Autori ideje o dvojnom državljanstvu između Crne Gore i Srbije isti su oni koji su lansirali ideju Srpskog sveta.
Naime, Srpski svet ne može se realizovati bez jednog ovakvog sporazuma. Kreatori ove ideje-Vučić i Vulin, znaju da ne mogu državu Crnu Goru inkorporirati u Veliku Srbiju sa 28% onih koji se izjašnjavaju kao Srbi, pa su zato odlučili da izmijene nacionalnu i etničku strukturu u Crnoj Gori, i to na dan izbora.
Kako to izgleda, vidjeli smo na primjeru Beograda kada su glasači iz ruralnog dijela BiH prevoženi autobusima i kamionima i isporučeni na dan izbora da odluče kako će živjeti, ne uvezeni glasači, već stanovnici Beograda.
Prije toga, oni su dobili srpsko državljanstvo, a policija im je upisala prebivalište u Beogradu, često na lažnim adresama, pa se tako dogodilo da su jednom takvom glasaču stavili prebivalište u stanu opozicionog aktiviste, koji je potvrdio da ovaj glasač iz entiteta RS nikad tu nije boravio (što nije spriječilo izbornu komisiju da istome dozvoli glasanje).
Rezultat ovog političkog inžinjeringa jeste nepriznavanje ovih izbora od strane međunarodne zajednice i opozicije, kao i demonstracije građana i studenata opravdano nezadovoljnih zbog izborne krađe.
Sada se taj isti recept pokušava primijeniti i u Crnoj Gori, potpisivanjem sporazuma o dvojnom državljanstvu, kojim bi se omogućilo državljanimaSrbije, koji su svoj život vezali za Čačak, Pirot, Leskovac, Prokuplje i druge srpske gradove, da mogu da utiču na kretanje i pravac razvoja Crne Gore, sasvim sigurno ne ka Evropi, već ka Srbiji, kao njenoj provinciji.
Posebni cinizam ove deje o dvojnom državljanstvu predstavlja nesporna činjenica da je Srbija zastrašivanjem uspjela da svede broj Crnogoraca u Srbiji na 30.000, a ovim sporazumom bi dala državljansvo neuporedivo većem broju ljudi.
Ovakvim izbornim inžinjeringom bi Srbija lako dobijala sve naredne izbore u Crnoj Gori, ali i mogućnost da prilagodi Ustav Crne Gore svojim interesima, a vremenom i da anektira Crnu Goru.
Kako bi se tada živjelo u Crnoj Gori, najbolje govore statistički podaci iz perioda ranije aneksije Crne Gore od strane Srbije (1918-1941), i postojanja velike gladi, a ponešto možemo i sada da naslutimo iz ove galopirajuće inflacije od 2020, koja još traje.
Naime, nije realno očekivati da jedna ipak siromašna zemlja kakva je Srbija omogući sve i da to želi dobar standard građanima Crne Gore.
Mnogo je izvjesnije da Srbija vidi Crnu Goru kao Rudnik uglja u Pljevljima, gdje je, zahvaljujući zaključenom sporazumu sa upravom postavljenom od velikosrpskih partija, Srbija na dobitku 100 miliona eura, dok je Crna Gora na gubitku 100 miliona eura, a u slučaju spora, ugovorena je nadležnost suda u Srbiji.
Dakle, ni Srbija ni Rusija ne prave dobar standard žiteljima kolonijalnih država, već samo omogućavaju dobar standard šefovima partija koji slijede njihove interese, a ne interese svoje države.
Nesporni dokaz navedenog je tajno zaključenje Temeljnog ugovora od strane prethodne Vlade Dritana Abazovića, koji predstavlja veliki zločin protiv Crne Gore - MAGNUM CRIMEN kojim (zločinom) je omogućeno Crkvi Srbije nezakonito otimanje najvrednije sakralne i kulturne imovine Crne Gore, u korist velikosrpskih institucija.
Ovaj zločinački čin je omogućio protivustavnu klerikalizaciju crnogorskog društva i nadmoć Crkve Srbije u odnosu na državne institucije, koje su ponižene u toj mjeri da crnogorsko tužilaštvo ne smije da podnese optužni akt protiv popa koji poziva na ukrajinizaciju i genocid Crnogoraca, ali zato podiže prijavu protiv profesora dr Bobana Batrićevića, koji kritikuje najavljeni genocid, čime se Crna Gora izjednačava, u jurističkom smislu, sa državama na Bliskom istoku, gdje vjerske vođe vode glavnu riječ u državnim poslovima.
Dakle, isto kao što potpisivanje Temeljnog ugovora nije predstavljalo „pomirenje“ građana, već koruptivni pravni posao kojim je, suprotno Zakonu o državnoj imovini, besplatno prenijet najvredniji dio imovine Crne Gore na Crkvu Srbije, isto tako najavljeni sporazum o dvojnom državljanstvu nema nikakve benefite za državljane Crne Gore, s obzirom na to da isti mogu lako dobiti državljanstvo Srbije, i bez ovog sporazuma.
Naprotiv, predloženim sporazumom o dvojnom državljanstvu građani Crne Gore gube mogućnost da slobodno biraju i budu birani na izborima, tako da bi prihvatanje jednog takvog sporazuma predstavljalo samoubistvo Crne Gore u državno-pravnom smislu.
Naime, postoje zemlje koje imaju dvojno državljanstvo, ali su to imigracione države koje imaju potrebu za radnom snagom iz drugih država, dok sa druge strane, postoji i veliki broj država gdje je za sticanje državljanstva neophodno, kao u Crnoj Gori, odreći se drugog državljanstva, kao npr. Austrija, Njemačka. Na tome posebno insistiraju države koje kao Crna Gora, imaju susjede koji imaju teritorijalne i druge pretenzije na njihovu teritoriju, a to su Ukrajina,Estonija, Latvija, Litva, ali i Nizozemska, Španija, Bugarska, Norveška.
Postoje i poslovni modeli dobijanja državljanstva po osnovu investiranja, a koji je važio i u Crnoj Gori, što je neuporedivo bolji model nego besplatno odobravanje državljanstva građanima druge države, koji će svojim glasovima brutalno izmijeniti političke, ekonomske i pravne odnose u Crnoj Gori.
(Autor je advokat i član Glavnog odbora Crnogorske evropske partije, kao i jedan od njenih osnivača)
