Zbornik sadrži sljedeće radove: Nebojiša J. Lazić: „Istorija i mit u Zlatnom runu Borislava Pekića“, Tonko Maroević: „Logika nasilja, ludilo kompromisa“, Milorad Jevrić:“Likovi u romanu HodočašćeArsenija Njegovana“, Aleksandar Gatalica: „Piščev i čitaočev horizont očekivanja u posljednjem Pekićevom romanu Graditelji“, Zora Jestrović: „Savremeno čitanje romana Vreme čuda Borislava Pekića, Siniša Jelušić: „Književnost versus teologija: Pekićeva kritika hrišćanske metafizike“, Radomir V. Ivanović: „Nomadski duh Borislava Pekića (autorskikomentari u vremenu reči)“, Sonja Tomović – Šundić: „Postoje li velike ideje zbog kojih treba ubijati?“, Lidija Tomić: „Žanrovska polivalentnost u dramskim tekstovima Borislava Pekića“, Vesna Vukićević - Janković: „Pekićeva idiosinkrazija prema zvaničnoj istoriografiji“, Jelena Bašanović – Čečović:“Sintaksičko-stilski potencijal jezika u romanu Besnilo Borislava Pekića“, Milun Lutovac: Hronika Najavljene korespodencije“, Branka G. Dragosavac: „Bibliografije o Borislavu Pekiću“.
Nebojša J. Lazić u svom naučnom radu ističe da Borislava Pekića, pišući o sudbini porodice Njago/Njegovan u romanu Zlatno runo, zanima sudbina čovjeka kao vrste. Pekić smatra da je sudbina civilizacije da živi u distopiji, a da utopiju ostvaruje jedino u polju umjetnosti.
Zora Jestrović u svom radu, u kontekstu intertekstualnosti, otkriva fenomene čuda i čudozvorstva na savremenom i svevremenom planu značenja. Analizirani su potencijalni uzroci i načini razaranja poznatih biblijskih tekstova, kao inačin njihove transformacije u nove tekstove, pisane prema premisama vlastite poetike pisca.
Siniša Jelušić u radu„Književnost versus teologija: Pekićeva kritika hrišćanske metafizike“ interpretira problem dominantne semantičke kategorije Pekićevog teksta: antropologija zla, koja se u različitim oblicima pojavljuje u književnom tekstu.
Sonja Tomović – Šundić u ovom zborniku je zastupljena radom „Postoje li velike ideje zbog kojih treba ubijati?“ u kojem analizira Pekićevo tumačenje nacističke ideologije. „Ukazuje na fenomn totalitarne države, povezanost nasilja sa ideologijom i na smisao političke torture. Posebno preispituje ulogu intelektualaca u vremenu uspona nacističke ideologije sa ciljem da se obrazlože Pekićeve dominantne antropološke ideje, uvid u ljudsku prirodu, fenomenologiju zla i nasilja, koje se permanentno obnavlja u ljudskoj istoriji.“
U radu „Pekićeva idiosinkrazija prema zvaničnoj istoriografiji“, Vesna Vukićević – Janković ističe da „zvanična istoriografija za Pekića predstavlja demonijastički konstrukt, dok su mitovi sredstvo da se zvanična istorija destruira i (de)konstruiše. U središtu istraživanja ove konstante Pekićevog poetičkog postupka nalazi se roman Atlantida koji je određen kao antropološki epos, posredstvom kojeg se projektuju semantički disperzivna umjetnička, filozofska i religijska saznanja, a kojima se rasvetljava odnos kulture i civilizacije“.
Jelena Bašanović-Čečović u svom radu sagledava osobenosti sintaksičke strukture romana Besnilo kroz analizu organizacije rečenice kao gornje granice sintakse, ali i načini ulančavanja rečenice u teks kao nadrečenično jedinstvo.
Ovim zbornikom se nastavlja proučavanje bogatog književnog djela Borislava Pekića, koji je, kako u uvodniku piše akademik Dragan K. Vukčević „sa urođenim gospodstvom nosio brojne darove, među kojima su se u njemu uravnotežavali dar pjevanja i dar mišljenja.Kako to biva kod velikih pisaca, njegova riječ je bila sjenka misli, misao sjenka ideje, a ideju je obasjavala svjetlost koja nije od ovog svijeta“.
Obimnoj bibliografiji o Borislavu Pekiću, koja je data na kraju Zbornika („Borislav Pekić – devedeset godina od rođenja, 1930-1920“) pridružuju se i radovi sa ovog naučnog skupa.
