Izložba je posvećena stogodišnjici Oktobarske revolucije, a kustoskinja je istoričarka umjetnosti Ljiljana Karadžić.
- Od umjetnosti se zahtijevalo da angažovano i zajedno sa drugim činiocima doprinosi ravnopravnosti, bratstvu i jedinstvu, da bude usmjerena ka temama preko kojih se najučinkovitije mogao izraziti revolucionarni program i ljevičarske ideje, da zapravo bude „ideologija u slikama“. Jedan od imperativa je bio raskid sa predratnom umjetničkom tradicijom koja je smatrana reakcionarnom, a uzori su do 1948. godine i rezolucije Informbiroa traženi u sovjetskim primjerima u koje, što je malo apsurdno, nije bilo dovoljno neposrednih uvida... Ovakva i druga slična „uputstva“, baš poput vizantijskih slikarskih priručnika, bila su na snazi za vrijeme socijalističkog realizma. U ikonografskom smislu dominirala su dva tipa sižea: „partizanski“, sa temtikom iz NOB-a, brojniji, i drugi, sa sižeima obnove i izgradnje. Osim ovih tema, naročito su popularni i masovni bili portreti Tita i revolucionara na javnim mjestima, a njihova ikonička snaga, ideološka funkcija i intencionalna snaga učinili su ih ikonama revolucije. Podrazumijevao se visok stepen srodstva revolucionarnog romantizama i socijalističkog realizma koji su zagovarali „herojski idealizam“ figure, jer se jedino tako mogla prikazati istina o novom čovjeku. Dominacija kulta idealizovanog, monumentalnog tijela bila je „u funkciji didaktičkog saopštavanja određene misli ili poruke vezane za simbolički diskurs moći nove države“ – navela je Karadžić u tekstu za katalog ove postavke.
