Bitka se odigrala neposredno nakon ponoći između odreda kneževine Duklje koje je predvodio knez Stefan Vojislav i vizantijskih snaga predvođenih dračkim strategom Mihajlom, a predstavlja iznenadni noćni napad Vojislavljevih odreda na vizantijski logor u planinskim tjesnacima, koji se okončao potpunim porazom vizantijskih snaga i pogibijom smorice njihovih zapovjednika.
Ovom pobjedom, Vojislav je uspio da sačuva nezavisnost Duklje, čime je ona postala prva država sa prostora Balkana koja je uspjela da izbori svoju nezavisnost od Vizantije, kao i da proširi svoju vlast na okolne kneževine (Travuniju i Zahumlje) koje su do tada bile vizantijski vazali. U znak sjećanja na ovu pobjedu, u Crnoj Gori se datum bitke proslavlja kao Dan vojske Crne Gore.
Knez Duklje Stefan Vojislav je pokušao, najvjerovatnije poslije smrti Romana III Argira 1034. godine, da zbaci vrhovnu vlast Vizantije nad Dukljom, ali je njegov uspjeh bio kratkog vijeka i on se već u avgustu 1036. godine našao u Carigradu kao vizantijski zarobljenik.
Putanja kojom su se Vizantinci vraćali, išla je kroz uske prolaze koje je od ranije držao pod kontrolom Stefan Vojislav. Njegov plan je bio da iskoristi svoje visoke položaje i da u iznenadnom noćnom napadu razbije vizantijsku vojsku. Kada su se Vizantinci zaustavili i napravili logor da prenoće, Vojislav je njihovom zapovjedniku poslao jednog Baranina koji je trebalo da ga, kao vizantijski prijatelj, ubijedi da je opkoljen ogromnom vojskom i da mu je bolje da odmah bježi da bi se spasao, istovremeno šireći tu vijest po samom logoru stvarajući paniku. Tokom večeri se na nebu pojavila kometa, što je unijelo dodatni nemir u vizantijsku vojsku.
Narednog dana, tokom noći, Stefan Vojislav je iznenada pokrenuo napad na usnuli vizantijski logor. Napad je počeo udarom sa okolnih visova po logoru, kako strijelama, tako i kamenjem koje je izbacivano iz svih mogućih sprava za bacanje i kotrljanjem velikog stijenja na logor, uz glasnu viku i duvanje u rogove, čime je stvaran utisak da napadača ima mnogo više nego što ih je zaista bilo. Iznenadni noćni napad zatekao je Vizantince potpuno nespremne i njihove snage su u potpunosti razbijene, čime je Vojislav izvojevao veliku pobjedu.
Benefiti bitke po Duklju bili su veliki. Ovom pobjedom, ona je stekla potpunu nezavisnost, pošto Vizantija više nije pokušavala velikim pohodima da povrati svoj suverenitet nad njom. Pored toga, Vojislav je neposredno nakon ove bitke proširio svoju vlast na Travuniju i Zahumlje.
Stanje neprijateljstva prema Vizantiji je nastavljeno do kraja Vojislavljeve vladavine tj. do sredine 11. vijeka. Nakon njegove smrti, došlo je do unutrašnjih borbi oko vlasti među njegovim sinovima, iz kojih je kao pobjednik izašao Mihajlo. Neki istoričari ocjenjuju da mu je pobjedu u tom ratu donijela vizantijska podrška, pošto je on početkom svoje vladavine priznao vrhovnu vlast vizantijskog cara, nakon čega mu je dodijeljena vizantijska titula protospatra.
