Mads Mikelsen ima jedinstvenu sposobnost ne da prenese emocije na filmski ekran, već da pretvori sopstveno lice u veliko platno. Zbog toga režiser debitant Džo Pena nije mogao da izabere bolju osobu za „Artic“, dramu o polarnom preživljavanju koja se odvija skoro isključivo na licu jednog čovjeka.
Film iz 2018, tek sada dostupan u domaćem bioskopu, dobio je desetominutne stajaće ovacije u Kanu. Srećom, Mikelsenov talenat da bez mnogo riječi pokaže egzistencijalne potrese i patnju duboku skrivenu u glavnom liku,nije jedini razlog za oduševljavanje.
Za razliku od kolega, brojnih drugih priča o preživljavanju u prirodi koji počivaju na one-man performansu, kao što su precijenjeni „127 Hours“ (Deni Bojl, 2010) ili „Wild“ (Žan-Mark Vale, 2014) –ubjedljivi „Artic“ drži pažnju od prve do posljednje sekunde devedeset osmominutnog filma.
Penino ostvarenje je toliko realistično (ako baš i nijeste cjepidlaka koja bi potrčala da priupita nešto u vezi sa „nepostojećim“ obavljanjem nužde), da ostavlja utisak dokumentarca. Katkad je i vrlo jezivo za gledanje – kao u onoj a-la„The Revenant“ sceni sa medvjedom koje se ne bi postidio ni Leonardo Dikaprio.
No, osim što budi dokumentaristički osjećaj, kao da stesve vrijeme zaglavljeni u dubokom snijegu i ledu sa Mikelsenom, film donosi i lijepu priču o humanosti koja se nekad rađa na najmanje očekivanim mjestima.
Sve su to dobri razlozi da sa pažnjom iščekujemo Penin naredni film: „Stowaway“ sa Anom Kendrik i Toni Kolet, naučno-fantastičnu odiseju u fazi postprodukcije.
M. I.
Ocjena: 7/10
