Bah je bio njemački kompozitor, orguljaš i čembalista iz doba baroka, široko priznat kao jedan od najvećih kompozitora i stubova univerzalne kulture. Njegova djela su zapažena zbog intelektualne dubine, tehničkog savršenstva i umjetničke ljepote.
Potiče iz jedne od najznamenitijih muzičkih porodica koja je dala više od 35 značajnih kompozitora i mnoge muzičare izvođače. Za života je bio poznat kao orguljaš i čembalista, dok je njegovo kompozitorsko stvaralaštvo bilo smatrano običnim poslom profesionalnog muzičara tog doba, koji je stvarao muziku za prigode na dvoru, u crkvi ili u gradu.
Sa 17 godina svirao je orgulje, klavir, violinu, violu, pjevao u horu i bio pomoćnik kantora. Kasnije je radio kao orguljaš, dvorski i crkveni muzičar, dirigent i učitelj. Stekao je slavu kao izvođač na orguljama i čembalu, ali i kao muzički improvizator
Bah je jedan od najznačajnijih predstavnika univerzalnog humanizma u umjetnosti. Tvorac je velikog broja muzičkih oblika koji karakterišu barok kao razdoblje. Bavio se svim žanrovima muzike osim opere. Duboko religiozan i konzervativan, u svom djelu je sjedinio muzičke tradicije protestantskih horova sa tradicijama južne njemačke, italijanske i francuske škole. Razvio je polifoni stil kasne renesanse do savršenstva.
Bahov muzički stil je proizlazio iz njegove vještine stvaranja originalnih kontrapunkta i dosljedne upotrebe motiva, zatim sklonosti za improvizaciju na instrumentima sa klavijaturom i poznavanja muzičkih tradicija sjeverne i južne Njemačke, Italije i Francuske.
Nezaobilazna je i njegova odanost luteranskoj liturgijskoj muzici. Srećna okolnost da je u djetinjstvu i mladosti imao pristupa partiturama i živim muzičarima doprinijela je da Bah snažno razvije svoj talenat.
Prekretnica su za Baha bile godine 1713-14. kada je obimni repertoar italijanske muzike postao dostupan muzičarima na vajmarskom dvoru. Od tada, u Bahovoj muzici je primjetna upotreba muzičkih formi i struktura preuzetih iz Italije, odnosno dramatične uvertire, jedinstvenije tretiranje muzičkih motiva, jasne melodijske konture.
Muzika se u vrijeme baroka zapisivala tako što bi kompozitor samo naznačio osnovnu konstrukciju djela, a zadatak interpretatora je bio da okiti ovaj muzički skelet i da ga razvije.
Među evropskim muzičkim centrima postojale su velike razlike u tome kako se ovo pravilo primjenjivalo. Bah se nalazio na jednom od ekstrema, tj. on je zapisivao skoro sve muzičke detalje, posebno u brzim stavovima. Smatra se da mu je to i pomagalo da kontroliše bogate kontrapunktske linije koje su mu bile omiljene, ali koje su ostavljale manje prostora za improvizaciju.
Sa druge strane, Bah je za razliku od savremenika često izostavljao navođenje instrumenata potrebnih za izvođenje, posebno kada su u pitanju „Umjetnosti fuge“ i „Muzičke žrtve“.
Za vrijeme Bahovog života njegove kompozicije nijesu privlačile veliku pažnju u poređenju sa savremenicima Georgom Fridrihom Hendlom ili Georgom Filipom Telemanom. Širom Evrope bio je poznat kao vrhunski orguljaš, čembalista, i majstor za improvizacije. Osim toga, bio je cijenjen kao štimer orgulja. Kao i mnogi muzičari svoga vremena, ponekad je dirigovao i svirao druge instrumente, posebno violinu i violu.
Nakon smrti, njegova muzika je uglavnom zaboravljena. Bahova žena i sinovi su zaslužni da je ona zapisana i sačuvana. Profesionalni muzičari i kompozitori nikada nijesu zaboravili na Baha. Njegovu muziku su cijenili i njome se inspirisali Mocart i Betoven. Neka Bahova djela, kao što su violinske sonate i „Dobro temperovani klavir“ su korištena u muzičkoj pedagogiji.
Bah je napisao više od 1000 djela, među njima gotovo podjednak broj vokalnih i instrumentalnih kompozicija.
Umro je u Lajpcigu 28. jula 1750. godine.
