Na današnji dan prije 18 godina ispred zgrade Vlade Republike Srbije u Beogradu izvršen je atentat na dr Zorana Đinđića, tadašnjeg srpskog premijera i čelnika Demokratske stranke (DS), čime je izazvano vandredno stanje u zemlji.
Nove vladajuće strukture koje su preuzele vlast na talasu narodnog nezadovoljstva koje je srušilo režim Slobodana Miloševića 5. oktobra 2000. godine nijesu bile dovoljno sposobne da tako čvrsto drže vlast kao njihov prethodnik. Sve državne strukture koje su činile Miloševićev režim su zadržane skoro u neizmijenjenom sastavu i dobile su zaštitu od novoizabranog predsjednika Vojislava Koštunice.
Pokušaji nove vlade da se obračuna sa ratnim zločincima, organiziranim kriminalom i naručiteljima i izvršiteljima političkih ubistava tokom '90-ih su neprekidno bila sabotirana od Koštunice i njegove Demokratske srpske tranke (DSS).
Koštunica je u to vrijeme izjavljivao kako „revanšizma neće biti“, da „treba nastaviti punim kontinuitetom“ i da je „izručivanje Slobodana Miloševića međunarodnom sudu u Haagu čin državnog udara i protuustavni čin“.
Krajem 2001. Đinđić je najavio da će 2002. godina biti godina borbe protiv organizovanog kriminala. U decembru 2002, pet mjeseci ranije donijeti republički Zakon o borbi protiv organizovanog kriminala, usvojen je i u Saveznoj skupštini SRJ, čime je stupio na snagu. Tim zakonom, u pravosuđe su uvedeni Specijalno tužilaštvo za organizovani kriminal i Posebno odjeljenje Okružnog suda u Beogradu za organizovani kriminal (tzv. Specijalni sud), koji su osnovani mjesec kasnije. Takođe, tim zakonom je uvedena i institucija svjedoka-saradnika.
Ozloglašena Jedinica za specijalne operacije, poznatija kao Crvene beretke, sastavljena u mnogome od ratnih zločinaca, plaćenih ubica i mafijaša, u novembru 2001. organizovala je pobunu, blokirajući Savski most u Beogradu. Koštunica i načelnik Vojne službe sigurnosti Aco Tomić poručili su vođi pobune, Miloradu Ulemeku Legiji, da ne brine, jer se vojska neće uplitati.
Rezultat pobune je bio Đinđićev kompromis, gdje je on pristao da postavi Legijinog čovjeka na ključno mjesto u Službi bezbjednosti – odjeljenje za tehniku. Mnogi smatraju kako je upravo to omogućilo atentat, jer je od tada Zemunski klan bio obaviještavan o svim planovima vlade, o planiranom slomu organiziranog kriminala, o hvatanjima ratnih zločinaca, kao i izručivanjima sudu u Hagu.
Novi vladajući krugovi su bili slabi i nestabilni od početka, budući da je DOS činila koalicija od 17 stranaka. Predsjednički izbori, koji su održani prije atentata, na kojima nijedan kandidat nije dobio dovoljno glasova za pobjedu, ukazivali su na krizu u vladajućim strukturama i nestabilne osnove na kojima su postavljene.
Samo nekoliko sedmica prije atentata je na auto-putu Beograd-Novi Sad u jednom od nekoliko pokušaja ubistva srpskog premijera, jedan kamion naglo je skrenuo u traku u kojoj se kretala kolona vozila Đinđićevog obezbjeđenja koja je vozila prema aerodromu. Đinđić se takođe i dalje oporavljao od povrede noge, pa je hodao na štakama, što ga je učinilo još lakšom metom za snajperiste. Vozač kamiona bio je Dejan Milenković Bagzi, pripadnik Zemunskog klana čija je namjera bila da zaustavi kolonu, dok su se u blizini nalazili zavjerenici kako bi „zoljom“ ubili premijera. Milenković je tada priveden samo zbog krivotvorenja isprava i određen mu je osmodnevni pritvor, ali je pušten nakon samo četiri dana, uz obrazloženje kako je on trgovački putnik i da mora da izdržava porodicu.
Đinđić ke pogođen snajperskim hicem 12. marta 2003. godine u 12:25, ispred ulaza broj 5 zgrade Vlade Srbije u Beogradu. Atentat je izvršio Zvezdan Jovanović, pripadnik srpske Jedinice za specijalne operacije, sa prozora kancelarije 55 na drugom spratu zgrade Zavoda za fotogrametriju u Ulici admirala Geprata.
