islamskih svetih tekstova. Ayaan Hirsi Ali, rođena u Somaliji, bila je u mladosti pristalica islamskog fundamentalizama. Da bi izbjegla prinudni brak prebjegla je u Holandiju, đe poslije desetak godina postaje član holandskog Parlamenta. Danas predaje na Harvardu i već je objavila četiri veoma popularne knjige, od kojih je najpoznatija “Jeretik”, u kojoj između ostalog, piše:
Danas imamo rat u Islamu izmedju radikalnih “Medina muslimana”, koji žele da vrate Islam u Muhamedovo vrijeme, pozivajući se na nasilje u ime Kurana, i ogromne većine mirnih “Meka muslimana”, koji žive u državama od Kazablanke do Džakarte. Sukob je u tome ko je vlasnik “Shahade” najvažnijeg predanja u muslimanskoj vjeri. U Meki je Muhamed išao od vrata do vrata i ubjeđivao mnogobošce da odbace idole i usvoje Alaha kao jedinog boga i njega kao Alahovog proroka, kao što je Isus tražio od Jevreja da ga prihvate kao božjeg sina. “ Meka muslimani” su lojalni glavnoj ideji miroljubivog Islama i postepeno usvajaju tehnološki napredak i racionalnost Zapada. Međutim, osjećaju nelagodnost što njihova religija egzistira u tenziji sa kompleksnošću savremenih ekonomskih, kulturnih i političkih inovacija, koje dramatično transformišu svijet. Za one muslimane koji žive u sekularnom i pluralističkom društvu to je svakodnevni izazov, što ih često vodi u izolaciju.U Medini Muhamedov propovijed dobija političku dimenziju. Oni koji ga nijesu prihvatili bili su napadnutu i imali su izbor konverzija ili smrt, dok su jevreji i hrišćani mogli zadrzati svoju vjeru, ali pod uslovom da plaćaju posebne ponižavajuće poreze.
Hrišćani vjeruju da je Biblija pisana ljudskom rukom, jevreji pripisuju autorstvo Torah proroku Mojsiji, koji je, kao i ostali jevrejski proroci, prikazan u ljudskom liku, dok muslimani vjeruju da su u Kuranu same božje riječi, a Muhamed oličenje božanstva.
Ja nijesam Martin Luter da imam 95 teza da ih prikujem na vrata neke džamije, kao on na vratima crkve u Vitenbergu. Ja imam samo pet, koje sadrže osnovna načela u doktrini Islama, a koje propovjednici džihada koriste sa tako smrtonosnim efektom, pa ih treba promijeniti:
1. Muhamedov božanski i nepogrješivi status i bukvalnu interpretaciju Kurana kao božjih riječi.
2. Glorifikovanje života poslije smrti, umjesto života prije smrti.
3. Sarija zakonodavstvo izvedeno iz Kurana i Hadita.
4. Odvajanje Islama od politike i države.
5. Imperativ o vođenju džihada ili svetog rata.
Promijena ovih pet načela, što zahtijeva rezon i savjest, ne bi doveli u pitanje legitimitet Islama, ili moralnost Kurana, već bi osnažili Islam i usmjerili ga ka XXI vijeku, što bi olakšalo muslimanima da žive u harmoniji sa savremenim svijetom.
Zbog fundamentalne razlike između propovijedanja i učenja Isusa Hrista i Muhameda i radikalno različitih organizacionih struktura dvije religije, izvjesno je da ta reformacija neće biti slična onoj hrišćanskoj. Jedna je hijerarhijska i distinktno odvojena od države, a druga decentralizovana, ali sa aspiracijama za političku i društvenu moć, pa je bilo kakva analogija neprimjenjljiva.
U jednom TV intervjuu Ayaan Ali kaže: Današnje previranje u muslimanskom svijetu nije samo zbog despotskih političkih sistema, ili loše ekonomije i siromaštva. Problem je u nekompatibilnosti nekih ključnih aspekta muslimanske vjere sa savremenim svijetom. Užasni zločini ISIS u ime Islama, protivni ljudskoj savjesti i razumu, nameću obavezu preispitivanja islamske doktrine, zakona i Kurana. Među najglasnijim kritičarima su žene, jer nema više i očiglednije suprotnosti i konflikta između Islama i savremenosti od podređene i ponižavajuće uloge dodijeljene ženama u Sarija zakonu. Ako je silovana žena mora imati četiri muška svjedoka da bi joj se vjerovalo. Njen glas pred sudom vrijedi samo polovinu muškog glasa. Muhamed je sa posljednjom ženom Ajsom zaključio brak kad je njoj bilo 6 godina, a brak je konzumiran u njenoj devetoj godini. Musliman može uzeti ženu bilo koje vjere, dok se muslimanka može udati samo za muslimana.
Nasilje, homofobija i ženomrstvo postoji u svim religioznim tekstovima, ali je Islam jedina religija, koja ih i danas literalno tumaži i primjenjuje kao sredstvo opresije, o čemu je mali broj muslimana spreman da javno govori i da to osudi.
Na kraju citira sirijskog pjesnika Al Marri-ja iz XI vijeka: “ Bože, prokuni one koji me zovu nevjernikom kad im govorim istinu”!
Za konzervativne muslimane, Islam je jedinstveni sveobuhvatni sistem, koji integriše i diktira sve aspekte ljudskoga života- ličnog, kulturnog, političkog i religioznog. Prilaze Kuranu kao svetom, perfektnom i bezvremenom. Što je u njemu ne smije se kritikovati, još manje mijenjati. Svaka bi promjena smatraju donijela samo još gore stanje i jedino je rješenje vraćanje na ono što već postoji, što je sadržano u Haditu, tekstu đe se opširno tumači Kuran i opisuje život i djela Muhameda, đe je Muhamed rekao da je njegova generacija bila najbolja, a ona koja slijedi druga najbolja i tako redom svaka generacija je gora od prethodne.
Ali Rizvi u knjizi “Musliman Ateist” piše: Od pustinjskog borbenog kulta I tradicije Islam, za manje od jednog vijeka, postaje super sila toga vremena. Ono sto su Beduini praktikovali postalo je Sarija zakon. Kao i Biblija, Kuran je pun kontradikcija. Paradoks je da je Islam najviše decentralizovana a najrigidnija religija u isto vrijeme.
Ta nova zajednica vjernika (“Umma”) smatra sebe istorijskim pobjednikom, a čudesno brza ekspanzija i osvajanje ogromnog prostora sve do Afrike, Iberije i Kine, smatrali su božjom voljom. U to vrijeme čitava Evropa je bila na granici da postane teritorija Islama. Da je bitku u Poitersu, tadašnja Francuska, dobio kalif Abdul Rahman, a ne francuski vojvoda Charles Martell, interpretacija Kurana bi se danas studirala na Oksfordu. Njemački istoričar Hans Delbruck je konstatovao da nema važnije bitke od te u istoriji svijeta.
Centralno u muslimanskom ambivalentnom osjećanju prema inovacijama Zapada bila je ideja da Islam uživa milost božju, dok Zapad, jer nije prihvatio Islam, prati zla kob. Bog je stvorio Islam, posljednju vjeru Avrama, ne da kompletira hrišćanstvo, već da ga zatre. Bilo bi prirodno smatrati da pojavom Islama više nema potrebe za hrišćanstvom i jevrejstvom. Posmatrajući i analizirajući Otomansku imperiju Evropa je došla do zaključka da je Islam sistem koji guši ljudski potencijal. Ići u škole u Egiptu svelo se jedino na učenje Kurana napamet. Sve je ostalo bilo zapostavljeno. Riječ Amerika pojavila se u persijskom jeziku tek krajem XVIII vijeka. Pismenost u Iranu, Egiptu i Turskoj sredinom XIX vijeka bila oko tri odsto u poređenju sa Engleskom i Holandijom od oko 70 odsto. Tako je civilizacija Islama počela da se raspada i nestaje, baš kao i hrišćanstvo poslije pada Rimske imperije.
Najvažnija bitka koja se danas vodi u svijetu muslimana nije između Suni i Shia, konzervativaca i liberala, Zapada i Istoka, već bitka između prošlosti i budućnosti, u čemu se svako mora odrediti- zaključuje Ali Rizvi.
Modernizacija Saudijske Arabije: Saudi Arabija, kao istorijsko mjesto rođenja Muhameda i Islama, usmjerila je ogromni dio svojeg bogatstva u popularizaciji doktrine Salafi sekte na kojoj se uglavnom bazira učenje Al Vahabia, propovjednika ultrakonzervativnog pokreta Suni muslimana iz XVIII vijeka, dok Shia muslimane u Saudi Arabiji smatraju jereticima. Saudi dinastija, kao čuvar dva najsvetija mjesta u Islamu, postaje najuticajnija u muslimanskom svijetu. Gradi moderne džamije i madrase đe se uči i propovijedanje vehabizam, verziju agresivnog Islama, što je u mnogim državama bilo jedino obrazovanje.
Princ nasljednik Saudi Arabije, Muhamed bin Salam, izjavio je nedavno da će kraljevstvo biti otvoreno i tolerantno za sve religije i kulture, mada se u Saudi Arabiji i dalje redovno praktikuje kidanje ruku, kamenovanje i sječenje glava, petkom poslije molitve i to javno na glavnom trgu prijestonice, koji je nazvan “chop-chop square”. Moglo bi se reći da je ISIS militaristički pobijeđen, ali se ideologija radikalnog Islama i dalje širi svijetom, što je daleko teže obuzdati. Kad bi princ reformisao ultra konzervativni estabilišment u svojoj zemlji to bi bila daleko veća pobjeda nad radikalnim Islamom od bilo koje bitke do sada na bojnom polju.
