Zelena pupavka (Amanita phalloides) je veoma rasprostranjena pečurka iz porodice Amanita. Poznata je kao najotrovnija pečurka na planeti koja je odgovorna za smrt na hiljade ljudi širom planete.
Nije uvek zelena, kako kaže ime, već postoje forme bijele, smeđe i žute boje. Pupavka je pretežno rasprostranjena na nižoj nadmorskoj visini, kraj listopadnog drveća ili borova, ali se može naći i u bukovim šumama na višim nadmorskim visinama Crne Gore.
Prema zvaničnim podacima, smrtnost od ove gljive je čak 95 odsto. Jedan njen klobuk od 20 grama ( pečurka se sastoji od drške i lobuka-šešira) može da usmrti čak tri odrasle osobe.
Od otrova pupavke nema lijeka jer njen otrov uništava jetru u veoma kratkom roku koji se mjeri satima. Znaci trovanja nastupaju relativno kasno i podmuklo.
Znaci trovanja su, prije svega, povraćanje, jak proliv, slabost i javljaju se 7-8 sati posle uzimanja gljive, a nekada i poslije dva dana. Otrovanog treba hitno transportovati u bolnicu. Nema protivotrova. Pacijentu se moraju dati velike doze penicilina i hiperbaričnog kiseonika.
Klobuk ove gljive širine je do pet santimetara. Bijele je boje i prekrivena je krljuštima boje lješnika. Listići su slobodni, gusti, različite dužine i široki. Ispod prstena, prema dnu postaje sve više ružičasto-smeđa.
Raste od juna do novembra. Ova gljiva često se može zamijeniti sa još nerazvijenim sunčanicama i šampinjonima, koji pripadaju porodici jestivih gljiva.
Osnovna razlika između zelene pupavke i sunčanice je što sunčanica ima daleko prijatniji miris, drugačiju boju i znatno je veće veličine. Nadalje, sunčanica je suva gljiva, prsten oko drške je "čupav", cijela gljiva je nekako paperjasta. Pupavka je čvršća, tvrša i više glatka..
Oni koji su imali sreće da probaju zelenu pupavku, a čudom su ostali živi – kažu da je ukusna. Ljubitelji pečuraka – oprez!
P.Z.
