Predsjednikov stav o obnovljenoj državnosti teško je povrijedio srpskog istoričara dr Aleksandra Rakovića, koji je zbog toga morao reagovati autorskim tekstom u kome tvrdi da je „laž da je ova Crna Gora obnovljena država“. On objašnjava da „Crna Gora nije nikakva „obnovljena država“ već sasvim nova državica na rubu Evrope, bez ikakvog kontinuiteta s nekadašnjom Crnom Gorom“. Treba, naravno, razumjeti Rakovićevu frustriranost zbog toga što Crna Gora nakon 1918. godine nije za sva vremena ostala dio Srbije i što se većina njenih građana usudila da 2006. glasa za nezavisnost. To kvari poredak u nacionalističkom kosmosu Rakovića, jer bi ta državica sa ruba trebalo da, valjda, bude dio megadržave Srbije u srcu Evrope.
Kad veća mora da trpi postojanje nezavisne Crne Gore, Raković je odlučio da sebi olakša muke tako što će dokazati da je postojanje državnosti i nezavisnosti Crne Gore nelogično i nevezano sa njenom istorijom. Da bi to „dokazivanje“ bilo uvjerljivije, Raković je primijenio tabelarnu metodu. U jednoj koloni tabele napisao je šta su, prema njegovom mišljenju, bili elementi i simboli državnosti Crne Gore do 1918. godine, a u drugoj koloni šta su danas ti elementi i simboli. Raković kaže da su do 1918. godine u Crnoj Gori živjeli Srbi, da su danas najbrojniji Crnogorci i da su Srbi izloženi pritiscima vladajuće elite i rasrbljavanju. To je, dakle, prva razlika između ove i one Crne Gore. Kao istoričar koji baš ništa ne zna o istoriji Crne Gore, jer se njome nikada i nije bavio, Raković nam hoće reći da u Crnoj Gori do 1918. godine nije bilo Crnogoraca. To je za njega idealno stanje, koje čini glavno obilježje ,,prave“ Crne Gore. A što se tiče broja Srba u Crnoj Gori do 1918. godine, neka uzme rezultate popisa iz 1909. i pronađe izjašnjenje o nacionalnoj pripadnosti. Uostalom, da je Crna Gora bila 1918. godine onakva kakvom on umišlja da je bila, zbog čega je zvanična Srbija morala uz pomoć vojske i agenata da sprovodi njeno prisajedinjenje?
Kao što ne razumije Crnu Goru 1918. Raković ne razumije ni Crnu Goru 2020. godine. Aktuelna crnogorska državna politika se ne bori protiv srpskog identiteta, već protiv srpskog nacionalizma koji hoće da dominira Crnom Gorom i da joj opet ukine državnost. Današnja Crna Gora štiti i promoviše prava svojih građana Srba i upućuje ih na to da je današnja nezavisna Crna Gora zajednička i ravnopravna država svih građana. Zato savremena Crna Gora i njeno državno rukovodstvo baštine nasljeđe Kraljevine Crne Gore jer se i ta Crna Gora borila za očuvanje svoje nezavisnosti i za jednaka prava svih svojih državljana.
Raković tvrdi da današnja Crna Gora ne može baštiniti državnost Kraljevine Crne Gore jer je ova imala u svom sastavu Metohiju, a današnja Crna Gora je u okviru NATO-a okupator na Kosovu i Metohiji. Ovo je besmislena teza jer mnoge države, uključujući i Srbiju, nemaju istu teritoriju kao prije 150 godina. To ne umanjuje kontinuitet državnosti. No, treba dodati da je Crna Gora oslobodila Metohiju od osmanske okupacije i da je Metohiju svojevoljno prepustila Srbiji 1945. godine. Takođe, učešće Crne Gore u okviru NATO misije na Kosovu je posredno prihvaćeno od vlasti Srbije, jer su njeni zvaničnici nekoliko puta istakli da je misija KFOR-a na Kosovu garant stabilnosti, mira i bezbjednosti Srba na Kosovu.
Raković kaže da je srpstvo bilo ideologija Kraljevine Crne Gore, a da je današnja ideologija „antisrpstvo vladajuće elite crnogorskih separatista“. Srpstvo Kraljevine Crne Gore je bilo sastavni, ali ne i jedini dio državne ideologije i ne po cijenu crnogorske državne nezavisnosti. To je suština koju Raković i istomišljenici ne mogu ili neće da shvate, jer ih to dovodi u kontradiktornost. Ako je srpstvo bilo jedina ideologija u Crnoj Gori do 1918. godine, zašto su s vlasti zbačeni kralj Nikola i dinastija Petrović-Njegoš koji su osmislili tu ideologiju? Ako su kralj Nikola, članovi njegove dinastije i svi Crnogorci bili samo Srbi, zašto nijesu prihvatili odluke Podgoričke skupštine? Odgovori na ova pitanja su mnogo složeniji nego što Raković može da razumije. Zato ih njihovi ostrašćeni i pojednostavljeni odgovori dovode u kontradiktornost jer ne mogu da objasne kako je kralj Nikola istovremeno Srbin i izdajnički crnogorski separatista.
Današnja Crna Gora je direktni nastavljač državnosti Kraljevine Crne Gore, jer i današnja Crna Gora hoće srpstvo koje čuva obnovljenu crnogorsku državnost. Raković zamjera i što je do 1918. godine Crna Gora bila monarhija, a danas je republikanskog uređenja. Možda bi se u ovom pogledu Rakoviću moglo izaći u susret. S obzirom da postoje direktni potomci kralja Nikole, moglo bi da se obnovi monarhističko uređenje sa dinastijom Petrović-Njegoš. Vjerujem da će Raković i slični borci za „tradicionalnu Crnu Goru“ oduševljeno podržati ovaj predlog. Ali, prije toga, ako im već državno uređenje određuje državni kontinuitet, neka se zapitaju da li današnja Republika Srbija ima kontinuitet sa nekadašnjom Kraljevinom Srbijom.
Raković kaže i da je srpski jezik bio službeni u Kraljevini Crnoj Gori, a da je to danas crnogorski. Istina je da je u Kraljevini Crnoj Gori jezik smatran dijelom srpskog i da je tako izučavan kao školski predmet. No, u Ustavu iz 1905. godine nema odredbe o srpskom jeziku, dok je u Ustavu iz 2007. godine srpski jezik definisan kao jedan od službenih. Raković navodi i da je ćirilica bila pismo Kraljevine Crne Gore, a da je danas latinica pismo administracije. Ustav iz 1905. ne pominje ćirilicu, dok Ustav iz 2007. godine propisuje da su oba pisma ravnopravna. Latinica je dominantna u svim oblastima zbog, prije svega, njenog univerzalnog karaktera. No, i ćirilica se koristi u administraciji i, naročito, u školstvu. Bar polovina školskih udžbenika je štampana na ćiriličnom pismu. Ćirilici je krenulo loše otkad su je proglasili za srpsko nacionalno pismo. Time su joj oduzeli osnovnu namjenu i univerzalnosti i pretvorili je u banalno oruđe nacionalizma. Prije nego što su srpski nacionalisti počeli da je brane i svojataju, ćirilici je išlo mnogo bolje. No, neka Raković pokuša da bitku za ćirilicu dobije najprije u Srbiji.
Raković kaže da je u Kraljevini Crnoj Gori crkva bila „srpsko pravoslavlje“, a da danas vladajuća elita namjerava da „izbaci Srpsku pravoslavnu crkvu“. On se u svom tabelarnom upoređivanju suočio sa neprijatnim istorijskim činjenicama, pa je odlučio da pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori do 1918. godine maštovito nazove „srpsko pravoslavlje“. Prema Ustavu iz 1905. godine, „tradicionalna Crna Gora“ je imala autokefalnu Crnogorsku crkvu. Ako se Raković zalaže za to da Crna Gora ima iste elemente državnosti kao i Kraljevina Crna Gora onda bi, principijelno, prvi trebalo da podrži obnavljanje autokefalnosti Crnogorske crkve.
Istoričar Raković kaže i da je zastava Kraljevine Crne Gore bila srpska trobojka. Istina je da ne postoji srpska trobojka. Trobojka je nastala u francuskoj revoluciji 1789. godine i od tada se svijetom širila i modifikovala. U Crnoj Gori je do 1918. godine korišćeno nekoliko državnih zastava i svaka ima jednaku istorijsku opravdanost. U Ustavu iz 1905. godine nije propisana državna zastava, već samo narodne boje. U Kraljevini Crnoj Gori trobojka je kao zvanična korišćena sa državnim grbom, koji nije bio, kako kaže Raković, dvoglavi bijeli orao iz grba Nemanjića. Crnogorski dvoglavi orao je preuzet iz heraldike Crnojevića koji su ga, kao i Nemanjići, preuzeli iz vizantijske carske heraldike. Današnji crnogorski grb nije žut, kako kaže Raković, već je zlatne boje, što propisuju heraldička pravila. U pogledu himni Crne Gore Raković s pravom ukazuje da je himna do 1918. godine bila „Ubavoj nam Crnoj Gori“, ali pogrešno dodaje i da je tada himna bila „Onam' onamo“. Raković i zvaničnu valutu koristi kao banalan razlog da negira kontinuitet crnogorske državnosti. Do 1918. godine valuta je bila perper, a danas je euro. I u Njemačkoj je, na primjer, vjekovima valuta bila marka a danas je euro, pa to niko ne koristi kao dokaz za prekid kontinuiteta njemačke državnosti.
Tabelarni pokušaj Rakovića da negira kontinuitet crnogorske državnosti je, kako se može zaključiti, ispao neuspješan. Današnja Crna Gora ima kontinuitet sa prethodnim državnim oblicima Crne Gore jer, prije svega, ima državnu nezavisnost. Kao i u svim državama, državno uređenje, elementi i simboli državnosti su sporedni u odnosu na državnu nezavisnost. Sve države su mijenjale teritoriju, simbole, identitete, državna uređenja i politiku, ali su kao konstantu čuvale ili se borile za državnu nezavisnost koja uvijek proizilazi iz posebnosti stanovništva i društvenih odnosa. Nesumnjivo je da se današnja Crna Gora mnogo razlikuje od Crne Gore iz 1918. godine, kao uostalom i Srbija, ali je sigurno da su političke partije i državnici koji su predvodili obnovu njene državne nezavisnosti 2006. godine značajno bliži suverenoj ideologiji dinastije Petrović-Njegoš i tolerantnoj tradiciji Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, nego Raković i njegovi istomišljenici. Da je pobijedila ideologija koju zastupa Raković ne bi bilo nezavisnosti, državnosti i tolerantnosti Crne Gore i ona bi bila samo dio Srbije. Suštine državnosti Kraljevine Crne Gore i politike dinastije Petrović-Njegoš bile su u slobodi, toleranciji i nezavisnosti. Predsjednik Crne Gore i ostali državni zvaničnici s pravom koriste tezu o obnovljenoj državnosti i nezavisnosti, jer je 2006. godine ostvarena posljednja politička ideja kralja Nikole I Petrovića-Njegoša iz 1918. godine – obnova nezavisne Crne Gore.
