Iza svakoga teksta kojim se brani zlosrećna dodjela crnogorske državne nagrade samo obimom velikom naci-pamfletu Milutina Mićovića kao da se čuje odjek pjesme-rugalice što je obilježila paradu povodom dana genocidne tvorevine u našem suśedstvu: „za krst, za krst Nemanjića, za slavu, za slavu Obilića.“
Tako je i Radoje Golović, univerzitetski profesor i član žirija za dodjelu nagrade Miroslavljevo jevanđelje, preporučujući se javnosti istovjetnim mitomanstvom i opsegom svoje mržnje prema svemu što se ne šće u dogmatske lance vezati, već na samome početku svojega reagovanja istakao da je istinska Crna Gora samo ona „krštena“. Sve što je poslije toga rekao u svome slovu srdžbe mora se čitati u tome ključu i u tome kontekstu. Upokojivši multikonfesionalnu Crnu Goru, vaskrsao je onu u kojoj nas izgleda ne smije čuditi što se na ključne pozicije u prosvjeti i sudstvu umjesto toge instalira sveštenička mantija.
Reagovanje, koje obiluje floskulama i etiketama kao autodijagnozama, odraz je hroničnoga nedostatka univerzitetske etike, ako hoćete i estetike. Paradigmatično je zapravo da su nosioci svih funkcija u današnjoj Crnoj Gori koji dolaze s Univerziteta Crne Gore, počev od premijera i ministarke PNKS pa do članova raznih žirija, izraziti zastupnici jednoumlja i autoritarizma.
U zrelome društvu sveučilište je gnijezdo kritičkoga duha, poziva na bunt, na sumnju, na nova tumačenja, na razbijanje stereotipa. Kod nas je pak Univerzitet, većinski barem, leglo ukočenih pogleda koje usisava crna rupa dogmatskoga vjerovanja, bilo da smo na terenu religije, politike, književnosti ili odgoja.
Tako i prof. Golović, a prije njega i prof. Siniša Jelušić, govoreći zapravo u ime čitava žirija, brani neodbranjivo skrivajući se iza fabrikovanoga napada na „autoritet“. U nedostatku argumenata Golović svoj šovinizam ukrašava sa nekoliko termina i pozivom na filozofe i književnike, kao da uvrede onima koji su se drznuli da protivurječe onima u čijim je rukama trenutna moć upućuju upravo Platon i Parmenid, a on je samo medijum. Jer ko bi se drznuo da udari na autoritet!
Nasilničkim nastojanjem da takvim pristupom nametne autoritet onoga koji ga vrijednostima sopstvenoga djela ne može izgraditi Golović svoju nemuštu odbranu završava krajnje simbolično: kličući ubistvu nakon kojega, opet simbolično, slijedi pozdrav „mir Božji“.
U svom hvalospjevu ovom moralnom i civilizacijskom posrnuću Golović neumivenom propagandom mrzitelja svega crnogorskoga crta kao uzor nove, „krštene“ Crne Gore.
Nije problem u krstu. Problem je u onima koji su mu dok njime vitlaju povili krake.
