Piše Boban Batrićević:
Politički procesi u Crnoj Gori od formiranja nove vlasti otkrivaju sve slabosti sistema koji je građen nakon referenduma 2006. godine. Izopštavanje Crnogoraca, građanski orijentisanih Srba, Bošnjaka, Albanaca, Hrvata i Roma iz Vlade i njenih resora, dominacija kadrova koje bira Srpska pravoslavna crkva kao i ideološko vraćanje Crne Gore na pozicije iz vremena „AB revolucije“ pokazuju da je četrnaest godina egzistirao privid održive nezavisnosti.
Prethodna vlast svojom je gotovo monopolističkom participacijom u kompletnom institucionalnom životu onemogućila razvijanje paralelne suverenističke snage koja bi u slučaju odlaska DPS-a u opoziciju bila garant opstanka građanske, sekularne, antifašističke i pronatovske Crne Gore. Uz to, štelovanje važnih pozicija u državnoj upravi na partijske šeme otvorilo je put stampedu na državna zvanja čim je DPS izgubio poluge koje su mu obezbjeđivale višedecenijsku dominaciju. Zato je Crna Gora prekonoć postala lak plijen za sve strukture koje se nikada nijesu mirile sa suverenom Crnom Gorom, prevashodno zahvaljujući konvertitstvu i izdaji predizbornih obećanja Dritana Abazovića i njegove partije.
Nejaka URA, kao Uroš Nejaki, sa svojim kadrovskim kapacitetima i samo 3 mandata u novoj većini od 41, nije smogla snage suprotstaviti se velikosrpskim „velikašima“ koji su sinhronizovano krenuli u drobljenje Crne Gore i crnogorskog identiteta.
URA je mogla da bira – ili da čvrsto stane na pozicije koje je ta partija imala prilikom osnivanja 2014. godine i odbrani vrijednosti proklamovane 21. maja 2006. godine, što bi zasigurno dovelo do krize sadašnje vlasti i Urine neizvjesnije političke budućnosti, ili pak da pristane na uslove koje diktiraju klerikalno-nacionalističke prosrpske i proruske snage odnjivljene na antireferendumskoj i antizapadnoj političkoj platformi, što slabi Crnu Goru, ali jača Abazovićevu partiju budući da sve više antisuverenističkih glasača podržava njenu politiku. URA je odabrala ovo drugo. Abazoviću je bilo komotnije da žrtvuje popularnost među tri stotine hiljada čvrstih suverenista u Crnoj Gori i oslabi snagu ubjedljivo najkvalitetnijeg i procentualno najsnažnijeg opštinskog odbora svoje partije, onog cetinjskog, zarad uloge najpopularnijeg i „najpoštenijeg“ Albanca u višemilionskom „srpskome svetu“.
Čovjek kojega nacionalistički mračnjak Matija Bećković poziva da dođe u Beograd kako bi ga srpska omladina nosila na rukama kao Aleksandra Ujedinitelja, a kojega Cetinjani dočekuju zviždukom, zasigurno zna što radi, i radi to iz čistog ubjeđenja i debele lične političke koristi.
Da ne pokazuje očigledno uživanje u svome izboru i ulozi „biča božjeg“ u koju se uživio, Abazović bi definitivno umjesto želuca imao kotlarnicu jer nijemo posmatranje neviđene količine anticrnogorstva i novočetništva koja se sručila na Crnu Goru ne bi sagorjela ni amazonska prašuma. Urino savezništvo i relaksirano drugovanje s potpuno nesrodnim ideološkim partnerima od kojih oni najsnažniji ne kriju da su ekspozitura Srpske napredne stranke Aleksandra Vučića, prevodi Crnu Goru u srpsku orbitu.
Samo oni koji odbijaju da vide, ne uočavaju proces koji se dešava. Kao da država Crna Gora nema glavni grad, sopstvene institucije i Vladu, zvanični Beograd sa svojim instalacijama u Crnoj Gori učestvuje u crnogorskome političkom i društvenom životu ni da se radi o srpskoj koloniji ili srpskoj jadranskoj provinciji.
Umjesto Vlade Crne Gore, vakcine protiv korone nabavlja Srbija, poglavara Mitropolije crnogorsko-primorske koja dominantno kadrira namještenja u crnogorskim institucijama bira Beograd, a crnogorski bezbjednosni sektor prepušten je licima zavisnim od srpskog predśednika Vučića. Na red za čišćenje dolaze mjesta „po dubini“ i potpuni progon i difamacija svih lica, institucija i organizacija koje se nijesu opredijelile za mutant ortodoks-demokratiju nastalu oplodnjom Ure i Demokrata śemenom klero-nacionalističkog DF-a. Kako je to uočio glasoviti američki analitičar Janusz Bugajski, na djelu je sprovođenje dugoročnog Vučićevog strateškog plana za stvaranje neke vrste unije između Srbije i Crne Gore, kako bi preko DF-a, raznih nacionalističkih organizacija i medija od crnogorske države napravio „mlađeg partnera“, slično onome što je Rusija učinila s Bjelorusijom.
Zato je pred građanskom i suverenističkom Crnom Gorom fundamentalno pitanje: da li će se ujediniti, ispraviti devijacije koje ima i organizovano suprotstaviti nasrtaju na Crnu Goru ili će anestezirano posmatrati kako se u Crnoj Gori uspostavlja diktatura nalik onoj u Srbiji u kojoj na nacionalnoj frekvenciji nema slobodnih televizija, uticajnih kritičkih medija, jake opozicije i snažnih građanskih organizacija, već je sve stavljeno pod kontrolu jednog čovjeka i jedne partije?
