Prije nekih pola godine, preciznije početkom aprila 2017. , mediji su prenijeli vijest o jednom hapšenju u gradu Rostovu, na jugu države Rusije, izvjesnog Ananija Nina Nikića, a po slobodnom izboru zanimanja – prevodioca crnogorske opozicione partije DF-a. Tema dostupnog saopštenja crnogorskim medijima je glasila:
“Osumnjičeni je lišen slobode radi obezbjeđivanja njegovog prisustva u cilju vođenja krivičnog postupka u vezi sa navedenim krivičnim djelom. On je danas predat nadležnom sudiji koji će mu odrediti ekstradicioni pritvor. Slijedi komunikacija između Crne Gore i Rusije u vezi izručenja ovog lica”.
Plasman & Zanimljivosti: Istini za volju, nepobitno plasirana vijest je glasila da je ruski Interpol lišio slobode Ananija Nikića (59), kojeg crnogorsko tužilaštvo potražuje zbog sumnje da je učestvovao u slučaju „državni udar”. A uz to, istini za tu istu volju, važilo je i da je Ananije Nikić lišen slobode zbog sumnje da je počinio krivično djelo stvaranja kriminalne organizacije iz člana 401a st.2 KZ Crne Gore. Objavljeno je i da je prije hapšenja praćen mjesec dana. A objavljeno je i da je uhapšen samo nekoliko dana prije podizanja optužnice protiv lidera DF-a, Andrije Mandića i Milana Kneževića. Pa…što god to značilo.Ipak, zvanično saopštenje o činu hapšenja Ananija Nikića je izostalo.
Posebna zanimljivost povodom ovog hapšenja pripada i činjenici da je grad Rostov, gdje se hapšenje dogodilo, prilično veliki lučki grad, na “tihom Donu”, sa više od million stanovnika i sasvim izvjesnim brojem pisanih i elektronskih medija. Ipak, niti jedan od tih rostovskih medija nikada nije izvjestio o bilo kakvom hapšenju nekog crnogorskog državljanina po imenu Ananije Nikić.
Posebnu zanimljivost predstavlja i činjenica da se ruska agencija TAS, povodom plasiranja ove informacije, pozvala na crnogorsko Ministarstvo pravde. I ni riječi više.
O tome, ništa nije progovorila čak ni čuvena portparolka Ministarstva spoljnih poslova Rusije Maša Zaharova, ponajprije poznata po tome da se totalno nediplomatski petlja i oglašava na svaku eventualnu diplomatsku aktivnost svoje zemlje. Znate već, onako, iz principa, čisto da se petlja.
A o tome ni riječ nije prozborio ni Sergej Železnjak, funkcioner vladajuće Jedinstvene Rusije, koji se zbog skretanja interesovanja sa njegovog upitno stečenog bogatstva, uredno priklanja ruskim desničarskim snagama u cilju reklamnog “patriotizma”, te bi mu hapšenje jednog saradnika crnogorske desničarske političke koalicije zasigurno bilo obavezno štivo o kojem bi imao što da kaže. E pa, ni od toga nije bilo ništa. Svjedočenje, plus jedna odbrana: Slijedi povratak onoj istini i volji da se do nje stigne. Ananije Nikić je, zaista, bio prevodilac DF-a. U prilog tome je i fotografija sa sastanka lidera Fronta Andrije Mandića i Milana Kneževića sa predsjednikom ruske Dume Sergejem Nariškinim, te već pomenutim Železnjakom, kao i predsjednikom odbora za spoljne poslove Dume Aleksejem Puškovim i šefom Departmana za međunarodnu saradnju Mihailom Paškovim. Doduše, Ananije Nikić je slikan s leđa. No, nije sporno da je prisustvovao tom sastanku. Baš kao što nije sporno i da je učestvovao u aktivnostima DF-a, u to vrijeme, što je svojevremeno potvrdio i sam Mandić. Pri tome, ističe se i podatak da je upravo on doveo ruske televizije za vrijeme protesta 2015. i 2016. godine. Čak, istaknuto je bilo i svjedočenje o tome kako Ananija Nikića “svi opozicionari poznaju”.
A onda, kao jedan od ponajboljih znalaca lika i djela Ananija Nina Nikića, istakao se njegov prezimenjak Slavko Nikić, definisan kao srpski obavještajac. On je pak, lagano ustvrdio da mu je Ananije nudio da bude jedan od ključnih organizatora grupe koja je trebalo da “izazove haos u Crnoj Gori”. Plus, nešto iz Slavkove ispovjesti o tome kako je Ananije došao kod njega u društvu čovjeka koji se predstavljao da je agent ruske obaveštajne službe FSB i tražio da “odradi” posao za “prijatelje iz Rusije”.
Tačnije, Slavko Nikić je bio precizan.
“Nino me pitao da li bih mogao da napravim nešto na teritoriji Crne Gore, ali ne da samo čuje široki auditorijum, nego da odjekne na neki način, da uznemiri”.
A onda je tvrdio da je odbio taj predlog. Doduše, bio je i veoma revnosan pa je provjerio i na čije se ime vodi automobil “reno fluence”, kojim su stigli njegov prezimenjak i „prijatelj iz Rusije”. Sumnja je pala na čovjeka pod imenom Vladimir Popov.
U tu priču, sa sve Slavkom Nikićem, pravo niotkuda, a kao svjedok, umiješao se i vozač Demokratskog fronta Mihajlo Čađenović. I lijepo je čovjek rekao, da Ananija Nikića nikada u životu nije vidio.No, nešto kasnije se ispostavilo da su Čađa “odbranili” Mandić i Knežević upravo sa već pomenutim priznanjem tvrdeći da je Ananije Nikić bio prevodilac, da su ga svi poznavali, te da poznanstvo sa njim nije upitno.
Nešto kasnije, iz DF-a je i komotno poručeno da “tužilac laže”, jer vijest o hapšenju Ananija Nikića, bar prema mišljenju DF-a, opovrgava tvrdnje tužioca da Nikić radi za FSB ili neku drugu rusku obavještajnu službu. Kao, što bi hapsili svog čovjeka…
Tek, ispostavlja se da je to jedan od najinteresantnijih detalja o DF upućenosti u slučaju Ananija NIkića.
Plus ono, ima zabilježeno, s kraja ‘ 90 –tih, o tome kako je baš Ananije Nino Nikić radio za ruski KFOR na Kosovu, te obezbjeđivao logistiku ruskim jedinicama stacioniranim u Prištini.
Gle, zamisli...
No, o svim tim kasnije nastalim potvrdama učešća Ananija Nikića u aktivnostima DF-a, što je do sada utvrđeno kao nesporna stvar, skoro da je krenula navalica. A samo je Čađo odgulio nešto pritvora…
Povratak plasmanu: Za kraj, konačno i zvanično plasirana vijest je glasila - službeni prevodilac Demokratskog fronta Ananije Nino Nikić, kojeg crnogorski istražitelji terete da je bio dio grupe koja je u noći 16. oktobra pripremala teroristički napad nakon izbora, napustio je ekstradicioni pritvor u Rusiji. Uz napomenu, da je navedeni obavezan da se redovno javlja ruskim vlastima.
Osim te informacije, nikakvih daljih saznanja crnogorske vlasti nemaju o sudbini Nikića. Pa, iako je Ministarstvo pravde Crne Gore samo nekoliko dana po hapšenju Ananija Nikića poslalo kompletnu prevedenu dokumentaciju ruskim vlastima na osnovu koje je traženo izručenje.
Odgovor nadležnih ruskih institucija nikada nije stigao.
Isti je slučaj i sa zahtjevima pravosudnih organa Crne Gore u slučaju Eduarda Šišmakova i Vladimira Popova koje tužilaštvo tereti da su organizatori kriminalne grupe koja je pokušala teoristički napad u Crnoj Gori.
Tek, biće da Rusi imaju svoju verziju ove priče.
A ona bi, bar prema svemu što se događalo vezano za prevodioca Ananija Nikića mogla da stane u tek nekoliko uobičajenih riječi za ovakve prilike.
“Vjerujete li vi nama ili svojim očima?”
Željko VUKMIROVIĆ
