Staljingradska bitka je bila glavna prekretnica u Drugom svjetskom ratu i smatra se najkrvavijom bitkom u ljudskoj istoriji, a o obilježili brutalnost i nebriga za civilne žrtve na objema stranama.
Bitka se sastojala iz njemačke opsade ruskog grada Staljingrada (današnji Volgograd), bitke unutar grada, i sovjetske kontraofanzive u kojoj su konačno bile zarobljene i uništene njemačke i ostale snage sila Osovine oko grada. Ukupni gubici u ljudstvu se procjenjuju na između 1,5 i 2 miliona.
Sile Osovine su izgubile oko četvrtine ukupnog ljudstva na istočnom frontu i do kraja rata nijesu se oporavile. To je bio njihov prvi veliki poraz u ovom ratu. Za Sovjete, koji su izgubili više od milion vojnika i civila za vrijeme bitke, pobjeda kod Staljingrada je značila početak oslobođenja Sovjetskog Saveza, i put ka konačnoj pobjedi nad nacističkom Njemačkom, 1945. godine.
Dok u odnosu na završetak bitke nema nedoumica (Paulus 2. februara 1943. potpisuje akt o predaji preostalih snaga Vermahta snagama Crvene armije), u odnosu na njen početak među istoričarima vladaju nesuglasice koju operaciju Vermahta treba smatrati početkom ove bitke. Tako se u izvorima nalaze navodi o njenom početku od juna pa sve do septembra 1942. godine. ali je 23. avgust kod više izvora uzet za zvaničan datum početka.
Takođe, nesuglasice postoje i u odnosu na broj žrtava te bitke: procjene se kreću od 700.000 pa sve do dva miliona poginulih vojnika i civila.
