Za bolje razumijevanje priče o kodifikaciji za početak definicija.
“Kodifikacije su najsloženiji pravni zahvati u jednom pravnom sistemu i oni pretpostavljaju da postoji set zakona koje treba objediniti u jedinstven tekst i njihovo sređivanje i unošenje u jedinstveno sistematsko odijelo zahtjeva, prije svega, vrijeme, ali i pretpostavku da postoje tekstovi koji se kodifikuju”, kaže Branislav Radulović, predsjednik Udruženja pravnika.
Što će reći da postoje tekstovi koji su usaglašeni. Ovaj termin ovih dana je prisutan na našoj političkoj sceni. Izgleda da je i samo nama svojstven.
“Koliko je meni poznato ne postoji kodifikacija izbornog zakonodavstva urađena u region, pa čak i u državama Evropske unije. Jedan od preduslova za kodifikaciju jeste da su usvojeni tekstovi zakona, odnosno da postoji puna saglasnost o sadržaju teksta zakona, s obzirom da se oni trebaju usaglasiti do kraja godine, da bi u idućoj izbornoj godini bio sproveden izborni postupak po novoj legislative mi sad imamo jedan ozbiljan problem za kodifikaciju, dakle nema usaglašenih tekstova koje bi trebalo kodifikovati”, kaže Radulović.
Zbog svega Radulović nema dilema kako sve ove poruke treba čitati.
“Mislim da ovdje je više elemenat političkog čitanja nekog zahtjeva, nego što je pravno poimanje i razumijevanje pojma instituta Kodifikacije. Ako posmatramo odluku o obrazovanju Odbora za sveobuhvatnu reformu izbornog zakonodavstva ona tretira i Zakon o izboru odbornika i poslanika, Zakon o biračkom spisku, Zakon o finansiranju političkih stranaka koje jeste zaista i zakonodavstvo u užem smislu, ali tu su i Zakon o ličnoj karti, Zakon o registrima prebivališta i boravišta, Zakon o crnogorskom državljanstvu, Zakon o medijima, koji po prirodi stvari ne mogu se naći u jedinstvenom pravnom tekstu”, jasan je Radulović.
Priči o kodifikaciji Radulović dodaje i to da ona pored toga što traži vrijeme traži jedinstven sistematski uređen pravni akt, odnosno složen posao.
