ZGRABI
FILM
Odmah moram da izdvojim film „Najbolja ponuda“ („La migliore offerta“, Đuzepe Tornatore, 2013). Ostvarenje u kom glavnu ulogu igra sjajni Džefri Raš oduševljava me nepredvidim tokom i narativom koji vodi ka poentiranom kraju.
Beskrupulozni, egocentrični kolekcionar umjetnina, Virdžil Oldman, upoznaje intrigantnu, mladu nasljednicu koja želi da mu proda izvjesna djela. Prepoznajući sopstvenu zatvorenost i nepovjerljivost u njoj, kolekcionar u poznim godinama konačno spoznaje ljubav. Umjesto u slici, Virdžil Oldman najveću umjetničku vrijednost i ljepotu vidi u mladoj ženi. Da li se ta ljepota može zarobiti, kontrolisati i spoznati? Što se krije iza voljenog lika? Da li je najvažnije voljeti, uprkos porazu? To su samo neka od pitanja koja nameće ovaj film.
Filmska umjetnost ne bi bila ista bez Sergeja Paradžanova i njegovog filma „Boja nara“ („Sayat Nova“, 1969). U ovom ostvarenju postignuta je sinteza likovne umjetnosti, književnosti i muzike, što ga čini jedinstvenim. Glavna glumica Sofiko Chiaureli, likovnost kadrova, simboli, kostimi i kamera koja je frontalna tokom čitavog filma, uvode nas u vrijeme najvećeg pjesnika kog pamti Jermenija, poznatog pod pseudonimom Sajat Nova. Poetino odrastanje, neostvarenu ljubav, ulazak u samostan i smrt možemo da sagledamo kroz njegovu poeziju i kontekst slika, više nego kroz klasično nabrajanje biografskih podataka.
U filmu je obuhvaćena mladalačka, tjelesna, platonska, pjesnička, božanska ljubav, a naspram nje - smrt kao oslobođenje od zemaljskih okova i patnji. Oko ovog filma ispletena je velika mreža kontroverzi. Kroz siže je provučena alegorija o genocidu nad Jermenima od Osmanskog carstva, od 1915. do 1923. godine. Zbog toga je film smatran politički nepodobnim, a njegov autor pao je u nemilost Sovjetskog saveza čije se bivše države sada njime ponose.
Vrijedi pomenuti jož nekoliko filmova. To su: „Ostrvo“ (Pavel Lungin, 2006), „Zemlja sjenki“ („Shadowlands“, Ričard Atenboro, 1993) sa Entonijem Hopkinsom, „Fontana života“ („The Fountain“, Daren Aronofski, 2006), „Baraka“ (Ron Frik, 1992), „Pieta“ (Kim Ki-Duk, 2012), „Let iznad kukavičjeg gnijezda“ (Miloš Forman, 1975), „Moje lijevo stopalo“ („My Left Foot“, Džim Šeridan, 1989), „Nedodirljivi“ („The Intouchables“, Olivije Nakaš, Erik Toledano, 2011), „Širom zatvorenih očiju“ („Eyes Wide Shut“, Stenli Kjubrik, 1999)...
Od Diznijevih crtaća izdvajam „Destino“ (2003), u koji je prste upleo Salvador Dali, i „Fantaziju“ (1940) - serijal crtanih filmova adaptiranih uz klasičnu muziku „Krcko Oraščić“ (Čajkovski), „Bolero“ (Ravel), „Vatrena ptica“ (Stravinski)...
TV
Televiziju uglavnom pratim zbog kviza „Slagalica“ i igram ga na kompjuteru, kada ugrabim priliku.
MUZIKA
Plešem u ritmu flamenka godinama, pa uglavnom slušam i takvu muziku. Na mojoj plejlisti su obavezno: Pako de Lusija, Kamaron de la Isla, Visente Amigo, Nina Pastori... Klasična muzika, naravno, ali i filmska. U ovoj sferi ističu se izuzetni kompozitori: Vangelis, Džejms Horner, Trevor Džons, Enio Morikone, Bazil Poledoris... Od regionalne muzike najviše slušam makedonsku i hrvatsku (dalmatinsku). Mislim da su vodeće na ovim prostorima.
ZAOBIĐI
FILM
Loše ekranizacije klasičnih romana, akcione filmove sa političkom propagandom, novija holivudska i bolivudska ostvarenja, nastavke poznatih filmova kao što su „Titanic“, „Gladiator“ i tako dalje.
TV
Pink i Happy televiziju! Turske, indijske, latino-američke serije su takođe na crnoj listi. Nasuprot tome, treba više forsirati domaće serije i filmove jer je eks-Ju kinematografija vrijedna pažnje. Nedavno sam odgledala serije „Cvat lipe na Balkanu“ i „Vruć vetar“, kao i film „Prije kiše“, sa vrhunskim glumcima, sižeom i muzikom.
MUZIKA
Cecu, Mecu, Kerebecu i njihove sljedbenike. Imam neadaptirano uho za tehno i hevi metal, ali poštujem. Sve ostalo dolazi u obzir.
