Dejstvujući na društvenim mrežama, u nauci anonimna Vesna Bratić, od srbomrzačke prethodne vlasti nagrađena dobijanjem počasnoga državljanstva kao nedostajući naučni kadar (čiji su rezultati na skali mjerenja u tome trenutka – nula), konačno se predstavila javnosti na TV A1 u, reklo bi se, brižljivo spremanu intervjuu.
Moram priznati, malo mi je čiji nastup toliko jada zadao koliko taj njezin preksinoćnji. Mislio sam da ću nakon toga nastupa, kako to i doliči plaćeniku bivšega režima, napisati bar 3-4 kolumne za Antenu M, ali avaj. Konsultovao sam se čak i s nekoliko kolega s istoga spiska dvorskih intelektualaca i slugu bivšega režima, ali su i oni ostali ukočeni pred nastupom četvorojedne ministrice. Složili smo se u jednome. Bivši se režim grdno ogriješio što joj nije obezbijedio kartu za pozorišnu predstavu Hamleta. Da nije toga bilo, današnja ministrica ne bi trpjela bolne posljedice segregacije koju je sprovodila bivša vlast. Zbog toga je počesto ljuta.
A kad je ljuta, onda je sarkastična. I tada ne kaže ono što misli. Ostaje da nagađamo je li mislila ili je pak bila ljuta i sarkastična kad je u emisiji rekla da se vodi principom meritokratije. Ili pak misli da je naučni rezultat nula (0) meritum za postavljenje nekoga na mjesto predśednika Upravnoga odbora Univerziteta Crne Gore ili za spoljašnjeg eksperta za resor nacionalne kulture. Kako drugačije tumačiti činjenicu da je osoba koja je lažirala svoje izbore u nastavna zvanja na Univerzitetu Crne Gore i koja je u dokumentaciji za izbor u dva zvanja (vanrednoga i redovnoga profesora) slagala da je autorica/koautorica tri nepostojeće knjige, a jedina za koju nije slagala jeste njen doktorat! Nijedna od te tri knjige nikad nije izašla iz štampe. Nije li to podatak koji je trebao da uzdrma crnogorsku akademsku javnost?!
Upravo takva beskrupulozna osoba bila je neophodna da u djelo sprovede ono što je nacionalna strategija nove vlasti – da na čelo Univerziteta Crne Gore instalira osobu koja Crnu Goru vidi ovako: „Crna Gora je u istorijskom smislu zemlja srpske pravoslavne, proruske i panslovenske duhovne suštine. Ti slojevi su pod dejstvom različitih uticaja polako se trošili ‒ a neki su danas prisutni samo u tragovima. Ovi pokušaji promjene identitetskog koda Crne Gore su, iako sežu daleko u istoriju, dobili stvarnu snagu i zaokruženost tek u periodu socijalizma. Tada su neke komponente tradicionalne duhovnosti ‒ prosto zbrisane.
Najprije je to ostvareno birokratskom prisilom, državnom represijom a kasnije sofisticiranim mehanizmima u domenu kulture. U ovom slučaju prije svega mislim na srpsku i pravoslavnu svijest u Crnoj Gori. Otvorenost bivše Jugoslavije uslovila je da se zemlja nađe pod snažnim uticajima svih karakterističnih formi meke moći Zapada, a naročito SAD. Film, muzika i pipci američkog konzumerističkog životnog stila su prodrli duboko u svijest generacija koje su odrastale u Jugoslaviji. To je uslovilo postepeno, alivrlo intenzivno, gubljenje tradicionalnog proruskog osjećaja u ogromnom dijelu stanovništva.
Tako su se formirale generacije koje su kategorije moderno ili tradicionalističko zamijenile sa američko i rusko ‒ u terminološkom i sadržajnom smislu. Takva banalizovana ali opasna klasifikacija živi i danas.“ Samo se energija Urine Rajke Glušice (poklapanje energija ministrica je predstavila kao neophodan uslov za saradnju u njezinu resoru) mogla poklopiti s energijom Vladimira Božovića, koji je na jednoj konferenciji u Beogradu 2015. iznio citiranu viziju crnogorske prošlosti i budućnosti. Rezultat tih energetskih preklapanja njegov je izbor za rektora jedinoga državnog univerziteta Crne Gore. Kao predśednik IO Matice srpske – Društva članova u Crnoj Gori i jedan od osnivača i vlasnika In4S-a, Srpske kuće, zaisto je zamiritao poziciju rektora univerziteta građanske i multietničke, prozapadne, sekularne itd. itd. Crne Gore. Treba li i nakon ovoga kadrovskoga rješenja koje nam je obezbijedila Urina meritorna gospođa pitati Žarka Rakčevića i njegove pulene jesu li saglasni s izborom?
I dok Glušica na univerzitetu sprovodi princip meritornosti, njen kolega po ostvarenim rezultatima, odlučio je da odloži harmoniku i penzionerske dane posveti ekspertskome radu u bivšem Ministarstvu kulture. Prvi rezultat te ekspertize je jučerašnji ogavni pokušaj diskreditacije jedinoga reprezentativnog udruženja u Crnoj Gori koje promoviše i objavljuje tekuću crnogorsku književnost.
Ko je god u našem regionu upućen u književno stvaralaštvo crnogorskih autora prethodnih dvadesetak godina, upoznat je s radom Milorada Popovića koji je – što je izuzetak među piscima – godine rada posvetio promovisanju mladih crnogorskih književnika, onih koji nijesu imali đe u Crnoj Gori objaviti knjigu. Bez valjane opreme, bez dovoljno ljudstva, bez kancelarije i bez potpore koju su godinama uživale brojne parazitske ustanove crnogorske kulture, Milorad Popović objavio je djela nekoliko desetina pisaca, promovisao kroz biblioteku „Nova luča“ reprezentativne pisce novije crnogoske književnosti, objavio u časopisu „Ars“ stotine prevoda i prepjeva strane literature i tako dalje.
I za sav taj enormni trud, po riječima eksperta, njegovo udruženje za deset godina dobilo je nešto manje od 888 hiljada eura! Za tih deset godina, otkriva nam ekspert, Milorad Popović usudio se isplatiti i sebi neku platu za dangubu! Kad se ukupna suma za deset godina koja je udruženjima Milorada Popovića dodijeljena za promociju crnogorske književnosti i kulture podijeli na 120 mjeseci, proizilazi da je za taj posao država Crna Gora plaćala nešto više od 7 hiljada eura mjesečno. Ni mizernije sume ni većega rezultata u crnogorskoj kulturi u ovih deset godina! Upravo je zato prva ekspertiza u kulturi obuhvatila Milorada Popovića.
Dok su razne parainstitucije poput Crnogorske akademije nauka i umjetnosti arčile (poslužimo se glagolom iz suptilnoga repertoara naše ministrice) milione na knjige koje niko ne čita, na projekte koje je čak stopirala Skupština CG, na skupove na kojima se po ko zna koji put žvaće bezbroj puta sažvakano; dok su razna ministarstva nemilice pomagala izdavačku djelatnost aktuelnoga predśednika akademije i borca za ustavni patriotizam itd. Milorad Popović je promovisao one kojima promociju nije obezbjeđivala nijedna državna kulturna ustanova. Upravo je zato Milorad Popović i njegova djelatnost prva na udaru našega harmonikaša. No previše je Milorad Popović zadužio crnogorsku kulturu da bi ga lešinari nove vlasti mogli diskreditovati. To što valja u crnogorskoj kulturi danas je uz Milorada Popovića.
Crnogorska kultura i nauka ni 90-ih godina nijesu bili na zastidnijoj poziciji od one u kojoj su danas. Nema sumnje da je tome doprinijela nezainteresovanost bivše vlasti za nauku i kulturu. Oni koji danas čereče ono malo što se uspjelo postići upravo su stasavali za vrijeme bivše vlasti – neko je dobio državljanstvo kao nedostajući kadar uprkos apsolutnoj naučnoj anonimnosti, neko je nekažnjeno lažirao izbore u zvanja i dobijao stanove iz kvote rektora, neko je harmonikaškim šmekom kompenzovao naučnu jalovost, neko je iz fonda za manjine godišnje za srpsku kulturu od države Crne Gore dobijao koliko Milorad Popović za crnogorsku za deset godina. Uloga današnjih eksperata za nauku, prosvjetu i kulturu neodoljivo podśeća na ulogu babe iz Gorskoga vijenca. Prije ili kasnije moraće odgovoriti na pitanje: Kazuj, babo, jesi li vještica?!
