Sveti Đorđe je malo ostrvo ispred Perasta sa istoimenom crkvom. Oko crkve se nalaze samostanske zgrade, odbrambeni zid i staro groblje. Kao vrijedan primjer sakralne arhitekture vodi se kao zaštićeno kulturno dobro od 1957. godine.
Ne zna se kada su na njemu zabilježeni prvi tragovi života. Mavro Orbini piše da su Rimljani na ostrvu bili podigli tvrđavu koju su kasnije bili povjerili Peraštanima. Prva crkva se pominje 809. godine, kada su benediktinci sa ostrva pozdravili brod koji je dovozio relikvije Svetoga Tripuna. U 12. vijeku i drugi istorijski izvori pominju da se na ostrvcu nalazi benediktinska opatija. Patronat nad njom imali su Kotorani čemu su se Peraštani dugo suprotstavljali i vodili dug spor. Kotorani gube taj spor, a juspatronat nad opatijom preuzima mletački senat, koji od tada postavlja opate.
Turci pljačkaju ostrvo 1654. godine. Crkva je veoma stradala u velikom zemljotresu 1667. godine, kada se bio obrušio svod i apsida i stradao veliki broj ljudi koji su prisustvovali uskršnjoj službi.
Poslije toga se dugo radilo na obnovi čitavog kompleksa. Crkva dobija izgled koji je do danas zadržala. To je jednobrodna građevina sa kvadratnom apsidom. Uz nju je prislonjen niski zvonik sa jednim horizontalnim vijencem i piramidalnim završetkom. Crkva je zidana pritesanim kamenim kvaderima, bez posebnih stilskih odlika. U doba Napoleonove okupacije Boke, tu je bila vojna kasarna.
Kompleks predstavlja jedinstvenu ambijentalnu cjelinu, neobičnu po izgledu i zanimljivu po istorijskoj ulozi koju je ostrvce imalo u istoriji Perasta. U starom groblju su sahranjivani najugledniji Peraštani. Na nadgrobnim pločama su reljefni prikazi grbova pojedinih „kazada“. Unutar crkve postoje 72 groba s natpisima i grbovima plemićkih porodica (Zmajevići, Brajkovići), a izvan crkve su grobovi onih koji su bili „manje poznati Peraštani“. Pretpostavlja se da su u grobu tik pored zida crkve pokopani legendarni Katica Kalfić i Ante Slović, peraški Romeo i Julija.
Legenda se prenosi više od dva vijeka „od usta do usta” i tako traje do danas. Priča je o djevojci Katici Kalfić koja je živjela u Perastu i francuskog vojnika Ante Slovića koji je služio na ostrvu Sveti Đorđe.
Priča počinje 1813. godine kada je Boka Kotorska okupirana od strane Francuza. Na ostrvu Sveti Đorđe u artiljerijskoj jedinici služio je mladi oficir, Dalmatinac sa ostrva Cresa Ante Slović. Šetajući peraškim ulicama spazio je djevojku i odmah se zaljubio. Peraška ljepotica je mladom oficiru uzvratila ljubav. Vjerovali su i nadali se da će nakon završetka rata živjeti zajedno i srećno i nisu ni slutili nesreću koja je nadolazila.
Peraštani su se pobunili protiv postupaka francuske vojske i osvojili su tvrđavu Sveti Križ i na nju istakli austrijsku zastavu. Kao odgovor na to, francuski zapovjednik naredio je da se na grad puca iz topova koji su se nalazili na ostrvu Sveti Đorđe. Prvi plotun ispalio je francuski oficir Ante Slović. Peraštani su kao znak za prekid vatre istakli bijelu zastavu.
Ante je zatim zaveslao prema Perastu, hitajući ulicama ka kući svoje drage Katice. Zatekao ju je kako leži u postelji mrtva. Rečeno mu je da je ubijena topovskom granatom. Ljudi ni slutili nisu da je upravo on nenamjerni ubica, već su ga sažaljevali zbog gubitka. Sljedećeg dana, po običaju, pogrebna povorka je napravila krug po gradu i došla do obale, odakle je pošla barkama do ostrva Svetog Đorđa – ostrva mrtvih gdje se nalazi lokalno groblje Perasta.
U jednoj od tih barki na ispraćaju na vječni počinak djevojke Katice je bio i Ante Slović. Tada je odlučio da skine vojničku uniformu i postane čuvar groba svoje drage i da ostatak života provede u porušenom samostanu Svetog Đorđa. Kao jedini stanovnik ostrva mrtvih, Ante se zaredio i postao fra Frano.
Nedugo poslije toga Francuzi su napustili Boku, ali stigli su Englezi kao novi okupatori ostrva. Čuli su priču o ovom pustinjaku tako da ga nisu dirali. Pošto im je trebalo za opsadu Kotora, Englezi su sa ostrva odnijeli municiju i topove i među tim topovima je bio i onaj iz kog je fra Frane usmrtio voljenu Katicu. Na njemu je ucrtao crni krst.
Prolazile su godine, fra Frane je živio na ostrvu sam i čuvao grobove. Na ostrvo su dolazili Peraštani obilazeći grobove svojih pokojnih, kao i grob Katice Kalfić, a fra Frana je posjećivao Vicko Muzarević radi obavljanja svešteničkih dužnosti.
Na Katičinom grobu uvijek je bilo cvijeća i gorjela je svijeća. Peraštani su jedne noći primijetili da se ne vidi svjetlost svijeće sa Aničinog groba. To je bilo prvi put od njene smrti i ujutru su se zputili ka ostrvu. Pored Katičinog groba našli su fra Frana mrtvog. U ruci su mu našli poruku u kojoj je pisalo da želi da ga sahrane kraj Katice. Fra Franu su Peraštani ispunili želju i sahranili ga uz njegovu voljenu. Uz zid crkve je grob na kome nema natpisa, iznad kojeg su dva čempresa koji se naslanjaju jedan na drugi i u visini spajaju.
Zbog brojnih legendi i životnih priča vezenih za ovo mjesto nastao je naziv „Ostrvo mrtvih kapetana“. Smatra se i da je ovo ostrvo inspirisalo poznatog švajcarskog slikara A. Beklina za njegovu čuvenu sliku „ Ostrvo mrtvih“.
Novinar i publicista Tomislav - Tomo Grgurević u knjizi „Tajne bokeljskog ostrva Sveti Đorđe“ zapisao je koliko je interesovanje za ovo ostrvo i crkvu bilo kroz istoriju:
„Bilo je ostrvo Sveti Đorđe mjesto gdje su nekada pirovali bogovi. Kada su prošla ta vremena počeli su stizati ''živi bogovi''. Prve krunisane glave, koje su počele ophodnju ostrva, bili su Agron i ilirska kraljica Teuta, a legenda kaže da je ovdje bio i rimski car Dioklecijan došao da bi Pirustima zahvalio za odbranu Rimskog carstva na toj njegovoj granici. Bili su to još austrougarski car Franjo i bugarski Boris. Tu je bio navratio italijanski kralj Vitorio Emenule, egipatski Faruk i grčki Pavle. Jednog dana pristao je ličnom jahtom engleski suveren Edvard VIII. Ispričao mu je bio vojvoda od Kenta da je u Boki lijepo pa došao da uživa. Stizali su i Tito, Hruščov, Čaušesku.
Ostrvu su se divili i ljudi od pera: Bajron, Bernar Šo, Stendal, Pier Loti, Artur Miler, Hemingvej, dva Sima: Milutinović i Matavulj, tri Vuka: Karadžić, Popović i Vrčević, Danilo Kiš, Ivo Andrić, Branko Ćopić... Veliki broj slavnih ovdje su zastali da bi se divili, uživali u ljepoti. Oni bi se uzbudili kada bi čuli stravične priče o životu na tada već mrtvom ostrvu. Kada su pisali o Boki nikada nijesu zaboravljali ''prokleto ostrvo'' na kome žive još samo mrtvi.
Sveti Đorđe bio je i ostao i inspiracija slikara. Bocklin, Milunović, Meštrović, Aralica, Stanić, Prijić, Đuranović. Sa njega su slikali Perast, Gospu, Stoliv, Verige, Svetu Neđelju. Sa ostrva je slikan i pejsaž Svetog Đorđa na kome dominiraju čempresi i crkva.
Ostrvo sa živim čempresima, crkvom, bedemima, puškarnicama i vidionicima, veoma je ostarilo. Svetom Đorđu je breme godina težak teret. Sada mu ljudi nastoje zavidati rane i tako olakšati teret godina. Sada na Svetom Đorđu vladaju mir i spokoj.“
