Razmjena je bila ideja veterana građanskog rata i menadžera telegrafske kancelarije Džordža Koja u partnerstvu s Herikom Frostom i Volterom Luisom.
Do tog vremena telefoni, koje je izumio Aleksandar Grejm Bel 1875. godine, bili su u vlasništvu privatnih osoba ili komapnija koje su unajmljivale telefone u parovima da bi, na primjer, povezali svoj dom s preduzećem. Oni su takođe morali da organizuju telegrafske izvođače da nanižu žice između dviju lokacija. Koj je stvorio osnovnu telefonsku centralu koja je centralnoj kancelariji omogućila da poveže više osoba, omogućavajući tako svakom pretplatniku prednost da može da kupi samo jedan telefon kako bi se povezao s potencijalno beskonačnim brojem drugih pretplatnika.
Izgradio je razvodnu ploču sa vijcima za kočije, ručkama od poklopaca čajnika, žicom i ostalim rezervnim dijelovima. Tada 21 originalni pretplatnik na berzi plaćao je po 1,50 dolara mjesečno. Svi pozivi obavljeni su preko centralne kancelarije, gdje je telefonski operater povezao osobu koja je inicirala poziv sa strankom koju je on ili ona željela da uspostavi. Direktno biranje i telefonski brojevi postali su uobičajeni tek 1920-ih.
Nedugo po pokretanju prve telefonske centrale, 21. februara iste godine Kojeva kompanija štampala je ono što je danas poznato kao prvi telefonski imenik. S popisom 50 pojedinaca i kompanija u Nju Havenu, direktorijum je štampan kao letak na jednoj stranici. Direktoriju u zbirci biblioteke Univerziteta Konektikat jedna je od dvije preostale kopije za koje se zna da postoje. Na spisku imena su Koj, Frost i Luis među rezidencijalnim pretplatnicima.
