Saga o formiranju (crnogorske) vlade odavno je poprimila karakter sukoba koji neodoljivo podsjeća na epizode Hladnog rata a ne na demokratski proces tipičan za razvijene evropske države.
Nije samo u pitanju liderska sujeta odnosno borba za prevlast unutar novosnovnanog pokreta, kako se to želi predstaviti, već suštinski pokazatelj ko zapravo upravlja procesima u jednoj od najmlađih NATO članica.
Još od prvog nastupa trenutnog predsjednika države nakon završenih izbora postalo je jasno da nedvosmisleno agitovanje za ulazak DF u Vladu nije autohton politički stav već refleksija strategije za pokoravanje Crne Gore koja se vrlo sistematično sprovodi iz Beograda.
Dakle, od samog početka predsjednik države se postavlja kao propagandista ostatka poražene retrogradne politike i njihovih izvođača radova u obliku tehničkog premijera. Istovremeno, tom političkom zamešateljstvu (ne)očekivano su se priključile i Demokrate.
U jeftinom političkom performansu dokazale su da ne propuštaju priliku da propuste priliku da pokažu suštinsku političku autonomiju i kakav takav građanski karakter. Postavljajući politički i logički nerazumne uslove guraju mandatara u naručje DF-a.
Sve to iz NYC prati i sami tehnički premijer koji se ne miri tako lako sa sporednom ulogom koja mu se nameće već kalkuliše idejom o novim izborima. Odnosno planom B u slučaju da se Vlada sa DF-om ipak ne formira.
Na makro nivou sve ovo je zapravo dio sukoba koji Vučić pokušava da vodi protiv zapadne politike, a koja ja sa terena Srbije izmještena u Crnu Goru, razumije se, uz jasan cilj da se očuva politički kapital odnosno uticaj stečen litijaškom kontrarevolucijom.
U dosadašnjem skoru čini se da zapravo Vučićeva agresivna politika ostvaruje sve svoje strateške ciljeve. Sa druge strane, kako je to puno puta kazano, američka politika boluje od kratkovidosti. Identičan model prve apostolske vlade, preslikan na manjinsku pokušava se prenijeti na ovu sadašnju.
60Prije svega, jer sama zapadna politika griješi u identifikovanju saveznika i partnera među crnogorskim političkim akterima. Kako drugačije objasniti zaljubljenost u samog Abazovića koji je ništa drugo do medijsko politički proizvod ruskih i srpskih obavještajnih službi.
U nastojanju da se formira vlada, zapadni partneri ponovo ignorišu jer javno ne kritikuju ponašanje predsjednika koji čak i da sad popusti pravi tempiranu bombu u temlje te vlade. Jasno je da ta politika vodi u propast ne samo Crnu Goru nego posredno cijeli region.
Umjesto da same zapadne diplomate iniciraju najlogičnije rješenje, veliku koaliciju, koje bi trajno stavilo tačku na Vučićev uticaj u regionu pribjegava se političkoj akrobatici koja stvara samo privid normalnosti. Instrumenti koji SAD i EU imaju u svojim rukama dovoljni su da stabilizuju prilike pod pretpostavkom da su partneri pravilno prepoznati.
Odnos koji većina zapadnih diplomata ima prema DPS je najbolji dokaz teze o fundmentalnom nerazumijevanju procesa i politika koje se kreiraju protiv svega euroatlantskog na Balkanu. Umjesto blago tenzičnih izjava o prirodi i karakteru sastanaka sa Milatovićem energiju je bolje potrošiti na jačanje onog dijela PES-a koji želi ili misli da želi nastavk evropskih integracija čak i ako je taj broj u startu značajno manji.
Svako drugo rješenje je poraz Zapada, poraz Crne Gora i poraz cijelog regiona. Slaba vlada u Crnoj Gori čak i sa Spajićem na čelu bila bi jedina lošija opcija od onog što se do sad Crnoj Gori nudilo.
