Na pitanje čije interese ovaj Zakon ugrožava, iz DPS-a kažu da su ugroženi jedino oni koji žive u zabludi da su stekli istorijsko pravo da budu izvan pravnog proetka Crne Gore i da su njihovi interesi stariji od interesa države.
''Oni čiji su politički interesi upereni protiv Crne Gore, njene nezavisnosti i njene proevropske politike. Svi oni koji tvrde da je njihova vjera i nacija važnija od drugih u Crnoj Gori i koji komšije i sugrađene dijele po tome kojoj naciji pripadaju i gdje se Bogu mole ili se ne mole. Svi oni izvan Crne Gore koji ne žele dobro Crnoj Gori i koji u potpirivanju vjerskih i nacionalnih podjela vide svoje interese'', saopšteno je iz DPS-a.
Odgovarajući na pitanje ''da li je SPC starija od države Crne Gore i jesu li svi pravoslavni vjerski objekti u Crnoj Gori njeno vlasništvo?'', iz DPS-a navode da u vrijeme Knjaževine i kasnije Kraljevine Crne Gore, Srpska pravoslavna crkva, kao pravni subjekt pod tim imenom, nije postojala.
''Ne treba izjednačavati pravoslavlje koje je vjekovima prisutno u Crnoj Gori s organizacijom Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori. Imovina koju je crkva koristila na teritoriji Crne Gore prije 1918. godine bila je vlasništvo države, što dokazuje činjenica da čak ni autokefalna Crnogorska pravoslavna crkva, koja je do 1918. godine bila korisnik te imovine, nije imala pravo da bez saglasnosti države raspolaže imovinom koju je koristila. U članu 719 Opšteg imovinskog zakonika Knjaževine Crne Gore iz 1888. godine izričito se navodi: „Nepokretna dobra pravoslavnih crkava i manastira ne mogu se nikako prodavati ili inače ustupati, bez naročita dopuštenja državne vlasti“. Kako je opšti pravni princip, još iz rimskog prava, da vlasništva ne može biti bez prava raspolaganja, sasvim je jasno da je država, a ne crkva u Crnoj Gori vlasnik vjerskih dobara. Dakle, crkva je koristila imovinu i ubirala plodove od vjerske imovine, ali je vlasnik te imovine u Knjaževini, kasnije Kraljevini Crnoj Gori nesumnjivo bila država. Ta imovina je od 1945. godine bila državna, odnosno društvena, sve do devedesetih godina prošlog vijeka, kada je bez zakonitog pravnog osnova počela da se upisuje kao svojina SPC. Uslijed takvih aktivnosti, danas u u tom dijelu u katastru imamo pravno nesređeno stanje. Tako je određena vjerska imovina upisana čak i na fizička lica, iako to u ovim slučajevima nije u skladu s pravnim poretkom Crne Gore'', ističe se u saopštenju.
Iz Demokratske partije socijalista dalje navode da je gruba manipulacija da država ovim Zakonom iz hramova izbacuje SPC i na njeno mjesto dovodi CPC.
''Ne postoji nijedan jedini član Zakona koji uopšte pominje ovo pitanje. Dakle, ovim zakonom se ne uređuje vjerski život unutar bilo kojeg vjerskog objekta, niti se bilo ko izbacuje ili useljava u vjerske objekte'', ističu iz DPS-a.
Na pitanje ''Da li je Zakon usvojen bez dijaloga SPC?'', iz ove partije navode da je Nacrt zakona pripremljen još 2015. godine, te da su od tada organizovani brojni javni skupovi o Nacrtu zakona.
''Sve vjerske zajednice i drugi zainteresovani subjekti komentarisali su Nacrt zakona i predstavnici Vlade su više puta imali pojedinačne konsultacije sa svim vjerskim zajednicama. Prvobitni zakonski tekst je značajno izmijenjen, jer je Vlada prihvatila sve predloge vjerskih zajednica koji su bili u skladu sa međunarodnim pravom i javnim interesom. Takođe, Vlada je zatražila mišljenje Venecijanske komisije i uvrstila u Predlog zakona sve preporuke ovog stručnog tijela Savjeta Evrope. Na kraju su tekst zakona prihvatile sve vjerske zajednice osim SPC koja je odbila dijalog o sprovođenju preporuka Venecijanske komisije, uslovljavajući taj dijalog donošenjem zakona o restituciji crkvene imovine. Ovo bi značilo da se, prije rješavanja pravnog statusa sadašnje imovine koju koristi SPC, ovoj vjerskoj zajednici stavi na raspolaganje i dodatna imovina na koju pretenduje. Vlada nije prihvatila ovakvo uslovljavanje'', zaključuje se u saopštenju.
