Jovan Simonov Plamenac rođen je 1879. godine u Boljevićima, u Crmnici, u jednoj od najuglednijih crnogorskih porodica, a školovao se na Univerzitetu u Jeni, na studijama filozofije i pedagogije. Karijeru je počeo kao profesor na Cetinju, da bi ubrzo postao nadzornik školske oblasti. Najmlađi poslanik u prvoj Crnogorskoj narodnoj skupštini, jedan je od političkih vođa Prave narodne stranke - pravaša. Postaje ministar prosvjete i crkvenih djela aprila 1907. u Vladi Lazara Tomanovića.
U aprilu 1909. u Tomanovićevoj Vladi preuzima portfelj unutrašnjih djela, da bi se u vrijeme proglašenja kraljevine početkom 1910, na zahtjev kralja Nikole, ponovo vratio na to mjesto. Iste godine je postavljen za člana Državnoga savjeta, a naredne godine i za predśednika Narodne skupštine. U ratnoj Vladi generala Mitra Martinovića, u vrijeme Prvog balkanskog rata, ponovo je ministar unutrašnjih djela. Nakon ostavke Martinovićeve Vlade u vrijeme Skadarske krize, Plamenac je u opoziciji novoj Vladi Janka Vukotića. Zbog opozicionoga djelovanja isključen je iz Državnoga savjeta i udaljen je od vlasti. Januara 1916, u dramatičnoj situaciji pred vojnički slom Crne Gore, kralj Nikola ga konsultuje u vezi s mogućim sklapanjem separatnog mira.
BOŽIĆNI USTANAK
U vrijeme austrijske okupacije interniran je u Austriju, u logore Karlštajn i Vajthofen. Krajem rata, protiveći se okupaciji srpske vojske i ne priznajući odluke Podgoričke skupštine, stavlja se politički na čelo Božićnog ustanka. Uzima učešće u radu Pariske mirovne konferencije pošto ga je februara 1919. kralj Nikola postavio za predśednika crnogorske Vlade u egzilu. Iz Pariza i Rima bori se za povratak crnogorske države, i kao predśednik Vlade (do juna 1921), i, kasnije, na čelu jedne od frakcija crnogorske političke emigracije. Nakon Rapalskoga sporazuma 1923. prelazi u SAD đe nastavlja borbu, bez većeg uspjeha kod emigracije. Neočekivano, 1925. dolazi u Kraljevinu SHS, pismom obećava kralju Aleksandru Karađorđeviću lojalnost, dobija amnestiju i ministarsku penziju.
Prije nego je penzionisan unaprijeđen je formalno za ministra u Ambasadi u Pragu. To je izazvalo velike proteste bjelaša u Crnoj Gori, a i sukobe u samom Beogradu. U Nikšiću je održan skup u hotelu „Evropa“, na kojem su govorili Miro Glomazić i Gavro Cerović. Sa skupa je odaslata deklaracija u kojoj se, između ostalog, kaže: „Građani okruga nikšićkoga, okupljeni na javnom zboru u Nikšiću, dana 25. januara 1926. god. da osude nepatriotsko, nepolitičko i nedržavničko držanje kr. vlade prema Jovanu Plamencu, biv. vođi pobunjeničkog pokreta za otcjepljenje Crne Gore od Jugoslavije...
“ Priča se da je jedan od izdajnika zakletve date kralju Nikoli pitao kralja Aleksandra kako se to unapređuju „neprijatelji“, a bagatelišu oni koji su se borili za prisajedinjenje Crne Gore Srbiji. Kažu da je Aleksandar odgovorio: „Vi ste izdali jednom svog kralja, izdaćete opet“! Miloš Moskovljević, narodni poslanik, u Politici od 4. februara 1926. optužuje Plamenca da je „tvrdio da Crnogorci nisu Srbi, da su Srbijanci zajedno sa svojim Kraljem dželati i razbojnici“. On optužuje, takođe, vladu „koja ga je u svoje vreme ucenila sa 100.000 dinara“ što ga postavlja „za svog punomoćnog ministra, i to ne negde u Madridu, Angori ili Sijamu, već u bratskom Pragu“. Moskovljević navodi: „Još nije zaboravljen logor u Gajeti, gde je Plamenac formirao za račun Italije i sa njenim parama razbojničke odrede, koje su italijanske lađe prebacivale u Crnu Goru“.
U Politici od 12. februara 1926, kao odgovor na Moskovljevićevo pismo, pojavio se tekst pod naslovom „Gajetski emigranti pozivaju na dvoboj“.
U tekstu se kaže: „Nalazeći za sebe uvredu u odgovoru g. Miloša Moskovljevića, nar. poslanika, Jovanu Plamencu dr. Ivan Jovićević, biv. crnogorski konzul, dr. Andrija Petrović - Njegoš, adv. priprav., Mihajlo Vujošević, bivši komandir crnogorske vojske, Jovo Šuković, dipl. pravnik, Pero Đukanović, svršeni student više škole za trgovinu i industriju, Stanko Vučković, kand. filosofije, Milivoje Ivanović, poručnik bivše crnogorske vojske, Pavle Drecun, kand. medicine, Radojko Jašović, priv. činovnik, uputili su 9. ov. meseca (sa datumom od 5.!) pismo g. Moskovljeviću pozivajući ga da u roku od 48 sati demantuje preko 'Politike' svoju izjavu u koliko se odnosi na crnogorske emigrante iz Gajete. G. Moskovljević nije primio njihov ultimatum, već ih je uputio na sud i 'Politiku', ali se oni time nisu zadovoljili već je jedan od njih, dr. Ivan Jovićević juče po popodne uputio g. Moskovljeviću pismo, pozivajući ga da mu dade 'vitešku zadovoljštinu sa oružjem u ruci' i da odredi svoje sekundante. Dr. Jovićević je odredio za svoje sekundante dr. Andriju Petrovića - Njegoša i Stanka Vučkovića, stud. i korektora Narodne Skupštine“.
OBRAČUN
Naravno, g. Moskovljević se izvukao pokušajem duhovitosti „da među ovdašnjim Crnogorcima, mojim prijateljima, nisam mogao naći nijednog koji bi hteo sesti za isti sto sa Vašim sekundantima, učesnicima gajetske 'epopeje'“. Sljedećeg dana je oko podne došlo do obračuna u bifeu „Amerikanac“, do „Londona“, kada se među prisutnim Crnogorcima razvila debata oko Jovana Plamenca i poziva na dvoboj dr Iva Jovićevića. U žučnoj raspravi dr Pavle Čubrović, „bivši demokratski poslanik, docent Univerziteta“, je „rekao kako on sve Crnogorce koji napadaju g. Plamenca smatra odrodima“. Nakon toga je došlo do fizičkog obračuna između Dragutina Đonovića i g. Čubrovića.
Kad je policija došla „svi Crnogorci bili su se na vreme izgubili iz kafane 'da ne bi pala veća krv', kako je jedan od njih objasnio“. Vijest o tuči se brzo raširila Beogradom pa su se „celo posle podne, oko bifea 'Amerikanac' skupljali Crnogorci, jer su mislili da će ponovo doći do tuče, pa su želeli, zlu ne trebalo, da se nađu na licu mesta“. U Beogradu, 14. februara 1926, održan je „veliki miting“, kako se kaže, „na poziv crnogorskih omladinaca, studenata Beogradskog univerziteta“ u prostorijama „Novog Beograda“. Sa mitinga je upućena „Šumadiji“ „rezolucija zbora“, koja vrvi uvredama na račun J. Plamenca.
Sveteći se za napad na dr Pavla Čubrilovića, dva Crnogorca su 17. februara „napali štapovima Jovana Đonovića, bivšeg narodnog poslanika, i g. Miljana Radonjića, publicistu, kako ih beogradska štampa naziva „Crnogorce“ („Tuča Crnogoraca na Terazijama“). Jedan od napadača, Vidak Milačić, je uhapšen, dok je drugi umakao policiji. Milačić je u policiji rekao „da je napao na g. Đonovića da bi mu se osvetio što su njegova braća istukla g. dr Pavla Čubrilovića“. Nakon dva dana izbila je nova tuča između Crnogoraca na „Hajduk Veljkovom vencu, pred kafanom Jadran“. „U prolazu dobacili su jedni drugima nekoliko pretećih reči. To je bilo dovoljno pa da nastane svađa, koja se ubrzo pretvorila u očajničku tuču štapovima“.
PENZIJA
I pored svih protesta u Crnoj Gori i sporadično u Beogradu, Jovan Plamenac je svoju penziju ministra krckao u Beogradu, polemišući povremeno sa svojim političkim protivnicima u štampi. Jednu od njegovih izjava u Radničkoj tribuni, koju je uređivao Pantelija Jovović, prenio je i dr Jozsef Bajza u svom djelu „Crnogorsko pitanje“: „1918. i 1919. godine Crna Gora je svedena na groblje. Zapaljeno je hiljade kuća i pobijeno na hiljade Crnogoraca... Žene, djeca i nemoćni starci bacani su živi u vatru; djeca koju su bacali sa prozora padala su na bajonete koji su ih spremni čekali.
Nesrećnicima koji su davali znake života kidali su uši, jezik, nos... Žene su silovane; vezivali su im ispod suknje mačke koje su, podivljale zbog udaraca štapom, kidale tijela ovih nesrećnica. Formirale su se bande koje su kao Huni, pustošile oblasti jednu za drugom, pljačkajući sirotinju crnogorsku, skrnaveći grobove predaka... vukući i prljajući po blatu kao pravi divljaci kosti Svetog Vasilija Ostroškog i Svetog Petra Cetinjskog samo zato što su bili crnogorski sveci“.
Za uvrede koje su mu nanošene u javnosti često je zadovoljenje tražio na sudu, a nije se libio ni fizičkoga obračuna s onima koji su ga vrijeđali. A njih nije bilo malo. Jasno je iz pisanja beogradske štampe da je imao dosta pristalica u Beogradu, tako da idilična slika o nepodijeljenom oduševljenju Crnogoraca u Beogradu ujedinjenjem ne pije vodu, kamoli ono o stanju u Crnoj Gori.
