Prema riječima trenera Kendo kluba Budućnost, Dejana Đuraškovića, koji se već 16 godina bavi ovom disciplinom, trenirajući kendo, moguće je upoznati sopstvene granice, pa ih tako pomjerati do željenih limita, koje je moguće testirati i koje će odgovoriti mnogim životnim izazovima.
''Poniznost je vrlina koja se i te kako može naći u kendou, a gordost i uzvišenost su odlike koje kendo suzbija bruseći karakter do te mjere da shvatite koliko ste na zemlji. Kada se na kraju kroz trening i zasluženo uzdignete taj izbrušeni karakter nije sklon tome da primjećuje koliko je on napredovao iznad drugih, već na umu ima samo osjećaj o tome koliko mu još truda treba da bi bio bolji od samoga sebe'', ističe Dejan.
Odavanje poštovanja: Put mača ili kendo, doživotna je borba koja simbolizuje guranje sopstvenog karaktera do granica pucanja, a za cilj ima spajanje duha, tijela i mača u jednu savršenu, nesalomljivu cjelinu, jer tek onda kad oni postanu jedno živo biće i jedan karakter, tada se može reći da je put počeo. U milenijumu u kojem tehnologija ima dominantnu riječ ljubitelji ove vještine, čvrstog stava, hladnog pogleda i mirne glave čuvaju i uzdižu istoriju i tradiciju kenda. Kroz konstantnu upornost na treninzima, borci su odjeveni po uzoru na tradicionalnog japanskog ratnika stičući nesvakidašnju koordianciju elegantnih, ali pažljivo spojenih pokreta koji omogućavaju da u djeliću sekunde nadmaše sopstvena očekivanja i savladaju protivnika. I to na isti način kao što je nekad samo treptaj oka dijelio samuraja od života i smrti, a da pritom odaju poštovanje i zahvalnost.Dejan kaže da je borba na treningu između dva protivnika takozvana, ''Ippon shobu'' borba u kojoj protivnik vama ili vi protivniku, kada se to desi treba da priznate pobjedu.
''To je osim fizičkog napora takođe i napor za sujetan karakter, jer nema boljeg lijeka za mentalne borbe u pravom smislu riječi, vi onako poraženi još treba i da se poklonite protivniku i tim gestom priznate poraz'', dodao je on.
Vojska umjesto vojske: Kako je kendo bio dio vojne obuke tako je sve aspekte vojne discipline i posvećenosti zadržao i do današnjeg dana i te aspekte prenosi na treninge i sam sport u cjelosti.Trening kako to obično biva počinje zagrijavanjem nakon čega se radi poseban vid zagrijavanja zvan ''suburi'' u kojem se koristi kendo mač (shinai). U toku ovog zagrijavanja se ponavljaju osnovni zasjeci a tokom kojih cijela grupa mora biti sinhronizovana te ponavljati vježbe kao jedan. Nakon toga sve prisutne kendoke se poređaju po ranku od najvećeg do najnižeg ispred trenera i sjednu u seizu (sijed na listove). Nakon kratke meditacije odaje se poštovanje treneru i ulazak u opremu i početak treninga može da počne. Ako u grupi postoji novajlija on se odvaja u zaseban dio u kojem vježba osnove kendoa: kako se praviln održi shinai, osnovni kendo stav (kamae), kendo terminologiji i pravilima ponašanja u sali za treninge (dojo). Ova posljednja stavka i nije u tolikoj mjeri izražena u ostalim sportovima ali se u kendou njoj posvećuje posebna pažnja.
Tehnike borbe: Kada se dođe do faze u kojoj je ''sam rad'' u pitanju on se zasniva od dijela treninga u kojem se praktikuju zasjeci, tehnike, kretanje. Iako možda neki kendoka savršeno zna ove stavke to ne znači da on/ona može preskočiti ovaj dio treninga već mu se mora posvetiti sa istom pažnjom kao i prvog dana. Ipak ideologija pojedinih trenera se može svesti na pronalazak tog jednog jednostavnog napada kojim ćete u djeliću sekunde sa minimalnim naporom i pokretima iznenaditi i savladati svog protivnika a da pri tom pokažete svoju dominaciju i borbeni duh. Da bi ste postigli poen morate pogoditi jednu od četiri, opremom zaštićene zone: Glavu (men), ručni zglob (kote), stomak (do) ili grlo (tsuki). Pri kraju treninga dođe red na jeigiko (borbe) u kojima kendoka za cilj ima da pravilno upotrijebi sve tehnike i napade koje zna u borbenom okruženju. Prije i posle svake vježbe naklonom (rei) kendoke iskazuju poštovanje protivniku, a posebno učiteljima ili nosiocima visokih majstorskih zvanja. Slično važi i pri ulasku i izlasku iz sale za treninge, te su ovo samo neke od stvari na kojima se insistira jer ovakav pristup i ponašanje se kasnije prenose i na kendo takmičenja kada se bilo kakav vid nepoštovanja protivnika ili sudija u toku borbe sankcioniše.Na primjer ,na nedavno završenoj olimpijadi sjvedočili smo slavlju sportista nakon postignutog poena ili pobjede na meču. Dok je god to za sve ostale sportove normalno u kendou je taj vid ponašanja nedopustiv i nepristojan, te se čak i nakon postignutog poena, ako bi kendoka izrazio takav vid ponašanja, oduzima poen.
Borba sa mentalitetom: Iako je kendo danas sport, oni koji ga praktikuju posmatraju ga kao potpuno drugačiji univerzum. Sportska priznanja i dostignuća se zapravo nalaze na posljednjoj ljestvici, dok je prioritet izdizanje ličnosti, sticanje drugačijeg pogleda na svijet, jačanje uma i priprema za prevazilaženje kako sportskih, tako i životnih prepreka. Osim borbe sa samim sobom i protivnikom, ljudi koji praktikuju kendo u Crnoj Gori moraj uda se bore i sa svojim podnebljem koje, rekli bi se, ima zacrtanu odbojnost prema svemu što je strano i drugačije od naših shvatanja. Mnogim stanovnicima naše države ova vještina izgleda kao ''obično dranje i mlaćenje motkama'' te kritike i neshvatanje okoline stvaraju dodatan teret. Uprkos tome, radeći u kamenoj Crnoj Gori, gdje uslovi i znanje nijesu na svjetskom nivou, snažan borbeni duh koji naš narod kultiviše, dolazi do izražaja kao pogodno tlo za razvoj ove discipline.''Dokaz za to je činjenica da je Kendo klub Budućnost već nakon nepunih godinu dana, postojanja počeo da postiže takmičarske rezultate u Evropi, gdje je svoj evidentni manjak tehnike kompenzovao viškom borbenosti'' , veli Đurašković.
Prema njegovim riječima postoje određene osobine koje karakterišu prosječnog Crnogorca, pa je modifikacija pristupa disciplini neminovna kako bi se iz ove sredine izvukao maksimum u sportskom smislu. I pored toga kendo je nepokolebljiv sistem koji na kraju uvijek disciplinuje i one najtvrđe crnogorske glave.
Luka ĐURIĆ
