Ponovo opsada Cetinja. Ponovo je “oslobodilačka” vlast, korišćenjem represivnog dijela državnog aparata, iskazala autoritarni karakter. Nije ovo ni prvi, a izvjesno ni posljednji obračun tridesetoavgustovskih vlastodržaca sa građanima i građankama koji nijesu spremni ćutke posmatrati proces državne razgradnje. Andrija Mandić i oko njega okupljena ekipa političara i mrzitelja svega crnogorskog dobili su jasan odgovor - dostojanstven izraz otpora, kakav priliči crnogorskoj prijestonici.
134Spajićev Dalaj Lama pokušao je novim pokajničkim performansom sprati makar dio crnih mrlja kojih je njegova višedecenijska politička karijera prepuna. Kao što nijesu zaboravljali devedesetih, Cetinjanke i Cetinjani dokazali su da teze četničkog vojvode o malom selu podno Lovćena u kome živi sirotinja i gdje treba podići spomenik Aci palikući, nijesu i neće biti zaboravljene. Mandićevi saborci nastavili su sa prebrojavanjem krvnih zrnaca i prozivanjem predaka iz poslaničkih klupa.
Promoteri zlokobnih ideologija i slavljenici ratnih zločinaca, iz najvišeg zakonodavnog doma, ali i društvenog života uopšte, odstranjuju demokratske vrijednosti zamjenjujući ih primitivnim diskursom i anticivilizacijskim obrascima ponašanja. Umjesto dijaloga kao jedinog ispravnog načina za prevazilaženje političkih neslaganja, cvjetaju nasilje i netolerancija, kao plod radikalnog nacionalizma i etničke netrpeljivosti.
Iako nas velikosrpske sluge i njihovi koalicioni partneri diletantski ubjeđuju da su ove paranormalne pojave simbol pomirenja i skretanja fokusa sa ideoloških tema, jasno je da je njihov jedini cilj dodatno produbljivanje društvene polarizacije.
Nakon što je Dalaj Lama, u maniru svog beogradskog šefa, iznio malicioznu procjenu o malom broju prisutnih na protestu, oglasio se njegov portparol Marko Kovačević, kako bi odbranio partijskog lidera i političkog idola. Budući da predsjednik Opštine Nikšić ne skriva ambiciju da na čelnoj partijskoj poziciji naslijedi Andriju Mandića, ne čudi da je upravo on digao glas i suprotstavio se protivnicima velikosrpskog nacionalizma, počastivši nas novom šovinističkom izjavom.
Uostalom, Kovačevićeva kratka politička biografija obiluje isključivo sramnim izlivima prvoklasnog fašizma. Nakon mukotrpnog rada na pretvaranju grada heroja i heroina u malu srpsku provinciju, ekstremistički diskurs počeo je širiti i na državni nivo.
Kako neznaveni Kovačević nije učio istoriju ove, već susjedne države koju smatra maticom, logično je da nije upoznat sa istorijskim činjenicama koje ukazuju da su i najistaknutiji kolaboracionisti, uprkos presudnoj ulozi u procesu crnogorske aneksije, vremenom postali omražene ličnosti, o kojima su s prezirom govorili čak i oni čijim su interesima služili.
Ista sudbina smiješi se i Kovačeviću, Vranešu i ostalim mlađanim fašistima - sanjarima zetske banovine, u novijoj verziji, teritorijalne jedinice u sastavu srpskog sveta.
Za razliku od iskusnog Mandića, lokalni ekstremisti otvoreno se obraćaju tvrdo orijentisanim prosrpskim biračima, iako je sasvim jasno da su i glasači nekadašnjeg Demokratskog fronta odavno uvidjeli da su samoproklamovani zaštitnici prava srpskog naroda, najprizemniji potrčci Aleksandra Vučića. Termin švabe koji je patentirao Kovačević, iste večeri podstakao je pravljenje sramotne karikature posvećene poslaniku Oskaru Huteru, koja je objavljena na prosrpskom portalu Borba.
Nasuprot iskrivljenoj percepciji ruskosrpske propagandne mašinerije, realnost pokazuje da se upravo u govorima njihovih političkih pokrovitelja mogu naći nebrojeni elementi nacišovinizma, po uzoru na izlaganja Hitlera i Gebelsa.
Budući da su slične sinhronizovane šovinističke akcije gotovo uvijek prolazile bez adekvatne reakcije tužilaštva, osjećaj nedodirljivosti i sve agresivniji istupi ne iznenađuju, naročito nakon što im je i ministarka kulture i medija faktički dala krila, svojim tumačenjem značenja slobode govora. Ćutanje vladajuće većine, te inicijativa pokreta Evropa sad kojom pokušavaju pobjeći od argumentovane rasprave o razlozima za smjenu Andrije Mandića odraz su licemjerstva i poltronstva.
Pitanje je kako nakon isticanja narodne zastave Srbije u kabinetu predsjednika Parlamenta, promocije srpskog sveta u Skupštini, svakodnevnog iskazivanja lojalnosti Vučiću, Dodiku i Putinu, dati racionalno objašnjenje kojim bi se opravdala podrška stvarnom vođi zakonodavne, a po svemu sudeći i izvršne grane vlasti. Od neprihvatljivog partnera, Mandić je postao nezamjenjiv saveznik, koji aktuelnog premijera i ostale pijune željne vlasti drži u šaci, kontrolišući svaki njihov potez.
Sa Jakovom Milatovićem ili bez njega, Spajić i ostatak pokreta obične su marionete pod dirigentskom palicom vojvode i komandujućih struktura izvan Crne Gore. Od štrikova za Brisel i priče o važnosti dobijanja završnih mjerila, u kontekstu strateškog kursa zemlje, znakovitija je poruka koju Spajić preko Mandića šalje zvaničnom Beogradu - da u aktuelnoj većini nema protivnika Vučićevom planu da po svaku cijenu zaustavi proces evropskih integracija Crne Gore.
A kad sopstvenu političku platformu ogolite do srži, najlakše je lopticu prebaciti na opoziciju, jer se rusko-srpskoj agenturi drma kavez, dok se srednjičari hvataju za posljednju slamku spasa, zarad političkog preživljavanja i održanja na vlasti.
