U deklaraciji su se autorizovani predstavnici Srba, Hrvata i Slovenaca saglasili da na bazi samoopredjeljenja naroda i na demokratskim principima osnuju zajedničku jedinstvenu, slobodnu i nezavisnu državu, koja bi bila ustavna, demokratska i parlamentarna monarhija sa dinastijom Karađorđevića na čelu.
U toj unitarističkoj ideji, Srbi, Hrvati i Slovenci smatrani su kao jedan narod tako da se nadalje priznavala samo ravnopravnost njihovih imena, znakova, pisama i vjera, dok se na ostale naroda i narodnosti u budućoj zajednici nije ni mislilo.
Nikola Pašić, predsjednik srpske Vlade je u junu 1917. godine sazvao konferenciju na Krfu, na kojoj su učestvovali članovi srpske Vlade i delegacija Jugoslovenskog odbora na čelu sa Antom Trumbićem. Konferencija je trajala od 15. juna do 20. jula 1917. godine.
Osnovni cilj njenog sazivanja jeste približavanje stavova dviju strana, ali i namjera da se izvrši politički pritisak na sile Antante da odustanu od ideje o opstanku Austrougarske monarhije. Pored ovoga, na sazivanje konferencije su imali veliki uticaj i Februarska revolucija u Rusiji, ulazak SAD u rat kao i revolucionarni pokreti jugoslovenskih naroda u Habzburškoj monarhiji.
Održan je veliki broj plenarnih sjednica, na kojima su se razmatrale razne mogućnosti za rješavanje jugoslovenskog pitanja. Ishod konferencije je bio dokument pod nazivom Krfska deklaracija, koju su potpisali Pašić i Trumbić, a kojom je predviđeno konstituisanje ustavne, demokratske, parlamentarne monarhije, kao unitarne države s decentralizacijom, uz pravo na samoopredjeljenje i nacionalno jedinstvo.
Deklaraciju su sačinjavale dvije cjeline.
Prva cjelina: Odnosi se na temeljne principe za stvaranje zajedničke države. Tu je, prije svega, bio istaknut princip nacionalnog jedinstva troimenog naroda Srba, Hrvata i Slovenaca. Potom se poziva na načelo prava naroda na samoopredjeljenje.
Druga cjelina: Bila je u vezi sa principima na kojima buduća država treba da bude uređena. Država bi se zvala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca i bila bi „ustavna, demokratska i parlamentarna monarhija na čelu sa dinastijom Karađorđevića“, a obuhvatala bi „svu onu teritoriju, na kojoj živi naš troimeni narod u kompaktnoj i neprekidnoj masi“. Država bi imala svoj grb, zastavu i krunu.
Sva tri naroda bi bila potpuno ravnopravna, kao i oba pisma – ćirilica i latinica. Isti slučaj je bio i sa svim priznatimvjeroispovestima, koje bi se vršile slobodno i javno. Građani bi na cijeloj teritoriji imali opšte i jednako biračko pravo, a glasanje bi se vršilo u tajnosti. Ustav te države bi bio donijet od strane ustavotvorne skupštine i on bi bio „osnova cijelom državnom životu, izvor i utoka svih vlasti i prava, po njemu će se uređivati cjelokupni državni život“.
Ustav bi imao za cilj da narodu omogući da razvije svoje posebne energije u samoupravnim jedinicama koje su obilježene prirodnim, socijalnim i ekonomskim prilikama. Ustavotvorna skupština bi ovakav ustav donijela „brojno kvalifikovanom većinom“ i u saglasnosti sa kraljem.
Odredbe iz Krfske deklaracije prihvatio je Crnogorski odbor za narodno ujedinjenje.
