Emancipaciji nijesu pomogli ni filmovi poput W R – Misterije organizma Dušana Makavejeva iz 1971. godine, filma koji je bio groteskni prikaz teorije Vilhelma Rajha o orgazmu. Jugoslovenska kinematografija obilovala je erotikom i po tome jeste bila slobodnija od istočnoevropske. Još jedan označitelj jugoslovenskog socijalizma. Film nikada nije zbog zabrane, i nikada do tada viđenih scena seksa kao i zbog političke dimenzije, ušao u komercijalu upotrebu, ali je imao izuzetno uspješan međunarodni festivalski život.
Pornografija je nakon raspada Jugoslavije munjevito zasjenila erotiku i mnogobrojna pitanja seksualnosti. Oslobađanje i pad Berlinskog zida nije mnogo značio za postjugoslovensku stvarnost devedesetih. Pornografija stopljena sa nacionalizmom i turbo-folkom imala je svoj učinak do dana današnjeg. Balkanska pornografija, od Farme i Zadruge do Palme, Kačavende itd.
Istorija pornografije ili studije pornografije kroz njenu skrivenu istoriju bile bi od koristi za izučavanje u društvima poput balkanskih, koje odlikuje licemjerstvo i politička nezrelost. Tako bi možda otkrili njenu subverzivnu moć, komparirajući takve strategije sa istorijom zapadnih društava unutar tzv. tihih ili podređenih seksualnih zajednica, ili pokreta unutar feminizma, otvorenih za društvene eksperimente i seksualne slobode. Tada bi lakše prepoznavali strategije upotrebe perverzija unutar estetike popularne kulture od muzike, mode do filma kojima su stvarane ikone savremene kulture. Domaći ili balkanski porno-šik nije postao dio globalnog tržišta. Balkanska pornografija nikada nije postala zasebna i regulisana industrija, poput mnogih zapadnih primjera koji su, statistički posmatrano, doprinosili ekonomiji SAD ili Mađarske, recimo. Industrija seksa imala je svoju jasno procijenjenu vrijednost. Internet je demokratizovao polje pornografije, nekada rezervisano samo za elitu i aristokratiju. Sjetimo se samo djela Markiza de Sada.
Balkan i kroz ovu temu ostaje provincija, zapravo on je samo porno, bez šika. Pretenciozno bi bilo tražiti takav scenario od kultura koje nijesu iskoristile potencijal zbirke poezije Crven Ban, tog fantastičnog nasljeđa narodne poezije, baš kao ni etnografskog nasljeđa nakurnjaka koji bi danas doprinosili razvoju kreativnih industrija. Naše poštenje je ipak specifično naše, daleko od mogućnosti da priznamo tabue, strahove i žudnje. Naše kustoske prakse isključuju erotiku ili pornografiju, a tako bi nam trebao uvid u takvu vrstu nasljeđa. I ako se vratimo u vrijeme socijalizma, samo na filmskom nasljeđu Živka Nikolića svjedočimo potencijal za igru i erotski ples, baš onako kako nam reditelj svojim djelom daje mogućnost da razumijemo našu patrijarhalnu stvarnost i zašto nijesmo spremni dočekali tu famoznu 1992. godinu kada se Evropa ujedinila nakon rušenja zida.
