Za izdavača je potpisan Goran Martinović, urednik izdanja je Milorad Popović, recenzenti su Doc. mr. art. Marija Čolpa, Momir Mićunović i dr Vladimir Roganović. Likovna urednica je Ana Matić, autorka fotografije Anđela Kordić i korektorka Mirta Gržanić.
O novom romanu Bosiljka Pušić u predgovoru kaže: „Ova priča počinje stradanjem djevojčice na pragu njenog djevojaštva. Februara 1942. godine donijeta je u bolnicu Meljine sa teškim opekotinama po licu, vratu i šakama, junakinja ove priče koja nije imala ni punih trinaest godina. Bilo je to vrijeme kada je Boka Kotorska bila pod italijanskom vlašću pa je i bolnica bila pod kontrolom italijanskih vojnih ljekara. Priča je ispričana u trećem licu prema kazivanjima glavne junakinje, Eve. Ona mi je svoje doživljaje, djelić po djelić, pričala u širokom vremenskom rasponu od nekoliko decenija. Posložila sam ih onako kako sam ih zapamtila i možda ponešto slučajno izostavila. Sada ih zapisujem u cjelovitu priču jer mislim da se ne smije izgubiti i nestati tek tako istina o jednom velikom fizičkom stradanju i hrabrosti da se prevaziđe.“
U pogovoru pod naslovom „Bokina Eva“, Marija Čolpa zapisuje da je ovo roman koji hronologijom jednog neobičnog života, kroz fragmente ukazanih neobičnosti, kazuje storiju koja opstaje kao trag i/ili traganje o slobodi uma, slobodi žene i njene osobenosti.
„Bosiljka Boka Pušić je spisateljica čije pero prepoznajemo u linijama koje crtaju istinu. Bavi se podjednako dobro komikom i tragikom dok nam u slikama dostojnim scenarističkog rukopisa slaže detalje kao filmske slike, koje kao da smo već negdje vidjeli; možda u sebi ili kroz sebe, već doživljene motive, dok se usputno bavi vremenom i okolnostima u situacijama u kojima se radnja odvija. Bokeška sintaksa koju autorka koristi, dotiče vrijeme koje se danas broji skoro kao zaboravljen jezik, sjajna je dramaturška intervencija i ekvivalent potcrtavanja da se može pisati kolokvijalno a razumljivo, sa bravurama izraza na koje domicilni svijet ovog govornog područja može samo pozavidjeti“, zapisala je Čolpa.
„O Evinim molitvama“ piše Momir Mićunović:
„Popraviti svoju poziciju u prenatrpanom svijetu približno istih ili sličnih želja, nimalo nije jednostavno. Pronaći sebe i zadovoljiti ono što se naziva životom, koji samom svojom pojavom remeti apsolutni poredak stvari, onako kako su posložene među milijardama galaksija, može se ako se gleda sa neke udaljene pozicije u vasioni činiti apsurdnim i nemogućim,jer je to gotovo neuočljivo i nebitno. No iz ugla jedne mlade žene i to sticajem okolnosti hendikepirane, život koji je tek trebalo proživjeti,mogao se slutiti u njenim željama i skrivenim maštanjima. Rat je uvijek nemilosrdan i u konačnom sa sobom donosi stradanje, represiju nemaštinu i bolesti, a kada prođe i kada nastupi mir, sve što je donio ostaje poput korova, koji se dugo, dugo ne može iskorijeniti. Život koji se pokušava održati u tim suludim igrama osvetoljubivih generala i vojskovođa, njihovih frustriranih ‘’dobošara’’ sa činovima nižega ranga, protivi se apsurdnoj strategiji prevremenog oduzimanja onoga što za sada kratko pulsira među 280 zvijezdama i što smo svi generalno nazvali život. Svako od nas ima samo jedan, ali gle čuda većina od nas misli da je on nepotpun, pa teži da pronađe još jedan kako bi njime usrećio taj što ima i obrnuto, kako bi onim što ima usrećio onaj koji je pronašao“, naveo je Mićunović.
O autorki
Bosiljka Pušić rođena je u znatlijskoj porodici, u Ćupriji, 1936. Ubrzo se porodica preselila u Jagodinu, grad njenih prvih koraka, prvih izgovorenih i napisanih riječi. U Jagodini je završila gimnaziju, a studije književnosti diplomirala na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Udajom se seli u Herceg Novi gdje radi kao profesor književnosti u srednjoj školi. Susreti i druženja sa znamenitim ljudima; književnicima i slikarima su imali veliki uticaj na njen književni put. Na podstrek velikog estetičara i književnog kritičara Branka Lazarevića počinje da piše poeziju koju objavljuje u mnogim tadašnjim književnim časopisima. Prvu knjigu poezije „Krila iste ptice“ objavljuje 1970. godine a onda slijede: Privid igre (1972), Pelin u reveru (1976), Rukom prema snu i Druga voda (1980) Dobošari na trgu (1985), Svođenje reči (1989), Pepeo i krik (2000). Baršunasti glasovi-haibuni (2015), Privid sunca (2015). Paralelno sa poezijom objavljuje po časopisima kratke priče, te slijede zbirke pripovedaka: Kavez (1981), Otapanje (1994), Izlet u Žanjice (2000), Kako preživeti brak (tri izdanja). Više izdanja doživeo je i Bosiljkin prvi roman Otvaranje lutke (prvo izdanje 1985. i drugo 2001). Slijede: Naranča i nož (2002), Narančin cvat (2004); a sa trećim romanom Naranča i žeđ kompletira trilogiju Naranče pod šlemom (2008). Iste godine objavljuje roman Knjiga o Vojinu, a zatim Hodnik (2009), Stimadur (2011) i Ispod žižule (2012), Tondo (2013), Kumborski vijađ (2014), Hvatač snova (2015), Balada o Itani (2016). Podstaknuta pričama svojim unučićima počinje da objavljuje knjige za decu: Hercegnovske čarolije i Koga boli uvo kako ja rastem (2000), Ružičasti delfin (2001), Žabilijada (2003), Doživljaji magarčića Magića (2004), Kobajagična putovanja (2006), Plavojko (2009), Ko te šiša (2010) i Kralj koji je pojeo i sebe (2012), Bašta od papira (2014), Žabilijada (dopunjeno izdanje, 2015), Kumborski vijađ (ZUNS, 2016). Po odlasku u penziju Bosiljka Pušić počinje i da slika. Do sada je imala petnaest samostalnih izložbi, tridesetak grupnih i izlagala na tri međunarodne žirirane izložbe. Bila je učesnik više likovnih kolonija. Dobitnica je brojnih nagrada za književost.
