Porijeklo Josipa Broza Tita dugo je bilo predmet raznih mistifikacija, podmetanja i manipulacija. Sve te teorije porijeklo vuku još iz perioda Drugoga svjetskog rata, kad su Titovi neprijatelji širom jugoslovenskog prostora širili najraznovrsnije laži o njegovu identitetu. Ni crnogorska kolaborantska štampa nije u tome zaostajala.
Kako je Titov kult postepeno jačao unutar partizanskog pokreta i kako je njegov međunarodni ugled dobijao na snazi, tako su i napadi na njegovu ličnost i spekulativne interpretacije postajale sve učestalije. Crnogorske kolaboracioniste tokom njemačke okupacije posebno je intrigiralo Titovo porijeklo. U tekstu „'Tito' ili Josip Broz?“ objavljenom u pronacističkom glasilu „Crnogorski vjesnik“, kolumnista Milovan Labović potrudio se čitalaštvu otkriti Brozove korijene.
U petparačko-misterioznome stilu ovaj je autor „nedvosmisleno“ utvrdio da je propaganda radio Londona, Moskve i partizanskih objava o Josipu Brozu lažna, te da on zapravo zna njegove korijene. Iščitavao je, kako kaže, detaljno partizansku štampu i na osnovu podataka iz nje utvrdio da je Tito zapravo Rus, boljševik i agent III internacionale. Na jednom drugom mjestu u istome tekstu pak kazuje da je Tito „misteriozni tip jevrejskoga porijekla, koji nema ničeg zajedničkog sa: duhom, tradicijama, vjerom i pregnućima srpskoga naroda“. Da bi dodatno dokazao koliko je Tito Jevrejin i koliko voli Jevreje, Labović se pozvao na „pouzdane izvore“ koje naravno nije naveo, a koji svjedoče da je najuži savjetodavni forum oko Tita „sastavljen od Židova: Jevreja i Jevrejki“, a da njegovu tjelesnu gardu čine vojnici strane narodnosti – „jevrejskog porijekla“.
Po kazivanjima, kako tvrdi Labović, „jedne osobe“ u čijoj je kući u Goranskom Tito navodno smjestio svoj štab 1942. godine, saznaje se da je Tito „imao naročitu pohlepnost za jelima i začinima jevrejskog običaja“. Odakle u Goranskom 1942. godine začini i jela jevrejskog običaja Labović nije otkrivao, ali je dalje pisao da činjenica što je Moša Pijade Brozov najbliži saradnik i „najuticajnija ličnost u štabu“ te potpredśednik Titove vlade u Jajcu (AVNOJ-a), najbolje potkrepljuju njegovo mišljenje da je Tito „židovskog porijekla“. Čitav pomenuti tekst imao je za cilj prikazati Titovu vojsku kao pokret koji predvode stranci kako bi uništili Srbe, odnosno da bi se pokazalo što su „Tito i njegova garda učinili od maloga srpskoga naroda“.
Titovo antisrpstvo potencirano je u više novinskih članaka. Crnogorci su u tim napisima koreni što su među sobom primili Jevrejina Moša Pijadu i „nekoga Tita, čije se pravo ime i porijeklo ne zna“, a koji su im zapovijedali da brat može ubiti brata, sin oca, komšija i plemenik komšiju i plemenika, da pale kuće i najbolje kopaju u „pasje groblje“, a koji se bore „za neki novi svijet bez Domovine i narodnosti u kome vladaju Jevreji“.
Izuzetno negativan tekst o Josipu Brozu Titu i njegovoj vojsci pod naslovom „Reklama oko Tita! Židovi se igraju 'oslobodioca naroda'“ objavio je u „Crnogorskome vjesniku“, „ratni izvestitelj“, izvjesni Dr. Gruber. On je tvrdio da se jevrejska priroda narodnooslobodilačkoga pokreta vješto skriva korišćenjem nejevrejskih konspirativnih imena komunističkih vođa, a da se upravo „komunistički banditi zapadnog Balkana“ ističu po „židovskom vođstvu“. Komuniste u redovima NOB nazvao je „djeca Izraela“. Posebno se bavio statistikom jevrejskog prisustva među oficirima saniteta. Pozivajući se na „bilten br. 28“ Titova štaba, Gruber je crnogorsku javnost „upoznao“ da se u rangu majora ili kapetana „pojedinih brigada bandi“ nalazi ukupno 30 oficira, od čega je 18 ljekara „punokrvnih Židova“ i 7 „polužidova“. Potom je u pokušaju da bude duhovit dodao: „Najinteresantnija je možda ta okolnost da ima među njima i 7 židovki, koje su kao 'drug major' ili 'drug kapetan' u službi Moskve.“ Način na koji komunisti vrbuju ljude za svoj pokret ovaj autor je objašnjavao na osnovu slučaja s „jadranskih ostrva“ đe je za komandanta artiljerije tamošnjeg „sektora“ postavljen čovjek koji je zavrbovan „od jedne rastavljene gostionačarke i polužidovke“. Gruber je u nastojanju narodnooslobodilačkoga pokreta da se prikupe dokazi o zločinima okupatora i njegovih saradnika kako bi se istima moglo suditi nakon rata, vidio „židovski lik nasilja“.
Toliko negativnih slika o partizanskoj vojsci koju je kolaborantska propaganda personifikovala u likovima Moša Pijade i Tita, može se tumačiti i kao signaliziranje narodu što mu se može desiti ukoliko komunisti pobijede. Jer kako je upozoravao jedan kolaborantski dopisnik, borba protiv komunizma nije samo borba protiv Titovih brigada, iza Tita stoje „ubitačnije okolnosti“: masonerija, internacionala, Staljin, SSSR i zapadne demokratije. Narodna uprava makar propagandno nije sumnjala u pobjedu „hrišćanske Evrope“ nad Titom i njegovim saveznikom Čerčilom „čiji su ratni planovi inspirisani čivutskim duhom“. Ona je smatrala da će pobijediti Tita i njegovu šumsku vojsku, jer je njen saveznik „Bog, 'Srbin Bog'“ koji će pomoći njihovu pravednu borbu. U slučaju pobjede „Moše, Tita i bandita“ prognoziran je crni scenario jevrejske zavjere koji je zadesio SSSR nakon revolucije 1917. godine. Zato je u Crnogorskom vjesniku i ostalim kolaborantskim novinama objavljeno na desetine tekstova o životu u SSSR-u u kome su posebno analizirane sadističke tehnike tajne sovjetske policije NKVD, koju su prema riječima crnogorskih autora uspostavili Jevreji kako bi slomili pravoslavni i nacionalni duh ruskoga naroda.
Gotovo osam decenija kasnije, difamatori Titove ličnosti i pokreta koji je predvodio i dalje iznose laži o njegovome porijeklu i namjerama. No, nakon izlaska izuzetne monografije Slavka i Iva Goldsteina „Tito“, u kojoj je veoma izvorno i uvjerljivo dokumentovano da Tito nije nikakva podmetnuta ličnost koja je sanjala uništenje najbrojnijeg južnoslovenskog naroda, čini se da su intelektualni kaskaderi ostali kratkih rukava, isto onako kako su njihovi uzori i ideološki izvori 1945. godine završili na poraženoj strani.
