Tokom političke karijere bio je izuzetno popularna ličnost, kako u zemlji tako i u inostranstvu. Kao oličenje jedinstva, njegova unutrašnja politika se ogledala u zalaganju za miroljubivu koegzistenciju svih naroda u jugoslovenskoj federaciji. Stekao je veliku međunarodnu slavu kao glavni vođa Pokreta nesvrstanih, pored Džavaharlala Nehrua, Gamala Abdela Nasera i Ahmeda Sukarna.
Kada je regrutovan, veoma se istakao u vojnoj službi i postao je najmlađi vodnik u Austrougarskoj vojsci u to vrijeme. Nakon što su ga za vreme Prvog svjetskog rata teško ranili i zarobili Rusi, Broz je poslat u radni logor na Uralu, nakon čega je učestvovao u Oktobarskoj revoluciji, a kasnije se priključio i Crvenoj armiji u Omsku. Po povratku u zemlju, došao je u novoosnovanu Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca, gdje se priključio Komunističkoj partiji Jugoslavije (KPJ).
Tokom Drugog svjetskog rata bio je vođa jugoslovenskih partizana, koji se često smatraju najefikasnijim pokretom otpora u okupiranoj Evropi, a državne funkcije obavljao je od 1943. do smrti 1980. godine. Bio je i generalni sekretar, a kasnije i predsjednik predsjedništva Saveza komunista Jugoslavije (1939—1980). Tokom Drugog svjetskog rata je postao premijer (1943-1963) a ustavnim promjenama 1953. postao je i predsjednik (kasnije doživotni predsjednik; 1953-1980) Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije.
Sa rastućim mogućnošću savezničke invazije na Balkan, Sile osovine su počele da ulažu mnogo više sredstava za uništavanje partizanskih snaga i njihove glavne komande. To je ujedno značilo i velike njemačke napore da uhvate Josipa Broza Tita lično. Dana 25. maja 1944. godine, Tito je uspio da izbjegne njemačku operaciju hvatanja Rösselsprung, poznatu kao Desant na Drvar. U to ime uvedena je štafeta kojom je obilježavan taj datum, koji je od 1957. imao naziv Dan mladosti.
Od 1943. do smrti 1980. imao je čin maršala Jugoslavije i položaj vrhovnog komandanta Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije (NOVJ, do 1945), Jugoslovenske armije (JA, 1945-1951), Jugoslovenske narodne armije (JNA, 1951-1980). Budući da je bio izuzetno cijenjen u oba bloka tokom Hladnog rata, primio je oko 98 stranih odlikovanja, uključujući i Orden Legije časti.
Tito je bio glavni vođa druge Jugoslavije, socijalističke federacije koja je postojala od 1943. do 1992. Uprkos tome što je bio jedan od osnivača Informbiroa, ubrzo je postao prvi član Informbiroa koji je počeo da se suprotstavlja sovjetskoj hegemoniji i jedini koji je uspio da napusti Informbiro i otpočne sopstveni socijalistički program.
Bio je zagovornik nezavisnog puta u socijalizam, koji je ponekad nazivan i „nacionalni komunizam”, a 1951. sproveo je samoupravni sistem koji je razlikovao Jugoslaviju u odnosu na druge socijalističke zemlje. Zaokret ka modelu tržišnog socijalizma donio je ekonomsku ekspanziju tokom 1950-ih i 1960-ih, ali i pad tokom 1970-ih godina. Njegova unutrašnja politika uključivala je suzbijanje nacionalističkih osjećanja i promociju „bratstva i jedinstva” šest jugoslovenskih naroda.
Nakon ustavnih promjena 1974. godine, Tito je počeo da postepeno smanjuje ulogu u vođenju države. Nastavio da putuje u diplomatske posjete i prima strane delegacije. Išao je u Peking 1977. a zauzvrat, predsjednik NR Kine Hu Guefeng posjetio je Jugoslaviju 1979. Tokom posjete SAD 1978. godine uspostavljene su stroge mjere bezbjenosti u Vašingtonu zbog protesta antikomunističke hrvatske, srpske i albanske emigracije.
Josip Broz Tito je umro od gangrene u Medicinskom centru u Ljubljani 4. maja 1980. u 15:05, tri dana prije 88. rođendana. Sljedećeg dana, 5. maja, Plavim vozom je iz Ljubljane u Beograd stigao kovčeg sa njegovim posmrtnim ostacima. Sahranjen je 8. maja, po sopstvenoj želji u Kući cvijeća na Dedinju, uz prisustvo 700.000 ljudi i 209 delegacija iz 128 zemalja od ukupno 154 država članica OUN u to vrijeme.
Nakon Titove smrti 1980. godine, tenzija između jugoslovenskih republika se naglo povećala i 1991. godine zemlja se raspala u građanskom ratu.
