Osim Krivošijana, u ustanku su učestvovali i stanovnici Grblja, Pobora, Maina i Brajića.
Ustanak je izbio zbog protivljenja stanovništva Boke Kotorske i Krivošija, koje je bilo pod vlašću Austrougarske, da bude regrutovano u vojsku Carevine. Zakonom o opštoj vojnoj obavezi iz 1868. godine Wehrgesetz Bokelji su izgubili stare povlastice, je rim je nametnuta obaveza da služe u redovnoj austrougarskoj vojsci, pri čemu nijesu smjeli slobodno da nose oružje. Zabrana nošenja oružja bila je glavni povod izbijanja ustanka.
Ustanak je bio žestok bio je jedna od najznačajnijih pobuna u ustoriji ovog kraja. Izbijanje ustanka i borba protiv znatno brojnije, opremljenije i snažnije austrougarske vojske izazivala je istovremeno i čuđenje i divljenje.
Žarište ustanka bilo je u Krivošijama. Nakon neuspjelih akcija gušenja ustanka, Austrougarska je bila primorana da ispuni zahtjeve pobunjenika, u prvom redu onaj koji se odnosio na ukidanje naredbe o regrutaciji.
Mirovnim ugovorom svi su Bokelji izuzeti od Zakona o opštoj vojnoj obavezi, odnosno, iako su bili poraženi u ustanku zbog gubitaka koje su pretrpjeli, postigli su uspjeh. Ustanici su amnestirani, a lokalnom stanovništvu je garantovana naknada štete koju je napravila austrougarske vojske.
Iako je zvanična Crna Gora izjavljivala da će se u tom sukobu držati po strani, u šta Austrougarska nije vjerovala, ustaničke vođe su, nakon povoljno zaključenog mira, poslale na dar knjazu Nikoli zlatom optočenu sablju sa posvetom i „neizmjernom zahvalnošću za obilatu pomoć u najtežim danima ustanka”.
