Belgija, Zapadna Njemačka, Italija, Luksemburg, Francuska i Holandija potpisale su u Parizu ugovor o osnivanju Evropske zajednice za ugalj i čelik (EZUČ), što je bio uvod u početak stvaranja Evropske ekonomske zajednice, odnosno Evropske unije.
Velika Britanija je takođe bila pozvana da se učlani, ali ona je to odbila zbog svojih specifičnih odnosa sa zemljama Komonvelta, zbog lega su Francuska i Njemačka postale su središta zapadnoevropskog zajedničkog djelovanja.
Razlozi osnivanja ove organizacije bili su da se ojača ratom oslabljena evropska ekonomija, spriječi mogućnost izbijanja novog rata ili prodiranje komunističkih ideja na zapad Evrope, kao i da se održi trajni mir na ovim područjima.
Francuska je osnivanjem ove organizacije dobila priliku da u toj novoj vezi kontroliše razvoj Njemačke nakon Drugog svjetskog rata, a posebno militarizaciju, dok je zapadnonjemački kapital na taj način lakše izašao iz izolacije.
Njemačka se istovremeno oslobađala strane kontrole razvoja teške industrije i razvijala svoje snage s ostalim zapadnoevropskim zemljama, čime su uticali na brže zaboravljanje ratnih strahota i velike njemačke uloge u tome.
Osnov integracije bili su ugalj i čelik, pa su ukinute carine i kvantitativna ograničenja na kretanje uglja i čelika u svih šest država potpisnica.
Ova zajednica se takođe brinula i za neometanu ekonomsku ekspanziju, povećanje produktivnosti rada i stope zaposlenosti, a bila je i prva međunarodna organizacija čije su nadnacionalne osnove predstavljale početak stvaranja evropske federacije, buduće Evropske unije.
Pariski ugovor istekao je 23. jula 2002, tačno pedeset godina nakon što je stupio na snagu.
Ugovor se smatra jednim od ključnih dokumenata kojima je Evropa ujedinjena u miru nakon razaranja u drugom svjetskom ratu, jer su neki od najvećih ratnih protivnika nakon potpisivanja dijelili proizvodnju uglja i čelika, ključnih resursa za razvoj Evrope.
