Iako postoji više teorija o tome šta skraćenica O.K. predstavlja, danas je opšteprihvaćena pretpostavka da je to fonetska skraćenica za „all correct“ (fonetski: ol korekt – sve ispravno).
Naime, u to vrijeme u američkom novinarstvu su bile dosta uobičajene takve iskrivljene fonetske skraćenice, poput, na primjer, OW za „all right“ (oll wright – sve u redu) i NS za „enough said“ (nuff said – dovoljno rečeno). Tako je i iz „ol korekt“ nastalo OK.
Postojale su i druge teorije o porijeklu ove skraćenice. Smatra se da neki od njih spadaju u kategoriju narodne etimologije i predloženi su samo na osnovu očigledne sličnosti između OK i jedne ili druge fraze na stranom jeziku sa sličnim značenjem i zvukom. Neki primjeri obuhvataju iskrivljenost u izgovoru kod velikog broja potomaka škotskih i olsterskih škotskih (škotsko-irskih) imigranata u Sjevernu Ameriku, uobičajene škotske fraze och aye (oh yes – o da), kao i posuđivanje grčke fraze όλα καλά (ola kala), što znači „sve dobro“.
Neke kasnije odbačene teorijje nastanka ove skraćenice uključivale su porijeklo vezano za sjeveronameričku vojsku kao „o. K“ koja služi kao skraćenica za “Known order“, rutinsku potvrdu za određenu naredbu.
Drugo objašnjenje takođe dolazi iz vojne komunikacije. Prema tom tumačenju OK stoji za zero(0) killed“ (nula ubijenih). U još jednoj teoriji navodi se da nedostatak pravopisnih vještina objašnjava nastanjenje OK-a pričom iz vremena dolaska doseljenika koji su na pitanja carinika da li je prtljag u redu, odgovarali sa all clear (oll klear), odnosno skrćenicom „ok“.
Prvi primjer popularne upotrebe skraćenice OK uslijedio je dvije godine nakon prvog pojavljivanja u novinama, predsjedničkim izborima, kad su inicijalima O.K. nazivali predsjedničkog kandidata Martina Van Bjurena (O.K. je bila skraćenica za Old Kinderuk, jer je Van Bjuren bio iz gradića Kinderuk u državi Njujork).
Tako se skraćenica ubrzo proširila po SAD, a zatim i po čitavom svijetu.
Bez obzira na to da li je ova riječ odštampana kao OK, Ok, ok, okay, okej ili O.K. ona je ispravna i najčešće se upotreba definiše posebnim stilskim priručnikom za odgovarajuću publikaciju. Rječnici i neki od najpoznatijih vodiča za stil, kao što su Čikaški priručnik za stil i Priručnik za stil i upotrebu New York Timesa nemaju konsenzus po ovom pitanju.
