Dušan Vuksan, u svom rukopisu „Potonji dani Crne Gore“, piše da nakon aneksije Crne Gore 1918. nijedan crnogorski vladar u potonjih dvjesta godina nije ostao pošteđen od klevete. Pa je vladika Vasilije, proglašen (je) za običnog lažova, sav mučenički rad Petra I sastajao se u kletvi; vladika Rade (Petar II) „sputavao je demokratske slobode“ i nasrtao na čast Crnogoraca, knez Danilo bio je običan zlikovac, a potonji kralj predstavljen je kao čovjek, koji je bio kadar za novac sve učiniti, pa čak i svoju rođenu zemlju izdati!
Andrija Luburić, srpski istoričar, i ne samo on, u svom djelu Kapitulacija Crne Gore – Dokumenti I, piše u godinama nakon Velikog rata: Kralj Nikola nije bio prvi Petrović, koji je prodavao svoj narod i izdao Srpstvo i Rusiju, nego poslednji. Kao potvrdu svoje teze navodi riječi ruskog grofa Dolgorukog, prilikom njegove pośete Crnoj Gori 1769. godine, koje je ovaj navodno zapisao u svom dnevniku, da je vladika Sava Petrović odani špijun mletački.
Njegov naslednik vladika Petar nazvan „Sveti“, kaže Luburić, sedeo je na crnogorskoj mitropolitskoj stolici blizu pedeset godina. On je u doba Karađorđevog ustanka prigrabio i svetovnu vlast u svoje ruke. Radio je protiv Rusije i Karađorđa. Odmagao je Hercegovcima za sve vreme njihove oslobodilačke borbe. Pomagao je Austrijancima 1797. da zauzmu Boku i namorao je tada Rišnjane i Paštroviće da prime austrisko ropstvo. Svoje viđenje Petra I Luburić izlaže na više strana, maltene ga optužujući da je zahvaljujući njegovoj izdaji Prvi srpski ustanak propao i da je vladika Petar sve (ove) planove i velike Karađorđeve uspehe pretvorio u neuspehe.
Jovan S. Plamenac je u beogradskoj Tribuni pisao 1925. godine da su pristalice prisajedinjenja Crne Gore Srbiji vukli kosti Sv. Petra Cetinjskog po prašini ispred Cetinjskog manastira, namjeravajući da ih spale kao što su spaljene kosti Sv. Save na beogradskom Vračaru. U tome su ih spriječili francuski vojnici.
Poznat je i događaj u Nikšiću iz decembra 1918, kada su srpski oficiri, praćeni grupom najgore fukare, uzeli tri kovčega nalik mrtvačkim, na jednom je bilo napisano Sv. Vasilije, drugom Sv. Petar, a na trećem je bila crnogorska kruna. Kovčege su pronijeli kroz grad, na način kako se čine crkvene procesije, iskopali tri rake na nikšićkom trgu, položili kovčege u njih. Zatim su održali opijelo i umjesto posipanja vinom, urinirali preko tri kovčega. Dušan Stajić, pješadijski poručnik, Mijušković, pješadijski poručnik i artiljerijski poručnik Tunguz.
Nije nemoguće da su se, ironijom sudbine, potomci ova tri „junaka“, ili onih što su vukli kosti Sv. Petra po prašini, sa namjerom da ih zapale, našli u onoj skorašnjoj masi kojoj je Joanikije Mićović dostojan trona Sv. Petra. Otuda se postavlja jedno logično pitanje, koji su to misteriozni putevi kojim su oni kojima se htio zatrti svaki trag, koji su se htjeli obeščastiti i uniziti samo zato što su stubovi crnogorske duhovnosti, postali njihovo duhovno nasljeđe, a popovi crkve koja je ugasila crkvu čiji su oni bili vladike, njihovi nasljednici?
A, recimo, u crkvenom kalendaru SPC za 1898. godinu, štampanom u Beogradu, nema ni pomena o Sv. Petru Cetinjskom kao svecu! Kalendar je rađen za manastir Žiča, njegov puni naziv je Religiozno-moralni i privredni kalendar za narod i sveštenstvo za 1898. godinu i upisan je 18. 10. samo Evangelist Luka. Za one koji ne znaju, Petar I se upokojio na Lučindan (Sveti Luka), 18. oktobra 1830, a kanonizovan je od strane Crnogorske crkve još 1834. godine. Zašto nije postojao u crkvenim kalendarima SPC nakon kanonizovanja pitanje je za one koji sebe nazivaju nasljednicima trona Sv. Petra!
Sramnom odnosu prema kostima Sv. Petra Cetinjskog, uriniranju i klevetama pridružio se čin ustoličenja Joanikija Mićovića u Cetinjskom manastiru 5. septembra ove godine. Uz duge cijevi, prebijanje naroda koji se protivio njegovom ustoličenju, suzavac i gumene metke, Mićović je sa njegovim šefom, patrijarhom Crkve u Srbiji, helikopterskim desantom okupirao Cetinjski manastir i kao okupator umislio da je sio na tron Sv. Petra! A, ustvari ga oskrnavio.
Onome kome zakon leži u topuzu, tragovi mu smrde nečovještvom. Ne može se silom na tron Sv. Petra! Slavljenje ulaska u Manastir, uz zvonjavu, dok se okolo razliježu jauci i širi smrad suzavca, simbolički govori da se radi o uljezu, o nasilniku, uzurpatoru, iza kojeg ne stoje hrišćanske vrijednosti, već ogoljena politička zloupotreba crkve.
Oni koji danas sebe vide kao nasljednika trona Sv. Petra najradije bi ga izbrisali iz sjećanja crnogorskog naroda. Ne drže oni po svojim odajama slike Sv. Petra, već Aleksandra Karađorđevića, Dražu Mihailovića, to su njihovi izvorni sveci. Nije njima ni do Cetinjskog manastira. Da jeste, ne bi u njemu ugrađivali javne WC-e, vješali slike krvoloka i ratnih zločinaca po njegovim zidovima, skrnavili ga poluinteligentima i kriminalcima sa dugim cijevima koje dovode da ih štite od naroda Sv. Petra. Helikopterski upad u Manastir je samo još jedan simbolički čin okupacije Crne Gore, sličan kapeli Aleksandra Karađorđevića na Lovćenu.
Čitav igrokaz oko ustoličenja efermnog Joanikija, beznačajnog i u svjetovnom i teološkom smislu, osmišljen je na Andrićevom vijencu u Beogradu. Tu počinje lanac komandovanja. Niti bi patrijarh Crkve Srbije insistirao na ustoličenju na Cetinju da je Vučić drukčije naložio, niti bi Joanikije nejaki insistirao na tome da je patrijarh Crkve Srbije naložio drugačije.
Radi se o vrlo jasnoj namjeri da se vlast Crne Gore naćera na obračun sa najboljim dijelom Crne Gore, koji se nikako ne da pokoriti srbovanjem, srpskom propagandom, lažnom istorijom i maloumnim etnogenezama, lišenim zrna naučne utemeljenosti. Vrlo dobro su Cetinjani i građani Crne Gore, okupljeni na Cetinju, shvatili poruku koju im Beograd šalje preko crkvenih izvršitelja i izvršitelja u Vladi Crne Gore.
Nevješta foliranja o poštovanju slobode vjeroispovjesti i pravu na slobodno ispoljavanje vjere samo su dio političkog obrasca koji preovladava u politici regiona, posebno Srbije, u kojem se političari obraćaju javnosti kao da se radi o akvarijumskim ribicama, što, po svemu sudeći, velik broj i jeste. Nikada Beograd nije svoj odnos prema susjedima i eventualna razmimoilaženja namjeravao da rješava argumentovano, suprotstavljanjem činjenica, uključujući naučne institucije i stavljajući na raspolaganje svoje arhive, već je uvijek pribjegavao podizanju tenzija među sopstvenim narodom, stvarajući nepodnošljivu nacionalističku atmosferu, koja je najčešće dovodila do fizičkih sukoba sa drugima.
Upravo zato što je čitav koncept hegemonističke Velike Srbije baziran na falsifikatima, mitomaniji i izmaštanim fabrikacijama. Prvi put se iz Beograda potegla nauka i predlaže suprotstavljanje činjenica kad su se uplašili da će sakralna zaostavština na Kosovu postati vlasništvo države Kosova. Nikada im nije palo na pamet da se u Crnoj Gori crkveno pitanje razriješi na takav način. Za razliku od Crne Gore, na Kosovu ne mogu produkovati razdore, sukobe i nasilje. Otuda različit pristup.
Otuda i uzurpacija trona Sv. Petra i uzurpacija kompletne crnogorske sakralne baštine, njeno pripodobljavanje srpskoj tradiciji, suluda i besmislena izmišljotina o 800-godišnjem trajanju Srpske crkve na teritoriji Crne Gore, kao temelj za ekspandiranje srpskog nacionalnog bića i provođenja matrice po kojoj kad nekome oduzmeš istoriju, kulturu, sjećanje, oduzeo si mu nacionalno bivstvo.
Iako je SPC odigrala prljavu ulogu u podstrekavanju i podržavanju agresije na Hrvatsku i BiH tokom devedesetih prošlog stoljeća, tek u Crnoj Gori ona dolazi do punog izražaja kao stožer velikosrpskog ataka na nju. Što je njen uticaj rastao, rastao je srpski korpus u Crnoj Gori. Vrlo lako je uporedno dokazati preko broja vjernika i broja onih koji se izjašnjavaju kao pripadnici srpske nacionalnosti uticaj SPC u razbijanju crnogorskog nacionalnog bića i stvaranja okolnosti u kojima crnogorsko društvo postaje izuzetno ranjivo na jak uticaj Srbije.
Današnje okolnosti se umnogome razlikuju u odnosu na devedesete prošlog stoljeća, svijet je postao još okrutniji, bezobzirniji na tuđe patnje, oportunistički se gleda na sve probleme, pa i na položaj Crnogoraca u sopstvenoj državi. Sa sviješću da im sukob sa brahijalnim srpskim nacionalizmom samo donosi velike glavobolje, a više nego indeferentni na karakter crnogorskog društva, na crnogorsko-srpske relacije i proporcije, pomogli su smjenu dugogodišnje vlasti u Crnoj Gori, žmureći na oba oka na urušavanje svega onog što je bilo dobro u crnogorskom društvu i njeno demokratsko i evoatlantsko političko opredjeljenje.
U takvoj konstelaciji i očitom opredjeljenju da se podrži nova vlast bez obzira na urušavanje svih vrijednosti demokratskog društva, Crnogorci su im postali balast i glavobolja, pa su se lako primili na idiotizam kako se radi o ekstremnim djelovima društva. U tolikoj mjeri da se i na pendrečenje, gađanje gumenim mecima i šok bombama, bacanje suzavca na Crnogorce koji nenasilno i dostojanstveno brane svoja prava, apeluje iz podgoričkih ambasada da „građani ne napadaju policiju“. Za njih Crnogorci su postali remetilački faktor u sopstvenoj državi, iako se upravo zahvaljujući Crnogorcima i manjinama Crna Gora potpuno okrenula integracijama u zapadni svijet i prihvatila sve vrijednosti zapadne demokratije i civilizacije. Za razliku od onih kojima Zapad danas daje podršku u pendrečenju i ponižavanju svojih građana.
