Crnogorski narodnooslobodilački partizanski odred, formiran za operacije u Sandžaku kao do tada najveća partizanska jedinica u Jugoslaviji (3.690 boraca), protivno odluci Vrhovnog štaba, izveo je napad na utvrđeni italijanski garnizon u Pljevljima, u kome je bilo 2.000 vojnika.
Ova operacija, najveća nakon Trinaestojulskog ustanka, nije bila taktički dobro isplanirana. Grad nije zauzet, a gubici su bili brojni.
Štab Odreda je zbog velikih gubitaka odlučio da se prekine napad na grad. Nakon toga, glavnina Odreda povukla se preko rijeke Tare.
Početkom novembra 1941. godine u Crnu Goru je stigao delegat Vrhovnog štaba i CK KPJ Ivan Milutinović, sa zadatkom da preuzme komandu na Glavnim štabom NOP odreda za Crnu Goru i Boku i reorganizuje partizanske jedinice u Crnoj Gori.
U skladu sa razvojem neprijateljske ofanzive u zapadnoj Srbiji i Šumadiji, Vrhovni štab je naredio da se od jednog dijela crnogorskih partizanskih snaga formira jedan jači odred od oko 3.000 boraca i da se uputi u Sandžak u susret partizanskim snagama koje su se povlačile iz Srbije.
Glavni štab NOPO Crne Gore i Boke je 15. novembra izvršio reorganizaciju partizanskih jedinica i formirao Crnogorski NOP odred za operacije u Sandžaku, jačine devet bataljona sa ukupno 3.690 boraca. Za komandanta Odreda imenovan je Arso Jovanović, a za političkog komesara Bajo Sekulić.
Pošto je odred sačinjavalo devet bataljona sa teritorije čitave Crne Gore, oni su se okupili tek 26. novembra u rejonu Njegovuđe, a 30. novembra su stigli u okolinu Pljevalja.
Većina od 700 boraca koji su ostali u Sandžaku uključena je u novoformirani Crnogorsko-sandžački odred, a 320 boraca ušlo je u sastav 1. i 2. bataljona Prve proleterske brigade, koja je 22. decembra 1941. formirana u Rudom.
Nakon Pljevaljske bitke, ojačao je i četnički pokret u Crnoj Gori.
