Rad objavljen u stručnom časopisu “Sel” sugeriše da se ovim procesom može objasniti kako je naša vrsta razvila sposobnost govora i složeno ponašanje i ovladala alatima.
Originalni gen i njego duplikat u principu stvaraju slične proteine, za koje je poznato da pomažu u razvoju mozga. Naučnici su, međutim, u dvije zasebne studije ustanovili da je upravo druga verzija ona koja neuronima omogućava da razviju duže dendrite, svoje “prste” kojima skupljaju nervne impulse drugih ćelija.
To je, po svoj prilici, dovelo do nastanka i umrežavanja većeg mozga, negdje u doba kada je australopitekus, ili “majmunoliki čovjek” počeo da evoluira u Homo Sapiensa.
Profesor Frank Poleks, sa Istraživačkog instituta Skrips u Kaliforniji, tvrdi da je SRGAP2 “bio jedan od oko 230 gena koji su se kod ljudi udvojili nakon njihovog odvajanja od majmuna”, dok genetičar Ivan Ajhler sa Univerziteta u Vašingtonu smatra da su “to možda bili procesi koji su omogućili radikalne promjene u razvoju i funkciji mozga”.
Pored toga što nude uvid u nastanak modernog ljudskog mozga, rezultati ovih istraživanja donijeli su i korisna saznanja o neurološkim oboljenjima mozga, kao što su autizam, epilepsija i šizofrenija, kod kojih je narušen razvoj veza među ćelijama.
